Basketbalfenomeen Ann Wauters (39) uit Bellegem won de voorbije decennia zowat alles wat er te winnen viel. Toch werd ook zij door het coronavirus geveld. Intussen is de ingeweken Oost-Vlaamse alweer volop aan het sporten, maar maakt ze ook tijd om over haar toekomst na te denken. “Corona heeft me doen inzien dat ik op een scharniermoment in mijn leven zit. Wat ga ik de komende 30 jaar doen?”
Wees gerust, het gaat prima met Ann Wauters. “Dit is al de vierde week dat ik me beter voel en intussen kan ik alweer goed sporten. Vooral met de koersfiets dan. Af en toe maken we er zelfs een gezinstochtje van, want de kindjes fietsen graag. Ook wandelen in het bos doen we geregeld. Alleen de boodschappen laat ik aan mij voorbijgaan. (grijnst) Lot doet dat liever.”
Je bent een fervente fietsster. Dat komt in volle coronacrisis goed van pas.
“Absoluut. Ik ben niet in Bellegem opgegroeid en dit is het ideale moment om de streek beter te leren kennen. Ik heb mijn vaste route richting de Kluisberg, maar onlangs toonde iemand me enkele nieuwe wegen aan de Waalse zijde van de Vlaamse Ardennen, met dorpjes zoals Ellezelles. Lastig, maar je wordt daar beloond met prachtige landschappen. Meer dan 100 km zal je me niet zien fietsen, maar ik kan er wel enorm van genieten.”
Je was de voorbije weken vermoedelijk ook een naarstige leerkracht voor je eigen kinderen.
(grijnst) “Inderdaad, ik zeg het soms om te lachen: nu ben ik juffrouw Ann. Dat vinden ze niet zo leuk. Maar de leraren doen veel moeite om alles klaar te krijgen, zodat wij hen alleen wat moeten ondersteunen. Dat hebben ze nodig, al kunnen ze al vrij zelfstandig werken. Het is ongelofelijk om te zien. Wie had dit twee maanden geleden gedacht? Hoe creatief we soms zijn. Het blijft wel raar om 20 kindjes op Zoom te zien zitten. En het is straf als je dan ziet hoe snel ze ook daar mee weg zijn.”
Over Zoom gesproken: houd jij ook via videochat contact met je familie?
“Mijn ouders wonen nog altijd in Sint-Gillis-Waas. Ik heb hen al twee maanden niet gezien en ben heel blij dat ik de maatregelen strikt opgevolgd heb. Stel dat ik mijn eigen ouders zou hebben besmet, ik mag er niet aan denken en zou me behoorlijk schuldig gevoeld hebben. We houden contact, vooral via WhatsApp, zodat ze ook hun kleinkinderen eens kunnen horen en zien. Hetzelfde doe ik met mijn zus. En met vrienden durven we op vrijdagavond te aperitieven. We beginnen dit zelfs gewoon te worden en genieten er ergens ook van. We zijn veel rustiger. Dat merk ik ook aan de kindjes. Dat is ook eens niet slecht.”
“Sport is de belangrijkste bijzaak van het leven, maar nu zie je dat het toch heel veel mensen treft”
“We zullen moeten aanvaarden dat dit de nieuwe realiteit is. Niet alles zal plots zomaar weer mogelijk zijn. Dit zal nog lang blijven aanslepen. We zullen met corona moeten leren leven.”
Hebben de Cats er al mee leren leven?
“Dat is heel moeilijk, hé. Voor de hele sportwereld. Hoe zeggen ze dat ook alweer? Sport is de belangrijkste bijzaak van het leven. Dat klopt helemaal. Maar ook nu zie je weer dat het heel veel mensen treft. De sporters zelf, maar ook de vele supporters. We hebben dit voorjaar de koers gemist. We zullen straks het EK voetbal missen. En dan zwijg ik nog over al die andere sporten. Er wacht ons een moeilijke periode en misschien is dit wel een goed moment om na te denken over hoe we de sportwereld in de toekomst anders kunnen organiseren.”
“Met de Cats staat eind juli een stage gepland. Zal dat in groep of individueel zijn? Ik heb ook heel veel vragen naar volgend seizoen toe. Ik wil zeker niet pessimistisch zijn, maar wat zal er gebeuren als er een speler of speelster weer besmet raakt? Leggen ze dan alles opnieuw stil? Moeilijk!”
Wat is het eerste dat je gaat doen als alles weer mag?
“Mijn ouders bezoeken. Mijn zus ook, want die mis ik ook heel hard. En met vrienden samen iets gaan drinken. Een festival, concert of sportwedstrijd zal nog niet meteen voor morgen zijn, besef ik maar al te goed.”
Heeft corona je leven veranderd?
“Het heeft alleszins op een serieuze pauzeknop gedrukt. Het heeft me doen inzien dat ik op een scharniermoment in mijn leven ben beland. Ik word in oktober 40 jaar. Normaal was het de bedoeling om na de Spelen in Tokio te stoppen en aan het tweede deel van mijn leven te beginnen. Dat zal nu niet kunnen en dat heeft me doen nadenken. Een soort van zelfreflectie. Ik heb 20 jaar basketbal gespeeld en heb nooit iets anders geweten. Maar wat kan ik nog goed, buiten basket? Wat wil ik de volgende 30 jaar doen? Dat zijn essentiële vragen die ik me op dit moment stel.”
Ann Wauters (39) groeide op in Sint-Gillis Waas, maar woont sinds 2008 in Bellegem met haar echtgenote Lot Wielfaert. Ze hebben drie kinderen: Lou, Vince en Dree. Ann Wauters is al ruim 20 jaar professioneel basketbalspeelster en won titels en bekers in Rusland, Frankrijk, Spanje, Turkije, België, Zuid-Korea en de Verenigde Staten. Ze werd ook vijf keer verkozen tot Europees speelster van het jaar. Met de Belgian Cats, de nationale damesbasketploeg, behaalde ze brons op het EK in 2017, werd ze vierde op het WK in 2018 en kwalificeerde ze zich voor de Olympische Spelen in Tokio.
De gezichten achter de curve
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier