Georgine (103): “Onze Heer heeft nog plannen met mij”

De hongerwinter van 1917, de Eerste én de Tweede Wereldoorlog, de Spaanse en de Mexicaanse griep… Alles overwon de 103-jarige Octavie – zeg maar Georgine – De Turck. Nu legde ze ook het coronavirus over de knie. “En bij mijn geboorte was ik nochtans een vernepelingske van amper 1,8 kilogram. Niemand gaf me een kans”, vertelt ze via haar kleindochter Vivi Lombaerts.

Op je 103de je knieprothese laten vervangen onder volledige narcose, revalideren én het coronavirus verslaan. Voor mensen als Octavie ‘Georgine’ De Turck hebben ze het woord ‘kranig’ uitgevonden. Maar dit alles kost krachten, veel krachten. Om al haar energie in het herstel te stoppen, laat ze haar kleindochter Vivi Lombaerts het woord voeren. “Je mag niet onderschatten hoeveel energie zo’n gesprek van een 103-jarige vraagt”, zegt ze. “Ook met de familie werken we met een beurtrol wie haar wanneer mag bellen.”

Hoe gaat het nu met uw grootmoeder?

“Toen ik haar het laatst belde, klonk ze heel goed. Daags ervoor was het ietsje minder. Maar dat is niet ongewoon, want het is tenslotte een dame van 103. Haar armen en benen voelen nog vermoeid aan, maar voor de rest is ze zeer goed, ja.”

Ze overleeft werkelijk alles. Hoe kwam ze aan zo’n sterk gestel?

“Ze werd geboren in de hongerwinter van 1917. Oorlog, voedseltekort, koude. Bij haar geboorte woog ze amper 1,8 kilogram. Een vernepelingske. Niemand gaf haar een kans. Ze was zo mager dat haar vader haar onder de Leuvense stoof stopte om ze te verwarmen of in krantenpapier wikkelde en tegen zijn borst hield. Haar twee broers en twee zussen waren allemaal sterke beren bij hun geboorte, maar zij is wel nog de enige die leeft…”

Wat is het geheim om zo goed te blijven?

“Vroeger zei ze altijd, op haar Brussels, blijvn oesemen. Blijven ademen. De laatste jaren zegt ze: ik ben altijd tevreden geweest met wat ik had en niet malcontent met wat ik niet had. Jaloezie of zich tekort gedaan voelen is haar vreemd. En ook: menselijk contact. Ze was altijd onder de mensen, ze bleef zich altijd interesseren in anderen. Als haar enige overblijvende vriendin Marieke belt, fleurt ze helemaal op.”

WOI, WOII, Spaanse griep… Wat was de zwaarste beproeving in haar leven?

“Het overlijden van haar zoon. Zonder enige twijfel. Op elk familiefeest, wanneer iedereen samen is, zal ze altijd zeggen: er is er enen die ontbreekt. En haar zoon is overleden in 1975… Guillaume, zeg maar Jomme, had een banale afwijking van een hartklep en dat is hem fataal geworden. Nu zouden ze dat snel ontdekken en oplossen met een operatie van tweemaal niets, maar toen was het een andere tijd. Als Jomme bij loopoefeningen problemen kreeg, zeiden ze: tja, hij kan niet goed lopen. Er werd niet naar gekeken. (stilte) Ook al was ik nog maar 8 jaar, ik herinner me het moment van zijn overlijden nog heel goed. Op televisie was er een Europese voetbalwedstrijd van RSC Anderlecht, waar hij samen met bompa naar keek. Na de wedstrijd greep hij plots naar zijn hart. Bompa dacht dat het van de spanning van de match was en stelde voor om een wandeling te maken. ‘s Anderdaags bleef zijn kamerdeur lang dicht. ‘t Was weer eens te laat, hij kan niet opstaan, klonk het vloekend. Tot ze in zijn kamer gingen kijken. Hij was ijskoud…”

“De grootste beproeving was het overlijden van zoon Jomme. Er ontbreekt er enen, klinkt het nog op elk familiefeest”

Wat mist ze het meest tijdens deze lockdown?

“Haar familie. We zijn een viergeslacht. Mijn oma woont in bij mijn ma, en elke dag gaat mijn dochter Babette er eten. Er is een constant komen en gaan, elke dag zien we elkaar. Elke woensdagnamiddag is het grote koffieklets. Een parlement van oudjes, met taart. En van zodra er iets gevierd kan worden, dan zál het gevierd worden. Thuis koken mag – mijn ma is een fenomenale kokkin en haalt elke dag vier sterren – maar op restaurant gaan is haar lang leven.”

Wat is het eerste dat ze straks, wanneer ze volledig hersteld bent, zal doen?

“Een aperitief drinken. Op zondag kijkt ze naar de mis, gevolgd door een aperitief met goeie hapjes. Zolang ik kan herinneren, klaagt ze dat ze dringend moet vermageren. Dat duurt telkens twintig minuten, want bij de koffie of thee moet er een koekje bij. (lacht) De eerste 30 à 35 jaar was een periode van gruwelijk tekort. Dan gooi je niets meer weg. Op restaurant zal het broodmandje niet vol teruggeven worden. En alles spaart ze. Tot de paarse bakjes van de champignons. Je moet voorzienig zijn, klinkt het. Voor ons als kleinkinderen was dat een droom want er was altijd knutselgerief aanwezig.”

Heeft corona haar leven veranderd?

“Goh, ze zou zeggen: Onze Heer heeft het zo gewild. Hij heeft nog plannen met mij, blijkbaar mag ik hier nog even blijven.”