Hans Denturck sluit 2021 met de glimlach af, want het kon ook anders verlopen zijn. Hans kreeg een longembolie en werd ook geconfronteerd met corona. ‘Ik ben blij dat 2021 voorbij is, want op medisch vlak was het helemaal geen leuk jaar”, bekent Hans.
Hans (60) is getrouwd met Marianne Vromman en woont in de Nijverheidsstraat 9. Hij is de papa van Hanne en Jens, de opa van twee kleinkinderen Laurien en Floor. Hij werkt bij de gemeentediensten. Hans beleefde een heel donker jaar in zijn leven. “Maar het begon eigenlijk al vorig jaar. In mei overleed mijn moeder Dina Vandecasteele. Zij was heel bekend in Ingelmunster en Ledegem. Ze was een beetje de moeder van iedereen die naar het vroegere café Ingelpub op de hoek van de School- en Oostrozebekestraat kwam, waar nu het Kruitvat is gevestigd, en in café De Beurs in Ledegem. Door corona was de uitvaart beperkt tot 15 aanwezigen. Onze naaste familie was met 16”, zucht Hans, die in juni 2020 geopereerd werd aan de linkerpols.
“Mijn hand bleef echter slapen, zodat ik nogmaals aan die pols werd geopereerd in februari 2021. Ik kon daarna het werk hervatten, maar niet voor lang. Door één of andere reden werd er een scheur vastgesteld in de pees aan mijn rechterschouder. Ik kreeg een injectie, maar dat hielp niet. Veertien dagen later was de pees er helemaal af. Ik werd geopereerd en moest revalideren. Ik kreeg echter telkens ontstekingen, waardoor de pijn soms wel erg hevig was. Ik kreeg een cortisonespuit, maar dat mocht niet baten. Ik ging terug naar de dokter. Hij besloot een cortisonekuur op te starten. Ik moest drie weken cortisone slikken, met om de week wat afbouwen. Ik kreeg echter uitslag over heel mijn lichaam. Ik liet dus mijn bloed onderzoeken en maandag zou ik het resultaat krijgen.”
Opname in spoed
De zondag ervoor deden Hans en zijn vrouw Marianne een fietstochtje naar het Sterrenbos in Rumbeke. “Ik reed de brug op aan het AZ Delta in Rumbeke. Eens boven kon ik niet meer ademen. Ik bleef daar een tijdje staan in de hoop extra zuurstof te krijgen. Mijn vrouw stond verderop te wachten. Ze dacht dat ik aan het telefoneren was. Ik voelde mij beter en we reden naar het Sterrenbos en daarna gingen we terug naar huis.”
“Mijn hart was gelukkig sterk genoeg om de klonter door mijn longen te stuwen”
“Toen ik op maandag mijn arts opbelde voor de uitslag van mijn bloedonderzoek deed ik mijn verhaal aan de dokter. Zij vond zoiets niet normaal. Zij stelde voor om een cardiotest te doen in de kliniek. Enkele dagen later mocht ik langsgaan. Ik deed een fietstest in het ziekenhuis en mocht daarna bij de cardioloog langs gaan. Na een kort onderzoek zei de dokter dat het ernstig was en dat ik direct op spoed opgenomen moest worden. Ik had een longembolie.”
Gelukzak
“De arts kwam tot de vaststelling dat ik in mijn linkerbeen bloedklonters had. Eén was uiteengespat in mijn longen. Mijn grote geluk was dat mijn hart blijkbaar sterk genoeg was om die klonter door mijn longen te stuwen. Wat had ik toch geluk. Ik ben inderdaad door het oog van de naald gekropen. Ik voel mij nu de gelukkigste gelukzak aller tijden. Ik ben er immers nog”, glimlacht Hans.
“Met één pilletje per dag komt dat immers terug goed. Mijn jaar was bijna voorbij. Daarbovenop kreeg ik ook nog corona, maar gelukkig herstelde ik ook daarvan heel snel. Ik sluit nu 2021 wél positief af en kijk vooruit naar een prachtig 2022, zonder medische problemen.”
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
