Conny Salenbien (61) uit Jabbeke is een van de zes gezichten van Prolong, een campagne rond longkanker. Haar lijdensweg begon toen ze op haar 32ste de diagnose borstkanker kreeg. Twintig jaar later werd ook borstkanker aan de andere borst vastgesteld en niet lang daarna ook nog eens longkanker én een mutatie daarop. “De dokters kunnen me niet zeggen hoe lang ik nog te leven heb. Ik leef van dag tot dag.”
Conny Salenbien ziet er ogenschijnlijk niet bepaald ziek of slecht uit als ze ons binnenlaat in haar moderne appartement in Jabbeke, waar ze twee jaar geleden met haar man uit Oostende naar toe verhuisde. Ons oog valt er op mooie kunstwerken van Kamagurka aan de muur. De link met Oostende is dus nooit ver weg. Maar al vlug merken we ook hoe kortademig Conny is en hoe ze haar krachten en energie bij het vertellen van haar verhaal moet doseren. “We zijn naar dit appartement zonder trappen verhuisd omdat ons huis te groot werd en te veel onderhoud vergde”, vertelt Conny. “Ik kan ook nauwelijks nog trappen doen.”
Lange lijdensweg
De lijdensweg van Conny begon op haar 32ste, toen ze bij een routinecontrole bij haar gynaecoloog totaal onverwacht de diagnose borstkanker kreeg. Ze onderging een borstbesparende operatie en kreeg zware chemo- en radiotherapie. “Dat was een heel zware periode, ik heb toen enorm afgezien”, zegt Conny, die jarenlang, tot zo’n tien jaar geleden, op de researchafdeling van een firma in diepvriesvoeding in Oostende werkte.
“In de twintig jaar die erop volgden moest ik om de zes maanden op controle bij de oncoloog. In 2013 sloeg het noodlot opnieuw toe: er werd opnieuw een tumor vastgesteld, dit keer in mijn rechterborst. Toen zijn ze toch overgegaan tot amputatie. De hele ellende met chemo- en radiotherapie begon van vooraf aan. ”
“Mensen denken dat enkel rokers longkanker kunnen krijgen”
Maar het bleef niet bij het opnieuw vechten tegen borstkanker. Niet lang daarna, bij een tweede routinecontrole, kreeg Conny een nieuwe zware klap te verwerken: de diagnose longkanker. “De linkerbovenkwab van de long werd toen weggenomen. Ik wil overigens wel eens benadrukken dat ik nooit gerookt heb. Al te vaak wordt ervan uitgegaan dat alleen rokers longkanker kunnen krijgen, maar niets is minder waar.”
Weer gaan werken
“Door al die operaties en behandelingen zo dicht op elkaar heb ik nooit kunnen revalideren zoals andere longkankerpatiënten. Een van de redenen waarom ik opnieuw heb gevochten was omdat ik de sociale contacten terug wilde. Ik wou opnieuw gaan werken. Mijn man en ik hebben geen kinderen en als je werk dan wegvalt, kan het leven erg beperkt worden…”, vertelt Conny.
Conny vocht met succes terug en in 2014 kon ze opnieuw aan het werk bij haar geliefde collega’s. “Jammer genoeg bleef het niet duren, want het bedrijf ging failliet. En met mijn medische achtergrond was het dan ook heel moeilijk om nog elders aan de slag te kunnen”, zucht Conny, die daarna toch niet bij de pakken bleef zitten en vrijwilligerswerk ging doen. Alles bleek relatief goed te gaan met Conny: de borstkanker was onder controle en de longkanker stabiel.
Campagne Prolong
Conny lijkt wel voor het noodlot geboren wat haar gezondheid betreft. In november 2020 bleek dat ze ALK+ heeft: een erg zeldzame mutatie van longkanker die maar bij 200 à 300 Belgen voorkomt. Er werden ook uitzaaiingen vastgesteld.
“Met de kennis van vandaag is die mutatie eigenlijk niet meer geneesbaar. Ik neem wel zware medicatie om de tumoren af te remmen”, weet Conny. “De medicatie heeft wel veel bijwerkingen, zoals spier- en zenuwpijnen. Maar als ik ze niet zou nemen zou het vlug met mij afgelopen zijn. Het onderzoek naar deze mutatie en de mogelijke behandeling ervoor is nu volop bezig. Ik volg die ontwikkelingen zo goed mogelijk op, onder meer ook door mijn lidmaatschap van Prolong, een vzw die gespreksnamiddagen en activiteiten organiseert voor longkankerpatiënten.
Troost bij man
En nu ben ik een van de zes gezichten van een campagne van Prolong, waarbij extra aandacht gevraagd wordt voor de ziekte. De dokters kunnen of willen niet zeggen wat mijn levensverwachting nu is. Ik leef dus van dag tot dag. Gelukkig vind ik veel steun en troost bij mijn man. We zijn supporters van BC Oostende en gaan al achttien jaar lang naar elke thuismatch kijken. Ik hoop daar toch nog een paar jaar te kunnen doen…”
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
