Vier maanden heeft Laurence Bauffe uit Zwevegem op de wachtlijst gestaan voor ze opgenomen kon worden voor haar eetstoornis. “Op een moment dat je erdoor zit, zijn die vier maanden écht hels. We moeten écht meer centen vrijmaken voor mensen met psychische problemen. Het probleem wordt in die extra maanden alléén maar erger.”
Laurence Bauffe is 31, en mama van haar twee oogappels Anaïs en Remi. Sinds haar 18e worstelt ze met de eetstoornissen anorexia en boulimie. “Ik was altijd al wat gevoeliger geweest voor opmerkingen over mijn lichaam, maar de problemen zijn pas echt begonnen toen ik op mijn 18e op kot ging”, vertelt ze.
“Ik ben iemand die nood heeft aan structuur en regelmaat, en dat viel op dat moment in mijn leven weg. Alles was nieuw: een nieuwe woonst, nieuwe vrienden, een nieuwe school,… Het enige waar ik naar mijn gevoel wél controle over had, was hetgeen ik at.”
Golven
Het betekende de start van 13 jaar worstelen met eetstoornissen. “Mijn dag begint ’s morgens op de weegschaal, en het cijfer dat verschijnt, bepaalt mijn humeur van de dag. Ik eet heel weinig, en als ik al eens iets ongezonds eet, dan geef ik het achteraf over.”
“Op aanraden van de mensen in mijn dichte omgeving liet ik me in 2003 een eerste keer opnemen. Ik heb er heel veel bijgeleerd, onder meer over hoe ik structuur in mijn leven moet brengen en hoe veel een normale portie eten bedraagt. Het heeft geholpen, maar het is ook weer snel vervaagd eens ik weer terugkeerde naar het gewone leven.”
Haar eetstoornis manifesteert zich in golven. “De ene periode kan ik er beter mee om dan de andere. Ik heb ook een Instagramaccount waar ik mijn gevecht deel met mijn volgers. Ik probeer er lotgenoten een hart onder de riem mee te steken, familieleden van lotgenoten tips te geven over wat ze wel en niet mogen zeggen tegen iemand met een eetstoornis. Een eenvoudige tip is bijvoorbeeld dat je nooit tijdens het eetmoment mag commentaar geven over wat iemand met een eetstoornis wel of niet eet. ‘Je hebt goed gegeten, he’, werkt bijvoorbeeld averechts, want dan denk je meteen ‘oei, ik heb te veel gegeten’.”
Sociale controle
Voor mezelf is de blog een soort van sociale controle, omdat mensen mee kijken hoe zeer ik mijn best doe. En tot slot is het ook een manier waarmee ik eetstoornissen uit de taboesfeer wil halen.
Intussen is Laurence ook mama geworden. “En neen, niet op natuurlijke manier, door mijn jarenlang gevecht lukte dat niet meer. Ik zorg er perfect voor dat zij gezond en genoeg eten, en op die manier voor zichzelf zorgen. Maar neen, bij mezelf lukt me dat dus niet altijd.”
En zeker nu, met de coronacrisis, steekt Laurences probleem weer keihard de kop op. “Het is intussen al geweten dat de coronacrisis nefast is voor mensen met psychische problemen, en in het bijzonder voor mensen met een eetstoornis. Ik kan dat alleen maar bevestigen. Ik geef les, maar moest dat de voorbije tijd voornamelijk online doen.”
“Mijn bruisend sociaal leven werd herleid naar zo goed als niets. De kindjes zijn zelf ook de hele tijd thuis. De routine valt weg, en dat compenseer ik opnieuw door mijn eetgedrag overdreven te controleren. Cijfers over mijn gewicht wil ik niet geven, om lotgenoten niet op ideeën te brengen, maar ik ben nog nooit zo mager geweest als nu. Mijn lichaam kan dat niet blijven verdragen.”
Nu of nooit
Dus besloot Laurence zich opnieuw te laten opnemen. “Met steun van mijn lieve man, die tijdens de 10 weken dat ik opgenomen ben, het huishouden helemaal alleen moet draaiende houden. Vergis je niet, die beslissing nemen was niet eenvoudig. Het betekent dat ik mijn gezin al die tijd veel minder zal zien. Ik mag de zaterdag naar huis, en de woensdag zullen de kindjes met oma op bezoek komen, maar dat is het.”
“Maar ik besef dat het nu of nooit is. Ik wil dit aanpakken zodat ik voor eens en voor altijd genezen ben. Dat er intussen twee kindjes zijn die op me rekenen, en waar ik voor moet vechten, zal me helpen dat het dit keer wél lukt. Dat moet.”
Laurence zette zich met goede moed op de wachtlijst, en dan werd het… wachten. “En heel lang wachten, meer dan vier maanden voor ik hier in het Centrum voor Eetstoornissen in het UZ Gent terecht kon. Normaal zijn die wachttijden om opgenomen te worden maar een paar weken.”
Helse maanden
“Die vier maanden waren echt hels. Op het moment dat je de stap zet naar een opname, is het écht omdat het broodnodig is. En dan beginnen die vier maanden nog maar pas te tikken. Elke dag zit je te wachten op die telefoon die maar niet komt. En intussen wordt je probleem alléén maar erger en de weg eruit alleen maar lastiger.”
Dus roept Laurence de overheid op om daar iets aan te doén. “Ik denk dat dat maar een logische vraag is, dat iemand die in psychische nood verkeert, snél geholpen kan worden. Investeren in de zorg en meer bepaald de geestelijke gezondheidszorg zou écht een prioriteit moeten zijn, want de coronacrisis is voor veel mensen de druppel geweest. Er zijn héél veel mensen die net als ik op de wachtlijsten zitten te wachten op een telefoontje.”
(JM)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
