De tweede coronagolf heeft ook Philip Gryspeert (55) niet gespaard. Het virus kreeg hem stevig te pakken en zijn lichaam moest keihard vechten. Philip raakte ernstig ziek en moest in het ziekenhuis opgenomen worden. Nu is hij aan de beterhand. “Aanvankelijk had ik zelfs geen symptomen”, doet hij zijn verhaal.
Donderdag 15 oktober: Philip Gryspeert werd wakker met hevige oorpijn. Niets alarmerends, want hij kampte toen met een oorontsteking en dacht in de verste verte niet aan een mogelijke coronabesmetting. “Ik had ook totaal geen symptomen, maar werd wel getest”, doet hij het relaas. “Daaruit bleek dat ik positief was. Mijn vrouw
“Ik weet wel dat het virus eind september onze huiskamer moet binnengedrongen zijn. Toen begon ik me wat griepachtig te voelen. Ik had spierpijn, maar geen koorts. Pas enkele dagen later kreeg ik lichte koorts.”
Met de dag zieker
Philip had nooit durven denken dat het coronavirus zo zwaar tekeer kon gaan. “Ik werd met de dag zieker”, zucht hij. “Uiteindelijk had ik geen andere keuze meer dan me te laten opnemen in het ziekenhuis. Vooral dag vijf was hevig. Ik heb me nog nooit zo ziek gevoeld als toen. Ik kon enkel nog van mijn zetel naar mijn bed stappen, meer was onmogelijk. De koorts nam ook flink toe en ik verloor alle kracht. Elke inspanning was te veel.”
Het ging steeds slechter met Philip en hij besefte maar al te goed dat hij met een bijzonder krachtige tegenstander had af te rekenen. Het was een oneerlijke strijd. “Kort daarna bleken mijn longen aangetast”, vertelt Philip verder. “Ik had een dubbele longontsteking opgelopen en de schade was zo groot dat ik niet langer thuis kon blijven. Bij aankomst op de spoeddienst van AZ Delta in Roeselare kon ik geen zin meer uitspreken, zo erg was ik er aan toe. Ook mentaal was het niet te onderschatten. Ik vertrok thuis, maar wist niet wat er me te wachten stond. Ik was op weg naar het onbekende. Ik hoorde in het radionieuws ook het aantal coronagerelateerde doden oplopen en werd erg angstig. Zou ik ooit nog kunnen terugkeren naar mijn huis, naar mijn vrouw en kinderen? Ik wist het niet. Gelukkig moest ik niet naar de dienst intensieve zorgen, maar kreeg ik op een gewone kamer zuurstof en een baxter toegediend. Toen begon mijn lange weg terug.”
Onmenselijk
Philip kwam tijdens de hoge piek van de tweede golf in het ziekenhuis aan. Soms voelde hij zich alleen, want bezoek was niet toegelaten. Bezoek was er niet en de verpleegkundigen hadden maar weinig tijd. Ze moesten veel werk verrichten op de stevig bevolkte corona-afdelingen. “Het grootste probleem? Dat er volgens mij niet genoeg helpende handen waren om overal goede zorg te bieden. De mensen deden hun uiterste best, dat wel.”
Tegelijk is hij tevreden dat hij niet tijdens de eerste golf met corona te maken kreeg. “Achteraf gezien is dat nog een geluk geweest”, stelt hij. “In maart stond onze medische wereld nog voor een groot raadsels. Dokters en verpleegkundigen wisten amper iets over het coronavirus en moesten alles nog ontdekken. Nu is de kennis toch al iets groter.”
In het ziekenhuis liep Philips koorts op tot ruim 40 graden. “Ik werd vaak benauwd wakker en baadde in het zweet. Een onmenselijk gevoel. Ik kreeg wel medicijnen toegediend, maar die sloegen aanvankelijk niet aan. Dan schieten de ergste gedachten door je hoofd. Gelukkig zorgde de behandelende longarts voor een kentering. Ik kreeg krachtige cortisone en bloedverdunners toegediend en die combinatie zorgde voor een ommekeer.”
Overwinning
In totaal was Philip een week zwaar ziek. “Daarna ging het steeds beter”, legt hij uit. “Ik mocht het ziekenhuis onder strikte voorwaarden verlaten, dat voelde als een enorme overwinning aan. Ik kan je verzekeren: toen ik opnieuw naar huis kon, werd ik door een zalig gevoel overmand. Ik kreeg wel nog een tijdlang zuurstof toegediend, iets wat ook echt nodig was. Aanvankelijk kostte de kleinste inspanning me erg veel moeite, maar beetje bij beetje kwam mijn energie terug. Ik sliep ook heel veel en ik functioneerde zes uur per dag op een normaal tempo. Ook vandaag ben ik nog aan het herstellen. Mijn ademhaling is nog altijd niet helemaal op punt en de longarts heeft me gezegd dat dit zes tot twaalf maanden kan duren. Maar het komt weer goed, dat is het belangrijkste. Ik ben ook opnieuw aan de slag als zelfstandig zaakvoerder bij B&G Verzekeringen, zo werk ik beetje bij beetje aan de weg terug.”
Ook echtgenote en dochter besmet
Ook Philips vrouw raakte besmet. “Gelukkig was ze een pak minder ziek”, zegt hij. “Onze dochter Sien (18) liep het virus ook op, maar bleef eveneens van het ergste gespaard. Onze andere dochter Noor (14) had geen symptomen en werd ook niet getest omdat dit toen niet opportuun was. Ikzelf kreeg ook nooit te maken met geur- en smaakproblemen en moest amper hoesten. Iedereen kan volledig anders op het virus reageren. Dat maakt de behandeling ook zo onwaarschijnlijk moeilijk.”
Nu beschouwt Philip zijn hele verhaal als een ervaring. “Gelukkig eentje dat ik overwin. Ik vind het wel pijnlijk te zien dat sommige mensen beweren dat corona gewoon niet bestaat en daar zelfs tegen protesteren. Mijn boodschap is eenvoudig: doe wat je gevraagd wordt, draag een mondmasker en ontsmet je handen. Het komt goed. Ik heb alle vertrouwen in de vaccins en laten me zeker inenten. Dat is de enige oplossing op een beter en weer normaal leven.” (NS)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
