Een tentoonstelling met unieke foto’s vertelt de 50-jarige geschiedenis van WZC Sint-Camillus. Vele anekdotes werden verzameld bij de bewoners zelf, erevoorzitter Michel Deleu herinnert zich nog alles alsof het gisteren was. Via een audiotour begeleidt hij je doorheen de tentoonstelling.
De fototentoonstelling begint meteen aan de inkom waar unieke foto’s van het vroegere moederhuis staan afgebeeld. Meteen het prille begin van de VZW Sint-Camillus en van de tentoonstelling. Door de QR-codes te scannen die bij de foto’s hangen, hoor je erevoorzitter Michel Deleu die je begeleidt bij je bezoek. Naast de tentoonstelling kunnen de bezoekers genieten van een wandeling op 24 oktober en wordt er een geschiedenisquiz georganiseerd op 17 oktober.
‘Oud Mannenhuis’
Sint-Camillus heeft een lange voorgeschiedenis. In 1937 was er al een ‘oud mannenhuis’, in 1929 was er officieel sprake van een rusthuis. “In 1975 werd dan de vzw Sint-Camillus opgericht”, vertelt voorzitter Piet Dujardin. “Genoemd naar de heilige van zorg en toewijding. In de jaren die volgden werd er gebouwd en verbouwd. In 1993 werd het centrale, nieuwe gedeelte in gebruik genomen en vier jaar later de assistentiewoningen ‘residentie Waeterhof’. In 2008 kwam er een nieuwe vleugel aan de Schoolstraat waar op het gelijkvloers het ‘Grand Café’ is gevestigd. En we kijken vooruit. Niet alleen werken we samen met andere woonzorgcentra. Ook met de gemeente, waar we een brug proberen te maken met WZC Elckerlyc. En voor de nabije toekomst staat een samenwerking op stapel met VBS SPWe basis voor de bouw van een nieuwe vleugel.”
“De verpleegkundigen verdienden heel wat minder dan in de ziekenhuizen. Dat hebben we meteen gelijkgesteld”
“Op 4 juni 1974 richtten de Zusters van Liefde uit Heule, die eigenaar waren van het rustoord in de Kloosterstraat, een vergadering in”, herinnert Michel Deleu (93) zich nog levendig. “Daar vroegen ze de aanwezigen of ze bereid waren het beheer over te nemen. Zelf hadden ze teveel instellingen die ze moesten beheren en er kwamen geen jonge zusters meer bij. Drie Wevelgemnaren die aanwezig waren – Zeno Byttebier, Stefaan Raes en Michel Deleu – gingen akkoord. Bij unanieme stemming werd ik tot voorzitter verkozen.”
Gelijk loon
Michel was gedurende 23 jaar voorzitter. Na hem kwam Roger Duyck en momenteel is dat Piet Dujardin. Van bij de aanvang voerde het nieuwe bestuur, de voorzitter op kop, enkele veranderingen door. “Het allereerste wat ik doorvoerde was het loon van de verpleegkundigen”, vervolgt Michel Deleu. “Die verdienden heel wat minder dan in de ziekenhuizen. Dat hebben we meteen gelijkgesteld. De tweede verandering was de torenhoge kapel, waar een enkele kachel zorgde voor verwarming. Ik liet er een vals plafond steken zodat het er wat menselijker warm werd tijdens de vieringen. Het waren wel mijn initiatieven, maar steeds unaniem goedgekeurd door het hele bestuur.”
Rookmelders
Toen het nieuwe gebouw werd geplaatst, stelde Michel voor om in alle kamers rookmelders te plaatsen. “In 1985 was dat nog een heel dure aangelegenheid. Te duur, vond het bestuur. Net in die week verscheen er in de krant een stuk over een ongeval in een rusthuis in Aalst, er was een mevrouw gestikt omdat er geen rookmelders waren. Geld was opeens geen probleem meer (lacht).”
Michel bleef bestuurslid, tot twee jaar geleden. “Drie jaar geleden kwam dochter Els langs met een uitnodigende boodschap”, zegt Michel. “Er kwam een mooie kamer vrij in de assistentiewoningen van Sint-Camillus. ‘Geen sprake van’, antwoordde ik. ‘Ik blijf in mijn huis wonen zolang ik kan’. Die nacht deed ik echter geen oog dicht en tegen ’s ochtends was ik van gedacht veranderd.” Sindsdien wonen Michel en echtgenote Anna Vanneste in het woonzorgcentrum, waar hij als bestuurder zovele jaren de zorg voor heeft gedragen.
Bejaardenzorg Wevelgem
De toenadering tot Elckerlyc, het WZC van de gemeente, vindt Michel een goed idee. “In 1979 had ik een akkoord met het OCMW van Wevelgem om een samenwerking op te starten ‘bejaardenzorg Wevelgem’. Het akkoord was in de verschillende organen goedgekeurd… maar de dag dat we onze handtekening moesten zetten, kreeg ik telefoon van de zusters van Heule dat ik niet mocht tekenen. Omdat ze hun zelfstandigheid zouden prijs geven. Ik vond het jammer. Het is goed dat het nu wel staat te gebeuren, maar we hebben 40 jaar verloren.”
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
