Het wordt wennen voor de bezoekers van de begraafplaats De Barakke in Nieuwenhove (Waregem) nu ‘grafdelver’ Jan Hoornaert (60) met pensioen is. Hij was een vertrouwd gezicht op de dodenakker en velen sloegen wat graag eens een babbeltje met hem. “Ik ben bijna 40 jaar geleden beginnen te werken op de begraafplaatsen van de stad Waregem. Wijlen schepen Roger Devos vroeg me of ik er wel tegen zou kunnen.”
Jan Hoornaert vertelt zijn verhaal in zijn woning in Kortrijk. De man die geboren en getogen is in de Guldensporenstad, is er zijn hele leven blijven wonen. Een beroepscarrière van 40 jaar in Waregem bracht daar geen verandering in.
Nooit overwogen om een job als ‘grafdelver’ te zoeken in je eigen stad Kortrijk?
“Neen, want ik was heel tevreden over mijn werkgever, de stad Waregem. Ik ben blij voor de kansen die ik daar gekregen heb. In het begin was het niet altijd gemakkelijk om op mijn werk te geraken. Ik had geen auto en gebruikte het openbaar vervoer. Later heb ik me een wagen aangeschaft en deed ik het dagelijkse autoritje altijd met veel plezier.”
“Ooit stootte ik op een obus tijdens het delven van een graf”
In de volksmond word je wel eens de grafdelver genoemd, maar eigenlijk deed je meer dan dat?
“Als werknemer bij de groendienst was ik in hoofdzaak aan de slag op de begraafplaats De Barakke aan de Deerlijkseweg 52 in Nieuwenhove (Waregem). Ik stond er in voor het onderhoud van de begraafplaats die zich toch uitspreidt over een oppervlakte van 4 of 5 hectare. Verder was ik ook betrokken bij de officiële plechtigheden die vaak plaatsvinden in de aula van de begraafplaats.”
Was het een zware job?
“Je kunt het niet meer vergelijken met vroeger toen we met spade en schop een graf moesten delven. De jongste jaren gebruikten we daarvoor een minigraver. Dus die machine deed dan het zwaarste werk. Toch houdt het werk ook nu nog regelmatig zware arbeid in. Zo hielpen we ook vaak mee om de kist te dragen bij een begrafenisplechtigheid en de ene keer woog die toch beduidend meer dan de andere.”
Heb je vaak overleden vrienden of kennissen moeten begraven?
“Ja helaas wel. Ik heb hier40 jaar gewerkt en in al die jaren heb ik toch ook veel bezoekers van het kerkhof leren kennen. Op de begraafplaats komt veel volk en vaak kwamen mensen dan ook eens een praatje maken. Na verloop van tijd kende ik toch heel wat mensen en had ik er een band mee. Kijk ik heb hier een kaartje ontvangen van een koppel uit Waregem dat enkele jaren geleden hun dochter van 23 ten grave had moeten dragen op de Barakke. Ik was daar bij. Op het kaartje stond onder meer te lezen ‘We zullen uw vriendelijk babbelke missen’. Dat deed me wel iets. Ik ga die mensen zeker nog eens opzoeken.”
Al dat verdriet, droeg je dat nooit mee naar huis?
“Over het algemeen kon ik daar goed mee om en dat is ook nodig wil je het volhouden. Wijlen schepen Devos had daar gelijk in. Het went nooit als ouders hun overleden kind moeten afgeven. Daar had ik het moeilijk mee. Nu ik zelf een kleinkind heb, begrijp ik nog beter hoe hard dat was voor ouders en grootouders.”
Heb ik het goed dat je tijdens het werk ooit eens op een obus gestoten bent?
“Inderdaad, ik werkte er nog niet lang toen het gebeurde. Ik was aarde aan het wegscheppen om een put te graven toen ik op een hard voorwerp stootte. Ik stopte meteen met graven en gelukkig maar want het bleek een obus te zijn uit de Eerste Wereldoorlog. De ontmijningsdienst is toen langsgekomen om het springtuig te verwijderen. De ontmijners vertelden me dat ik door het oog van de naald was gekropen. Had ik op de punt van de obus gestoten, dan had die kunnen ontploffen.”
Je bent KVK-supporter. Gaf dat wel eens vonken met je collega’s in het voetbalgekke Waregem?
“Het zorgde wel eens voor vriendschappelijke plaagstoten. Ooit hebben mijn collega’s eens een grap uitgehaald toen KV Kortrijk op de laatste plaats was aanbeland in de stand. Een van mijn oud-collega’s had er niet beter op gevonden dan me een rode lantaarn te bezorgen, zogezegd om me te troosten (lacht).”
Nu ben je met pensioen. Al enig idee hoe je nu je dagen zult vullen?
“Ik moet dat nog eens bekijken maar ik ga zeker in en rond mijn huis werken. Ik fiets ook graag. Als mijn kleinzoon naar school gaat, zal ik toch regelmatig eens aan de schoolpoort staan.” (Freddy Vermoere)
Interview
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier