6325 euro. Dat bedrag staat deze zaterdagochtend al op de teller van de inzamelactie die in Kortrijk is opgestart. Geen 48 uur dus nadat onze journalist zijn verhaal met de brekende bloemist Ghislain viraal had verspreid.
Een man van staal, zo leek het (niet onze journalist, maar wel Ghislain) tot elk van zijn woorden plots werden vergezeld van rollende tranen. Geen verfrommelde zakdoek of steunende hand op de schouder kon het pijnlijke beeld verhelpen. Dit was een hardwerkende man van 59. Niet moe van dat vele werk, integendeel. Wel moe, of beter helemaal op en gebroken, nu aanhoudende wegenwerken zijn levenswerk dreigen te vernietigen.
Massaal hebben jullie dit filmpje bekeken en gedeeld. En net als bij mij, kwamen bij velen onder jullie de haren recht en de krop in de keel. Symptonen van dat onvermijdelijke en onbedwingbare solidariteitsgevoel bij het zien van onrecht: dit mag niet, dit kan niet, dit zal niet.
Bloemist Ghislain verdient al onze solidariteit, maar in onze straten en buurten wonen helaas nog vele Ghislains
Vreemd toch hoe dat warme gevoel keihard contrasteert met wat we dagelijks zien en meemaken. Op het werk, op straat, in het verkeer, in de winkel, op of rond het sportveld… overal lijkt het IK te regeren. Hardheid, snelheid, koelheid, cynisme, agressiviteit, egoïsme: het neemt te vaak de bovenhand in wat we doen en wie we zijn. Het maakt ook mij soms een beetje moe en ongerust.
Daarom zijn er deze woorden, even plots als spontaan en ingegeven door Ghislain. Ze hebben geen grote ambities. Ze zijn niet uit op waardering of applaus, laat staan dat ze luid willen klinken. Mogen ze gewoon een eenvoudige en naïeve oproep zijn om deze kwalijke evolutie naar almaar meer egoïsme te stoppen? In een nachtelijke bui opperde ik ooit de gedachte om de NV-B op te richten: Naïviteit voor Beterschap.
Hoe waanzinnig en verschrikkelijk die drang naar hebben soms is, aan de echte basis van het leven verandert hij niets
Maar ik ben geen oprichter. En ongetwijfeld heb ik makkelijk praten. Ik ben een contente vent van 57, mijn vrouw en kinderen zijn gezond, ik werk graag, word daarvoor correct betaald en het ergste fysieke leed dat mij al overkwam, is een gescheurde achillespees. Maar mag ik ondanks al dat geluk toch nog eens herinneren aan een eeuwenoude wijsheid: geven doet meer goed dan hebben. En hoe waanzinnig en verschrikkelijk die drang naar hebben soms is, aan de echte basis van het leven verandert hij niets.
De tijd tikt niet trager op Cristiano Ronaldo’s briljanten horloge van 150.000 euro. Ook hij wordt ouder, net als u en ik.
Het water smaakt niet beter uit een gouden kraan. Zolang er maar water is, voor iedereen. En overal.
Overal kunnen we niet helpen, maar waarom zouden we rondom ons niet gewoon beginnen met de grote herverdeling? Ieder op zijn manier, in zijn buurt, zijn straat, zijn stad of gemeente. Bloemist Ghislain verdient al onze solidariteit, maar in onze straten, buurten, steden of gemeenten wonen helaas nog vele Ghislains.
In Kortrijk is er straks hopelijk eentje minder.
Wie volgt?
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier