Een groep van zo’n dertig pleegkinderen, -jongeren en -gasten, hun ouders, pleeggezinnen en begeleiders naar aanleiding van het tienjarig bestaan van Pleegzorg West-Vlaanderen deel aan het sociaal-artistiek project ‘Wortels en Vleugels’, dat uitmondde in een toonmoment op 28 september in de Chalet in Kemmel en een lied met Kobe Sercu.
“Pleegzorg is een huis met veel kamers, net zoals de Chalet in Kemmel”, zegt vormingsmedewerker Tinne De Smet die haar schouders onder het project zette. “Die rijkdom aan perspectieven wilden we eens op een alternatieve manier tot bij het grote publiek brengen. Via beeld, woord, muziek wilden we bezoekers kennis laten maken met de binnenkant van pleegzorg. Het project kreeg de naam ‘Wortels en vleugels’, gebaseerd op een oud gezegde: ‘Het mooiste dat je kinderen kan geven, zijn wortels en vleugels’.”
Het project resulteerde onder andere in een lied. “Met wat achtergrondinformatie over pleegzorg én verhalen van pleegzorgactoren trokken we naar zanger-liedjesschrijver Kobe Sercu, die sinds kort pleegzorger is voor zijn volwassen broer. We stelden hem de vraag om een pleegzorglied te maken met als titel ‘Wortels en vleugels’ waarin de diverse perspectieven van al die betrokkenen een plaats kregen. Enkele weken later leverde Kobe een pareltje af.”
Koor
Pleegvader Rik Lefevere maakte een arrangement zodat het nummer met de deelnemers aan het project meerstemmig zou kunnen worden ingezongen. “Een heus pleegzorgkoor was geboren. Onder muzikale leiding van Rik vonden een viertal repetities plaats om daarna met zijn allen de studio in te duiken. Een spannende en unieke ervaring voor de meesten van dit gelegenheidskoor”, vervolgt Tinne.
Ruim 200 mensen kwamen kijken naar het toonmoment. “We gaven ook een brochure aan de mensen. Daarin zie je ook de beeldverhalen, grote werken van 2,4 meter op 2,4 meter, waarin de deelnemers een stukje van hun verhaal brachten. Het liedje heeft bij veel bezoekers een gevoelige snaar geraakt. Daarom willen het nog meer verspreiden en zijn we aan het kijken wat we er nog mee kunnen doen”, besluit Tinne De Smet.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
