Schrijnende toestanden door het faillissement van de woon- en leefbuurt Triamant in de Wervikstraat in Geluwe. Iedereen kreeg van de curator een aangetekende brief dat het huurcontract onmiddellijk wordt opgezegd. De bewoners moeten zo rap mogelijk verhuizen. De telefoon is ondertussen afgesloten. Water, gas en elektriciteit gelukkig nog niet. Van de 80 flats en 20 studio’s zijn er nog amper en tiental bewoond.
Triamant in Geluwe ging open in 2016. Het was de tweede woon- en leefbuurt die Triamant opende, na Triamant Haspengouw in Velm, nabij Sint-Truiden. Nadien volgden buurten in Zottegem, Ronse, Bree en Puurs. “Ik behoor hier tot de eerste bewoners, zeven jaar ondertussen”, zegt een vrouw die anoniem wenst te blijven. “Het was hier een luxe, echt. Met alles erop en eraan. In de volksmond was Triamant voor de ‘rijken’. Ik was content met een studio. Ik deed hier alle dagen activiteiten met de bewoners. Nu moeten we hier zo rap mogelijk weg. Schandalig.”
“We kregen van de curator een aangetekende brief. Er lag van de postbode een kaartje in onze brievenbus. We moesten de brief afhalen in het postkantoor in Wervik. We stonden daar in een rij aan te schuiven. Allemaal van Triamant. Nadien kregen we ook een gewone brief met dezelfde inhoud van de aangetekende brief.” De vrouw is duidelijk aangeslagen van wat er haar en andere bewoners overkomt. “De afgelopen twee weken ben ik dezelfde niet meer”, zegt ze. “We kunnen niet meer gelukkig zijn en lachen.”
Naar De Eglantier
Toen we er maandagnamiddag rondliepen waren diverse families aan het verhuizen. “Mijn schoonmoeder is 90 jaar, dat ze op die leeftijd dit nog moet meemaken”, vertelt een vrouw. “Er was in geen enkel woonzorgcentrum plaats. Nergens. Gelukkig kan ze naar zorgcentrum De Eglantier in Wevelgem. Daar gaan ze met tien van Triamant wonen.”
Op het gelijkvloers woont een echtpaar uit Geluwe. “Sedert vier maanden”, zucht de vrouw. “We verkochten ons huis om naar hier te verhuizen en dan komen we dat tegen. In maart hadden ze ons toch kunnen zeggen dat het hier met de vennootschap financieel niet goed zat. Waar we nu naartoe moeten weten we niet. We zoeken een serviceflat in Geluwe, Wervik, Menen. Neen, een ander huis gaan we niet meer kopen.”
Mijn schoonmoeder is 90 jaar, dat ze op die leeftijd dit nog moet meemaken
Op de parking is het maandagnamiddag opmerkelijk kalm. Amper een zevental auto’s, waarvan drie met een buitenlandse nummerplaat. “Aan de overkant wonen er Polen”, wijst de bewoonster die er al zeven jaar vertoeft. “We kunnen er niet tegen praten want we begrijpen hun taal niet. Ik vraag me af of ze eigenlijk wel weten dat ze zo snel mogelijk weg moeten.”
Dozen
De brasserie is potdicht. “Alles is achter slot en grendel, in een gang naar de brasserie werd een deur geforceerd. Er stond nog drank in de brasserie. Neen, ik weet niet waar ik terecht kom. Alles staat klaar in dozen. We zien hier niet anders dan dozen en valiezen. Deze namiddag zijn de meubelen van twee bewoners verhuisd met een lift.”
“Ik ben blij dat de mensen die zwaar zorgbehoevend zijn allemaal een plek hebben. Ik ben fysisch van niemand afhankelijk. Wat ik hier sommige dagen heb gezien was schrijnend. Mensen moesten hun vest aandoen en werden met aangepast vervoer weggebracht. Het deed pijn. Erg, zoiets doe je niet met beesten .”
“We weten van een vrouw die de eerste nacht heeft moeten slapen in de linnenkamer van een woonzorgcentrum”, vertelt de vrouw die haar schoonmoeder helpt verhuizen. Opmerkelijk: bijna niemand wil met haar naam in de krant. Uit vrees om onder meer de waarborg niet terugbetaald te krijgen.
Wasmachines weg
De huurprijzen zijn er heel divers voor de studio’s en flats. “Ik betaal 1.100 euro en dan nog eens 1.500 euro voor de zorg”, zegt Lyn De Pelsmaker die woont op het tweede verdiep en lijdt aan een zeldzame bindweefselziekte die medische permanentie vereist. “Ik woonde eerder in Aalter, Gent en Harelbeke. Toen ik was opgenomen in het AZ Groeninge Kortrijk zocht ik naar een onderdak en hoorde van Triamant. Ik ben hier in oktober 2019 komen wonen. Driemaal per week komt iemand van Familiehulp en dagelijks tweemaal een thuisverpleegkundige.”
Alles staat klaar in dozen. Neen, ik weet nog niet waar ik terecht kan – Bewoonster Triamant
“Ik heb nog geen oplossing voor een andere woonst. Ofwel is het volzet en is er een wachtlijst of is het niet aanpast voor rolstoelgebruikers. Ik sta ook op de wachtlijsten van sociale bouwmaatschappijen. Onder meer van Impuls Menen-Wervik. Al een jaar. Een tijdlang was er hier hulp van vrijwilligers maar dat was dan meer gericht naar de 85-plussers. De lakens werden opgehaald door een firma. De gemeenschappelijke droogkast en wasmachines werd weggehaald.”
Veiligheid
“Neen, een faillissement had ik niet verwacht. We zitten met veel vragen waar we geen antwoord op krijgen. De door minister Hilde Crevits aangestelde zorgcoördinator is hier midden juli twee dagen geweest. Sindsdien niet meer teruggezien, nochtans was zijn opdracht iedereen naar een gepaste oplossing begeleiden.”
De curator kan niet garanderen dat we verder water, gas en elektriciteit gaan hebben. Ook onze veiligheid kan niet worden gegarandeerd. Er is geen onderhoud meer van het gebouw en de tuin. Dat staat allemaal in die aangetekende brief. De vaste telefoon is ondertussen afgesloten. Wat met ouderen die geen gsm hebben ?”
De curator is een advocatenkantoor uit Turnhout. Eigenaar van de gebouwen van Triamant is de nv Patrigelu met maatschappelijke zetel in Oud-Turnhout. Destijds in de polyvalente zaal van Ter Linde werd het project aan alle geïnteresseerden voorgesteld. We waren er toen ook bij. Het zag er allemaal veelbelovend en ook wel indrukwekkend uit. Er werden obligaties voor 150.000 euro aangeboden. “Blijkbaar zijn er veertien mensen die zo’n obligatie kochten, hopelijk zijn die mensen nu hun centen niet kwijt”, besluit een bewoonster van het eerste uur.
(Erik De Block)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
