Na 36 jaar neemt Lieve Houtekier (63) afscheid van haar levenswerk, Thuisverpleging De Panne Adinkerke. Ze gaat met pensioen, maar haar acht collega’s zetten de thuisverpleging verder. Nu start voor Lieve een nieuw hoofdstuk, dat haar de vrijheid geeft om te doen waar ze zin in heeft, om punten op haar bucketlist af te vinken waar ze na al die jaren hard werken de gelegenheid niet toe kreeg.
Op het hoofdstuk Thuisverpleging De Panne – Adinkerke mag Lieve met fierheid terugblikken en dat zal ze altijd blijven koesteren. Toch dacht Lieve in haar apenjaren, zoals ze haar tienerjaren zelf omschrijft, niet meteen aan een roeping als verpleegster. “Samen met mijn twee broers ben ik opgegroeid in een gezin van zelfstandigen”, steekt Lieve van wal. “Onze ouders hadden bakkerij Flandria in de Zeelaan, en vanzelfsprekend moesten we regelmatig meehelpen. Eigenlijk dacht ik toen eerder aan een job waardoor ik de wereld kon ontdekken, zoals toerisme. Maar na de middelbare school ben ik begonnen aan de opleiding in de verpleegsterschool in Roeselare. Daarna belandde ik in het KEI (Koningin Elisabeth Instituut) in Oostduinkerke, waar ik zes jaar heb gewerkt. Toen de hoofdverpleger me vroeg of ik niet bij zijn vrouw wilde werken die was gestart met thuisverpleging, dacht ik: eigenlijk kan ik dan net zo goed op zelfstandige basis beginnen.”
Andere tijden
“Ik ben gestart in 1988, en dat waren toen nog andere tijden. Mijn eerste patiënt in Nieuwpoort kreeg ik via de mutualiteit. Ik bezocht alle huisartsen in de regio om mijn thuisverplegingsdienst voor te stellen. Geleidelijk aan merkte ik het resultaat van de mond-tot-mondreclame. Omdat er toen nog geen gsm’s waren, moest je thuis bij de telefoon zitten wachten tot er een patiënt belde. Gelukkig kon ik rekenen op wijlen mijn mama, die toen de wacht hield bij de telefoon. Twee jaar heb ik alleen gewerkt, 365 op 365 dagen. Het is een zwaar beroep, want je moet ook werken tijdens weekends, ’s morgens vroeg … Na twee jaar kwam mijn collega Myriam van het KEI erbij, en anno 2024 zijn er acht collega’s. Het was en blijft een lastige job waar je niet rijk van wordt, maar het is een bijzonder dankbare job!”
“Het is een lastige job, maar ook een bijzonder dankbare!”
“Thuisverpleging De Panne – Adinkerke is trouwens heel uniek. We werken allemaal op zelfstandige basis, en we zijn een team hechte vriendinnen met een geweldige verstandhouding. Al die jaren was er nooit ruzie, achterklap of jaloezie. We hebben zelfs een WhatsApp-groepje waar we elkaar de Dunekeuntjes noemen. Bij mijn afscheid maakte een patiënte die al over de 80 is, een mooi schilderij voor me, met Dunekeuntjes! Onze groep was altijd een toffe bende, waar iedereen werkte met eigen materiaal en gezond boerenverstand. We communiceerden onderling over hoe we met onze patiënten omgingen, we ventileerden onze emoties als er schrijnende of moeilijke zaken waren die je mee naar huis nam.”
Patiënt centraal
“Voor ons hele team staat elke patiënt centraal. Wij zijn er om hen te helpen. In de loop der jaren zijn sommige patiënten zoals familie geworden en is er een echte vertrouwensband opgebouwd. Soms is het pijnlijk wanneer iemand sterft, of wanneer we tijdelijk een patiëntenstop moeten invoeren. Zeker in de vakantieperiodes is het bijzonder druk, want dan barst het hier van de toeristen! Heel dikwijls worden we geconfronteerd met de eenzaamheid, en zijn wij de enige uitlaatklep bij patiënten. Bij sommige mensen kwam ik al 25 jaar over de vloer, zoals de dame die ik twee keer per dag bezocht omdat ze verlamd is, niet kan spreken en alleen woont. Je moet ook een beetje psycholoog zijn, een brede rug hebben en ook de humor ervan inzien als je geconfronteerd wordt met lastige situaties. De alsmaar toenemende paperassenwinkel overschaduwde helaas het mooie van ons beroep. Die klus verdeelden we onder elkaar, met een maandelijkse beurtrol. Zo leed ons patiëntenbezoek daar niet onder. Als thuisverpleegkundige kom je terecht in het milieu van de patiënt. Ik merk des te meer hoe belangrijk dat is, sinds huisartsen nog zelden op huisbezoek gaan en patiëntendossiers op hun pc-scherm volgen.”
Tijd om te reizen
Lieve kan uren enthousiast verhalen en anekdotes opdissen, maar ze is vooral blij dat haar Thuisverpleging De Panne – Adinkerke blijft bestaan. “We zijn intussen een referentie in de sector en werken samen met alle mutualiteiten onder het derdebetalerssysteem.” Maar nu wil Lieve eerst tijd maken om te reizen, om haar dochter en zoon te bezoeken, en haar kleinkinderen. “Mijn dochter heeft een horecazaak in Zwitserland, mijn zoon is chef in een restaurant in het zuiden van Frankrijk. Ik heb vier kleinkinderen, en ze zijn zo snel groot! Als ik te lang wacht, zouden ze me niet meer kennen! Ik heb nog niet al te veel plannen gemaakt. Ik zie wel wat er op mijn pad komt. En als ik wil, dan kan ik nog altijd op mijn 65ste als zelfstandige herbeginnen!”
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
