Tine bedankt elk jaar spoedafdeling AZ Groeninge Kortrijk: “Zonder hen was ik er niet meer”

Tine gaat elk jaar langs op de spoedafdeling van AZ Groeninge om hen in de bloemetjes te zetten. © gf
Redactie KW

Christine ‘Tine’ Seys (58) gaat elk jaar langs op de spoedafdeling van AZ Groeninge om de medewerkers te bedanken, want tien jaar geleden verloor ze er bijna haar leven. Door een allergische reactie op antibiotica stond haar hart drie keer stil.

Tien jaar geleden sloeg het noodlot toe bij Tine. Ze had al even last van galstenen. “Ik kreeg pijnlijke aanvallen, waardoor ik echt op mijn knieën moest gaan zitten van de pijn. De huisdokter had me gewaarschuwd dat het nog kon voorvallen en maakte preventief al een brief klaar voor de spoedafdeling”, begint Tine haar verhaal.

De Heulse kreeg niet veel later opnieuw een pijnlijke aanval, en dat op de verjaardag van haar man. “Hij heeft me echt moeten verplichten om naar het ziekenhuis te gaan. Ik wilde zijn verjaardag niet verpesten.” Eens aangekomen op de spoedafdeling, die zich toen nog in de Loofstraat bevond, werd het duidelijk dat er snel geschakeld moest worden. “Ik moest die dag nog geopereerd worden om mijn galblaas te laten verwijderen. Het is bij de start van de operatie dat het is misgegaan.”

Intraveneuze antibiotica

Doktersassistent David bereidde Tine voor op de operatie. Er moest eerst nog wat antibiotica via een infuus toegediend worden. “Hij vroeg of ik allergisch was aan iets. Ik kon met zekerheid zeggen dat dat niet het geval was, want ik had niet veel eerder nog de pilvorm van die antibiotica genomen”, gaat Tine verder.

“Het moment dat de antibiotica begonnen te druppelen, voelde ik dat er iets mis was. Mijn benen voelden koud en ik werd stijf. Mijn man heeft David meteen teruggeroepen.” Toen David terug in de kamer was, sloeg hij alarm. “Ik zag enkel nog schimmen, maar hoorde nog alles. Ik was angstig, want ik wist dat het einde in zicht was. Ik voelde en hoorde mezelf doodgaan, want ik hoorde mijn hartmonitor flatlinen.”

Drie hartstilstanden

Tines hart stond drie keer stil door een anafylactische shock. Doordat de antibiotica intraveneus werd toegediend, kreeg Tine deze keer wel een allergische reactie. “Twee keer deden ze mijn hart weer werken, maar stond het niet veel later opnieuw stil. Toen het na de derde keer wel lukte, hebben ze me even in een kunstmatige coma gehouden zodat ik kon stabiliseren.”

Met een ambulance en een MUG werd Tine dan van de spoedafdeling naar het AZ Groeninge gebracht. De volgende dag ontwaakte Tine rond 23 uur. “Ik wist nog alles. Ik was niet verward. Het enige wat ik wou, was bellen naar mijn dochter. Ik moest bellen, want ik wist dat ze anders niet zou slapen.”

Operatie

Tine was stabiel, maar de operatie waarvoor ze initieel op de spoedafdeling was, moest nog steeds gebeuren. “Dat was een ramp. Ik was aan het panikeren dat ik opnieuw een allergische reactie zou hebben. De anesthesist heeft me toen op mijn gemak gesteld. Hij overliep elke stap met mij en beloofde aan mijn zijde te blijven”, zegt Tine. De operatie was een succes, maar Tine heeft tot op vandaag een angst voor inspuitingen. “Ik krijg meteen een paniekreactie. Dokters moeten me kalmeren. Mijn coronavaccinaties heb ik ook in het ziekenhuis laten zetten. Ik neem het zekere voor het onzekere.”

Moeder-dochterband

Sinds de anafylactische shock is Tine haar leven anders beginnen leven. “Ik geniet meer en ben emotioneler geworden. Nu hecht ik nog meer belang aan de band met mijn dochter, want ik ben zelf mijn mama verloren toen ik tien jaar was. Ik weet wat het is om zonder moeder te moeten leven.”

Vier jaar geleden kreeg Tine ook haar eerste kleinkind, Alex. “Ik kon mijn ogen niet geloven toen ik hem voor de eerste keer zag. Dat deed me opnieuw beseffen dat de kans erin zat dat ik hem nooit ging kunnen ontmoeten.”

Bedankt spoed

Door de dankbaarheid die ze voelt, gaat Tine elk jaar naar de spoedafdeling om haar appreciatie te uiten. Op 22 november voorziet ze de ochtend-, middag- en avondploeg van broodjes. “Je hoort vaak gezaag en geklaag over de spoedafdeling dat het veel te traag gaat. Ik wil toch duidelijk maken dat die mensen dag in dag uit hun best doen. Zonder hen was ik er niet meer. Ik heb alleen maar respect. Merci spoed!”

(Siel Vandorpe)