Postbode Isabel (47): “Ik mag er niet aan denken dat mijn man ziek werd door mij”

Isabel De Wever: "De Isabel van vroeger is er nog lang niet, hoe graag ik dat ook zelf zou willen." (foto Olaf Verhaeghe)
Olaf Verhaeghe

Maar liefst 13 dagen lag Isabel De Wever uit Marke in het ziekenhuis. Het coronavirus had haar zwaar te pakken en putte haar lichaam helemaal uit. Ze is nog lang niet de oude, dat beseft ze, maar vooral het mentale aspect speelt haar parten. “Vooraf was ik heel bang om het te krijgen. En sinds ik het heb, ben ik nog banger om het aan andere mensen door te geven”, zegt ze.

Poetsen moet ze in kleinere stukjes en kortere periodes doen en van schilderen en tekenen, nochtans haar grootste passie, komt voorlopig niet al te veel in huis. Nochtans heeft ze er nu tijd voor, grapt ze zelf. Isabel De Wever (47) herstelt in haar woning in Marke van de zware klap die het coronavirus haar eind maart, begin april toediende. Tot vorige week zondag moest ze nog in thuisquarantaine blijven, maar zelfs zonder die verplichte isolatie voelt ze zich nog niet sterk genoeg om de draad weer helemaal op te pikken.

Hoe gaat het nu met je, Isabel?

“Ik voel me aan de beterhand, maar ik moet eerlijk toegeven dat ik nog altijd heel zwak ben. De Isabel van vroeger is er nog lang niet, hoe graag ik dat ook zelf zou willen.” (lacht)

“Ik ben door zolang stil te liggen tien kilo kwijt. Allemaal spiermassa, zeggen de dokters. Waarschijnlijk speelt dat ook een rol bij hoe je lichaam aanvoelt. Het wordt een lang herstel, dat weet ik nu al.”

Even terug in de tijd. Wanneer doken bij jou de eerste symptomen op?

“De week voor 1 april begon het. Ik voelde me niet lekker, had hoge koorts die ik maar niet onder controle kreeg en kon niet naar beneden. Eigenlijk lag ik voortdurend in bed. Ik had gewoon geen energie meer. Dag na dag werd het erger en vooral de pijn in mijn rug was niet te harden. Na een dag of vijf, zes kon ik het niet meer aan. Ik was op. Ik belde naar mijn huisarts en die verwees me meteen door naar de spoeddienst van het AZ Groeninge.”

Bange momenten kan ik me voorstellen?

“Absoluut. Ik was vooraf al heel bang om het virus te krijgen en om zelf ziek te worden. Dat speelde voortdurend in mijn gedachten. In het ziekenhuis werd ik heel goed opgevangen, die mensen die er werken, zijn écht wel de helden. Het is niet te vatten wat zij presteren.”

“Uiteindelijk ben ik 13 dagen in het AZ Groeninge moeten blijven. Twee daarvan heb ik zuurstof toegediend gekregen omdat het zuurstofgehalte in mijn bloed te laag werd. Ik lag er op een corona-afdeling in een kamertje met een vrouw van 75. Zij had in haar leven al heel wat meegemaakt, al veel overwonnen. Dit is veel erger dan een chemotherapie, zei ze meermaals.”

Is je kamergenote genezen?

“Ja, gelukkig wel! We kwamen eigenlijk ontzettend goed overeen. Ondanks de miserie waar we allebei in terecht waren gekomen, konden we samen blijven lachen. We hebben op dezelfde dag ook het ziekenhuis mogen verlaten. Dat deed wel deugd.”

“Ik heb wel een zware mentale klop gekregen. Ik besef echt wel dat ik sjanse heb gehad, dat het dubbeltje voor mij aan de goede kant is gevallen. Maar de angst blijft wel spelen. Normaal ben ik nu een tijdje immuun, maar het is niet duidelijk of ik nog besmettelijk ben. Dat idee bezorgt me heel wat kopzorgen.”

Zijn er mensen in je omgeving die ook ziek zijn geworden?

“Mijn man Sigurd is ook heel ziek geweest. Hij is wel thuis kunnen blijven en is ondertussen ook aan de beterhand. Maar eerlijk? Ik mag er niet aan denken dat ik hem besmet zou hebben. Ik kreeg ook een berichtje van een vriendin die ook getroffen werd. Het vreemde aan dit virus is dat het bij iedereen anders tekeer gaat. De symptomen en gevolgen zijn zo uiteenlopend.”

Waar verlang je naar om weer te kunnen doen eens je helemaal genezen bent?

“Ik verlang nu vooral naar het moment dat ik weer de fut en de energie zal voelen om iéts te kunnen doen. Het klinkt stom, maar zelfs bij de kleinste taakjes ben ik meteen uitgeput. Mijn hart klopt ook een stuk sneller. Voorlopig moet ik me jammer genoeg beperken tot boeken lezen en televisie kijken. Ik zou graag weer kunnen schilderen, maar dat is nog niet voor morgen, vrees ik. En mijn mama goed vastpakken natuurlijk, daar verlang ik nog het meest naar.” (lacht)

Is je leven veranderd door corona?

“Ik denk het wel. Ik besef nu meer dan ooit dat je goed voor jezelf moet zorgen en nu en dan eens onthaasten. Een goede gezondheid, het is een cliché, maar het is verdorie zo belangrijk.”