Ondanks de aanhoudende strijd tegen “het monster” in haar keel en zware behandeling met een claustrofobisch masker, blijft Valerie Onraedt (38) “het meisje met de eeuwige glimlach”. Na een eerste herval van een zeldzame stembandkanker krijgt de Ieperse nu goed nieuws. “Maar zo’n zware behandeling kan ik niet nog eens doorstaan. Dat heb ik mijn familie en vrienden al verteld.”
“Het was mijn mama die als eerste een bolletje opmerkte aan mijn keel. Het bewoog wanneer ik aan het praten was”, vertelt de vrouw, die zelf mama is van twee. “Ik werd ook stilaan hees. Dat duurde wekenlang en op een bepaald moment begrepen de bewoners mij niet meer in woonzorgcentrum Wintershove, waar ik werk als zorgkundige.”
Stembandkanker
“Ik trok dan maar even naar het zuiden waar de warmte deugd deed. Na mijn vakantie kreeg ik opnieuw last van heesheid en prikkelhoest. In september 2021 trok ik naar de huisarts, die me doorverwees naar een specialist. Pas in oktober kreeg ik mijn diagnose en die was bikkelhard: stembandkanker, uiterst zeldzaam op mijn leeftijd. De dokters stonden voor een raadsel.”
Weer slecht nieuws
Er was wel hoop. “Ze slaagden erin de tumor operatief te verwijderen en vorig jaar werd ik genezen verklaard. Ik ging stelselmatig terug aan de slag in het woonzorgcentrum, tot de alarmerende symptomen terugkwamen. Weer volgde slecht nieuws: dieper in mijn keel werd een tweede tumor ontdekt, die mijn stemband was doorgedrongen en niet te opereren was. Anders had ik nu geen stem meer.”
“Voor de bestralingen kreeg ik een masker opgezet, waardoor ik niet meer kon zien en helemaal vastzat. Een heel claustrofobisch gevoel”
Afgelopen voorjaar onderging Valerie dertig bestralingen en vijf chemotherapieën. “Met de maximale dosis. Voor de bestralingen kreeg ik een masker opgezet, waardoor ik niet meer kon zien en helemaal vastzat. Een heel claustrofobisch gevoel. Door de vele behandelingen raakte mijn keel volledig verbrand. Ook aan de buitenkant: mijn huid kleurde eerst rood en dan helemaal zwart tot ik begon te vervellen.”
Slikreflex weg
“Uiteindelijk bleek ik nog eens allergisch te reageren op bepaalde medicatie. Omdat ik niet meer kon slikken, kreeg ik een maagsonde voor een periode van tien weken. Dat zorgde voor ontstekingen, maar zonder die sonde zou ik er nu niet meer zijn. Daarna moest ik onder begeleiding van een logopedist en diëtist geleidelijk weer leren drinken en eten. Mijn slikreflex was verdwenen, waardoor ik moest opletten dat er geen water in mijn longen liep in plaats van in mijn keel.”
Niet nog eens
Vorige week kreeg Valerie verlossend nieuws. “De tweede tumor is weg, al durfde de specialist van UZ Gent niet spreken over ‘genezen’. Er blijft kans op herval. Hoe groot die kans is? Dat heb ik niet gevraagd, want ik wil het niet weten. Ik weet wél dat ik zo’n zware behandeling niet nog eens kan doorstaan. Dat heb ik mijn familie en vrienden al verteld.”
“De pijn en kopzorgen probeerde ik sinds dag één van mij af te schrijven in een dagboek en op sociale media, open en eerlijk. Nooit om slachtoffer te spelen, maar om te inspireren. Heel wat mensen lieten weten dat ze kracht putten uit mijn verhaal. Verwacht wordt dat mijn lichaam nog weken nodig heeft om te herstellen.”
Benefiet
Ondanks de aanhoudende strijd en de ziekte die haar als een zwaard van Damocles boven het hoofd hangt, blijft de vrouw positief. “Tijdens de behandelingen in UZ Gent kreeg ik een bijnaam: het meisje met de eeuwige glimlach. Nu ben ik blij met deze herkansing in het leven en toon ik medeleven voor wie ook te maken krijgt met dit monster: hopelijk krijgen jullie ook goed nieuws! UZ Leuven doet nu een studie rond mijn uitzonderlijke diagnose. Maandelijks wordt mijn keel doorzocht met een speciale camera. Dit onderzoek kan anderen gelijkaardig leed besparen.”
“Ongelooflijk hoeveel liefde ik voelde tijdens mijn strijd. Ik was nooit alleen en dank iedereen voor alle moed en steun”
Honderden mensen staken de Ieperse een hart onder de riem tijdens een recente benefiet in de buurt van haar dorp Vlamertinge. “Ongelooflijk hoeveel liefde ik voelde tijdens mijn strijd. Ik was nooit alleen en dank iedereen voor alle moed en steun. Het toont dat er nog tal van prachtige mensen rondlopen op deze aardbol.”
Voor de rest van haar leven zal Valerie hees blijven. “Liever zo dan helemaal geen stem. Mijn speekselaanmaak is wel verdwenen, waardoor ik droge voeding met voldoende water moet zien door te slikken. Binnen drie maanden volgt een nieuwe controle. Ik hou mijn hart vast.” (TP)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
