Het verhaal van Jaklin: van vluchtelinge tot succesvol zaakvoerster

Jaklin Fokina was 17 toen ze alles achterliet en met niets meer dan een klein rugzakje naar België kwam om hier een nieuw leven op te bouwen. Tweeëntwintig jaar later is ze gelukkig getrouwd, gaan haar kinderen naar school in Brugge en baat ze twee succesvolle schoonheidssalons uit: eentje in Jabbeke en sinds kort ook een tweede in Antwerpen. “Het kan nooit kwaad om je dromen na te jagen.”

Jaklin Fokina (39) zette in 2000 haar eerste stappen op Belgische bodem. Samen met haar mama en zes jaar jongere halfbroer ontvluchtte ze haar thuisland Oezbekistan om politieke, religieuze en raciale redenen. Haar vader kwam hen later achterna.

“Het was een moeilijke, maar moedige beslissing die mijn ouders in de eerste plaats voor óns namen”, opent ze haar verhaal. “Ze wilden mijn broer en mij een betere toekomst geven. Niet dat we zo’n ongelukkige jeugd hadden. De moeilijkste periode uit mijn leven waren de eerste jaren in België. Van de ene op de andere dag moest ik alles en iedereen vaarwel zeggen. Mijn broer en ik spraken toen ook nog geen woord Nederlands, hadden zelfs met moeite van België gehoord. We werden zomaar ergens ‘gedropt’, op een onbekende plek ver weg van huis.”

Grote uitdagingen

Jaklin kwam in een onthaalklas voor anderstalige nieuwkomers in Brugge terecht. “Mijn man Free heb ik in het uitgaansleven leren kennen. Ik was op stap met vriendinnen, hij met vrienden. Hij vond alles wat ik vertelde zo boeiend”, lacht ze. “Free en ik vonden al snel steun bij elkaar: zijn ouders waren net gescheiden en hij droeg dus ook een zeker verdriet met zich mee. Zo zijn we als het ware, op een heel natuurlijke manier in elkaar overgevloeid. We waren allebei zo jong nog.”

Toen ze zeven jaar geleden haar schoonheidsinstituut Beauty Central in Jabbeke opstartte, stond Jaklin opnieuw voor een grote uitdaging. “Had ik op voorhand geweten hoe moeilijk het in het begin zou zijn, dan was ik er allicht nooit aan begonnen. Ze is niet van hier, ging het rond, terwijl ík dacht: zolang ik mijn werk maar goed doe… Maar het heeft dus jaren geduurd voor ik mij hier aanvaard voelde.”

Jaklin wijst op een aantal fijngevoeligheden die haar in die kleine dorpsgemeenschap van Jabbeke parten speelden. “Tegenwoordig word ik al wel eens aanbevolen bij een buurvrouw: Jaklin is sú-per-vriendelijk, én ze spreekt onze taal! (lacht) Goed bedoeld natuurlijk, maar er zit ook een ongewild minder leuk kantje aan. Na 22 jaar voel ik mij tenslotte veel meer Vlaamse dan Oezbeekse, en toch word ik in de winkel of op straat nog geregeld in het Engels of in het Frans aangesproken. Ik hoop dat onze kinderen, die allebei in België geboren zijn, daarvan gespaard zullen blijven. Het probleem in het begin was dat de mensen mij hier moeilijk konden thuisbrengen. Was mijn man de zoon van de slager, het zou misschien allemaal veel gemakkelijker zijn geweest.”

Jaklin heeft met haar man Free twee zonen van 13 en 10. “Dat ik voor de ene meer moet schermen omdat hij mijn Afrikaans tintje heeft, dat zou anno 2022 eigenlijk niet meer mogen, hé. Ze zijn trots op hun Vlaamse achternaam, maar Emiel heeft met zijn lichte huid en rode krullen toch een streepje voor. Het is jammer dat mijn ene zoon zich anders moet voelen omdat hij een kleurtje heeft. Hij krijgt wel eens van die opmerkingen in de zin van keer terug naar je land. Ik ben ervan overtuigd dat ik zelf ook veel meer mijn best heb moeten doen dan wanneer ik een paar tinten lichter was geweest, en gewoon Sofie of Annelies had geheten.”

Jammer dat mijn ene zoon zich anders moet voelen omdat hij een kleurtje heeft

Door haar gemengde roots kijkt Jaklin zelf met een open blik naar de wereld. “Huidskleur en religie spelen voor mij geen enkele rol, ik kan met iedereen even goed overweg. Maar het lot van de migrant: hoe lang je ook op je nieuwe plek woont, ‘t zal nooit voor honderd procent je thuis worden. Als ik nu in Antwerpen een broodjeszaak binnenstap, horen ze daar meteen dat ik een West-Vlaamse ben. Maar in West-Vlaanderen zal mijn West-Vlaams nooit streekeigen genoeg klinken om voor een échte West-Vlaamse door te gaan. Daarom ook dat ik zo’n moeite heb met uitspraken in de trant van ze mogen naar hier komen maar ze moeten zich aanpassen. Aan wíe moeten ze zich aanpassen? Aan de Belg? Aan de Vlaming, de West-Vlaming of de Jabbekenaar? Hoeveel verschillen zijn er immers al niet tussen West-Vlamingen onderling?”

Wijsgemaakt

Er was een periode dat Jaklin in Jabbeke vaak vluchtelingen zag wandelen. “Ik probeerde mij dan altijd in te leven in hun situatie. Waar gaan ze naartoe? Welke weg hebben ze al afgelegd? Soms hoor je mensen zeggen dat hun situatie uitzichtloos is, maar ik zie juist heel veel hoop bij die mensen. Zonder hoop blijf je bij de pakken zitten. Waar ik dan óók altijd aan moet denken, is dat je als vluchteling in een ander land vaak het gevoel hebt van ik ben er bijna, terwijl het dan eigenlijk allemaal nog moet beginnen. Vluchtelingen worden ook van alles wijsgemaakt. Wat wij destijds te horen kregen, is dat België een laag geboortecijfer had en dat we met zoveel mogelijk kinderen naar hier moesten komen. Wij waren dus net zo naïef…”

schoonheidssalons

Jaklin schippert tegenwoordig tussen Jabbeke en Antwerpen, waar ze onlangs op een steenworp van de Meir, een tweede schoonheidssalon opende. “Ondertussen heb ik ook een contract ondertekend om in heel Vlaanderen en zelfs Nederland trainingen te geven in de sugaring-techniek. Voor Bodysugaring Central, mijn tweede salon aan de Frankrijklei, is het de bedoeling dat ik iemand zal opleiden zodat ik maximum twee dagen in de week naar daar moet.”

Mensen hebben vaak koudwatervrees, maar wat hebben ze te verliezen?

“Ik hoop dat mijn verhaal inspirerend kan werken. Niet alleen voor anderstalige nieuwkomers, maar ook voor rasechte Vlamingen. Mensen hebben vaak koudwatervrees, maar wat hebben ze te verliezen? Als je iets wil, ga er gewoon voor. Ik las eens dat mensen zich op latere leeftijd vooral die dingen beklagen die ze zo graag hadden willen doen, maar uiteindelijk níet gedaan hebben. Behalve van die zaken waar ik zelf totaal geen grip op heb, zoals een dierbare verliezen, voel ik eigenlijk geen enkele geremdheid meer. Ik heb totaal geen schrik meer om uit mijn comfortzone te treden en kijk ook nog maar zelden achterom.”