Patiëntenvereniging vzw Prolong lanceerde maandag een nieuwe campagne rond longkanker, waarbij de vzw aankaart dat longkanker nog al te vaak als de ‘eigen schuld’ van de patiënten gezien wordt. Nochtans zijn lang niet alle longkankerpatiënten per definitie rokers. Dorine Snoeck (63) uit Pittem is een van de gezichten van de campagne. Zij lijdt sinds juli 2020 aan uitgezaaide longkanker.
“Iedereen kan longkanker krijgen. Je kan ook gewoon pech hebben”, zegt Johan Thibo van Prolong. “Het klopt dat roken het risico op het krijgen van de ziekte enorm vergroot, maar wat de oorzaak ook mag zijn, niemand kiest ervoor om longkanker te krijgen. Patiënten hebben steun nodig. Geen oordeel.”
Om die boodschap kracht bij te zetten, zet de vzw het verhaal van vijf longkankerpatiënten in de kijker met de nieuwe campagne. Ook Dorine Snoeck, die lang geen onbekende is in Pittem, doet haar verhaal. “Het klopt dat mensen steeds vragen of ik gerookt heb als ze horen dat ik longkanker heb. Meteen hebben ze een oordeel klaar. Terwijl kankerpatiënten vooral een luisterend oor nodig hebben.”
Twee keer kanker overwonnen
Dorine vertelt al langer openlijk over haar ziekte en over haar dagelijkse leven op haar Facebookpagina ‘Samen Sterk’, terwijl ze ook al langer tweedehandsspulletjes inzamelt die ze verkoopt voor het goede doel.
In juli 2020 kreeg ze te horen dat ze longkanker had. Het was al de derde keer dat ze geconfronteerd werd met kanker. “De eerste keer was op mijn 34ste. Baarmoederhalskanker. De dokter vertelde me na de operatie dat ik net op tijd was. Had ik veertien dagen langer gewacht, was het te laat. De tweede keer was op mijn vijftigste. Borstkanker. Ik ging opnieuw onder het mes. Een borstsparende operatie. Ik dacht dat ik het nu wel had gehad, maar tien jaar later trok ik voor de derde keer het verkeerde lotje. In juli 2020, precies tien jaar na de borstkankerdiagnose, kreeg ik te horen dat ik uitgezaaide longkanker had, met een tumor in mijn hersenen.”
“Ik dacht dat ik het nu wel had gehad: tien jaar later trok ik voor de derde keer het verkeerde lotje”
“‘Toch niet opnieuw’ was het eerste wat ik dacht”, gaat ze verder. “Het was alsof de grond onder mijn voeten wegzakte.” Dorine weet nog goed hoe het begon. “Ik was thuis mondmaskers aan het naaien voor de politiezone regio Tielt, waar ik vroeger werkte als bediende. Mijn man Daniël kwam binnen en ik wou hem zeggen dat hij er goed uitzag met zijn nieuwe trui, maar de tweede helft van de zin kreeg ik niet uit mijn mond. Ik panikeerde en werd hoe langer hoe minder verstaanbaar. Ik kende de woorden en zag de letters op een bepaald moment zelfs voor me in de lucht hangen, maar ik kon de woorden niet meer uitspreken. Een heel bizar gevoel. Achteraf bleek dat het de tumor was die op het spraakcentrum in mijn hersenen drukte. Een heel delicate operatie volgde, waarbij de tumor werd weggehaald. Tijdens de operatie moest ik vragen beantwoorden, zodat de dokters het spraakverlies konden inschatten.”
Voorlaatste fase
Woorden met meer dan drie lettergrepen uitspreken, is soms nog wat moeilijk, maar de spraak van Dorine is nagenoeg helemaal terug gekeerd. De kanker zal echter nooit meer uit haar longen verdwijnen. “Ik zit in de voorlaatste fase van longkanker. Mijn pilletje elke ochtend zorgt ervoor dat ik niet in de laatste fase terechtkom. De groei blijft dankzij die medicatie onder controle. En daar ben ik erg blij om. Ik weet niet hoe lang ik nog heb, maar ik hou van het leven en koester élke dag die ik heb. Nu al drie jaar. Die tijd heb ik dankzij het feit dat ik al 36 jaar niet meer rook. Op mijn 27ste vroeg ik mijn man wat hij wou als cadeautje voor zijn nieuwjaar. Hij vroeg me om te stoppen met roken. Zo ben ik gestopt. Het was loodzwaar en op een bepaald moment stond ik te huilen van pure goesting, maar ik heb doorgezet. Bijna twee jaar heeft er hier een half pakje sigaretten onaangeroerd in de kast gelegen. Tot ik het pakje weggooide.”
“Mijn longen waren al 33 jaar rookvrij, waardoor er geen enkel verband is tussen mijn ziekte en mijn vroegere rookgedrag”
Had ze op haar 60ste wel nog gerookt, dan was de situatie anders geweest. “Mijn longen waren al 33 jaar rookvrij, waardoor er geen enkel verband is tussen mijn ziekte en mijn vroegere rookgedrag. Mochten mijn longen niet rookvrij geweest zijn, dan kon ik niet de medicatie innemen die ik vandaag gebruik. Die belofte aan mijn man heeft in zekere zin mijn leven gered. Was ik toen niet gestopt, dan zat ik hier niet. Al geloof ik ook dat een positieve ingesteldheid kan helpen. Sinds de hersenoperatie vermijd ik luidruchtige en drukke plaatsen, maar tegelijk probeer ik nog meer dan ooit te genieten van het leven. Ik maak juweeltjes op mijn zolder en blijf de mensen helpen. Met de tweedehandsspulletjes die ik inzamel, kan ik elk jaar een mooi bedrag aan het goede doel schenken.”
Positief in het leven staan
“Al kan ik me sinds de diagnose wel enorm ergeren aan mensen die klagen. We hebben het hier enorm goed in België. We hebben werkelijk alles en leven in weelde. Vreemd genoeg zijn de mensen die het meeste hebben ook diegenen die het meeste klagen. Positief in het leven staan is heel erg belangrijk”, besluit ze. “Pas op, ik huil ook op moeilijke momenten. Maar achteruit gaan lukt niet. Je moet vooruit. En het leven is zoveel mooier als je het van de zonnige kant bekijkt en leert genieten van de kleine dingen.”
Het verhaal van Dorine en dat van enkele van haar lotgenoten is te lezen op www.prolong.be.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
