Pleegzorg is een hoogstnodig en nobel concept in onze maatschappij, maar allerminst vanzelfsprekend. Zo blijkt uit het eerlijke relaas van Didier Buysse en Charlotte Vanlancker, die sinds een jaar de jonge Mila opvangen. “Wie dit wil doen moet goed beseffen dat het om kinderen met een doorgaans zware rugzak gaat, niét om een hondje.”
Didier (40) en Charlotte (37) leerden elkaar zeven jaar geleden kennen, werden een koppel en bouwden de voorbije jaren eigenhandig hun passiefwoning in Vivenkappelle (Damme). Aan eigen kinderen had geen van beiden ooit de behoefte gevoeld. “Maar toen het huis er stond, begon het idee om mama te zijn me toch wel aan te spreken. Ik wou vooral kunnen zorgen voor iemand”, vertelt Charlotte.
Op de website van Pleegzorg Vlaanderen vonden ze twee infosessies die ze – in coronatijd – online volgden. In een eerste maken kandidaten kennis met het concept pleegzorg, de tweede sessie gaat specifieker in op de verschillende vormen van pleegzorg waarvoor iemand zich kan engageren. Didier en Charlotte voelden zich aangesproken door ‘perspectiefbiedende pleegzorg’, wat staat voor langdurige opvang, mogelijk tot 18 jaar.
Puzzel
Mila werd al vroeg uit een precaire thuissituatie gehaald en werd aan Charlotte en Didier toegewezen toen ze 16 maanden was. Die beslissing werd genomen in maart vorig jaar, maar eerst volgden twee maanden waarin ze regelmatig bij haar op bezoek gingen om te zien of ze een vertrouwensband konden opbouwen met haar. Daarnaast werden ze tijdens verschillende screenings grondig doorgelicht door Pleegzorg. Op 1 mei 2022 kwam Mila bij Didier en Charlotte wonen, en sindsdien bloeit ze zowel thuis als op school open.
Na ruim een jaar prijzen de pleegouders zich heel gelukkig met de goeie match tussen hen en Mila. Zij heeft zich snel gehecht aan Charlotte en Didier, iets wat niet altijd vanzelf gaat bij jonge pleegkinderen. Daarnaast hebben Mila’s biologische ouders ook bezoekrecht, een niet te onderschatten luik. “Het blijkt een hele puzzel om rechten en vragen van de verschillende partijen op elkaar af te stemmen en daarbij het welzijn van Mila voorop te stellen”, aldus Didier.
“Wij zijn mamsie en papsie, daarnaast heeft ze nog een mama en papa. Ze hoeft nooit te kiezen”
“We spreken hier open over met Mila, ook al is ze nog zo jong. Maar ze begrijpt al dat ze in een andere thuissituatie opgroeit dan de meeste andere kindjes. Zij heeft twee paar ouders in plaats van één. Om haar zo weinig mogelijk te verwarren – want een pleegkind komt met heel wat mensen in contact: haar eigen familie, onze familie, de coaches van pleegzorg … – laten wij ons mamsie en papsie noemen, haar eigen ouders blijven mama en papa. Op moederdag maakt ze bijvoorbeeld twee geschenkjes: eentje voor haar mama, en eentje voor Charlotte. Ze hoeft nooit te kiezen.”
Vertrouwen
Het is duidelijk dat dit gezin uit Damme de kleine Mila in hun hart heeft gesloten. Hoe leven ze met het idee dat ze haar – als haar thuissituatie verbetert – misschien ook weer moeten afgeven? “Dat is inderdaad een dubbel gevoel”, klinkt het. “We hebben vrede met het idee dat – als het bij haar thuis inderdaad beter wordt – het voor haar het beste is om daar verder op te groeien. Al blijft dan ook de bezorgdheid, moeten we er op vertrouwen dat ze goed wordt opgevolgd, en hopen we toch een rol te kunnen blijven spelen aan de zijlijn.”
(*) Mila is een fictieve naam.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
