Begrafenisondernemer Kurt (51): “Mijn longen knisperden zoals badschuim als ik ademde”

Kurt Ameel: "Het aantal uitvaarten is bijna verdubbeld in april." © Joke Couvreur
Tom Gheeraert
Tom Gheeraert Medewerker KW

Een kleine week nadat hij terugkeerde uit skivakantie in Oostenrijk, smaakte de quasi dagelijkse boterham met jonge kaas van de Ieperse begrafenisondernemer Kurt Ameel plots helemaal anders. Het bleek om het eerste symptoom te gaan van covid-19. Ondertussen is Kurt alweer aan het werk, weliswaar 11 kilo lichter. “Mijn longen zijn nog maar 80 procent hersteld”, zegt hij.

De dag nadat premier Wilmès de eerste lockdownmaatregelen aankondigde, kwamen Kurt en zijn vrouw Ann terug van een vijfdaagse skitrip naar Oostenrijk. “We wisten dat het virus daar rondzwierf dus we waren op onze hoede”, vertelt Kurt. “Een vijftal dagen later kwamen de eerste symptomen: geen energie, smaak en geur die wegvielen en koorts.”

Hoe moeten we ons dat smaakverlies voorstellen?

“Dat gebeurde van de ene dag op de andere. De vrijdagavond at ik nog normaal, maar de zaterdag at ik zoals gewoonlijk een boterham met boter en jonge kaas en zei tegen mijn vrouw: er klopt iets niet. Is de boter over tijd? Je hersenen verwachten dat je de kaas gaat smaken die je altijd eet, maar het is helemaal anders. Dat is de reden waarom veel coronapatiënten zo vermageren. Zelf ben ik 11 kilo verloren in 19 dagen.”

Wanneer wist je dat je covid-19 had?

“Dat weekend begon ik ook koorts te krijgen, maar het echte signaal kwam er pas de dinsdagnamiddag. Het was alsof mijn longen piepten. Ze maakten precies een knisperend geluid wanneer ik inademde, zoals badschuim waar je je hand in steekt. Ik had nul energie. Douchen was een hele opgave. Ik was in drie dagen opeens een oud ventje geworden. Als ik mijn kleren aandeed, was het alsof ik zes rondjes gelopen had.”

“Ik was in drie dagen opeens een oud ventje geworden”

Hoe was het in het ziekenhuis?

“Een medicijn tegen corona bestaat nog niet, maar ze gaven me wel twee malariapilletjes die als neveneffect hadden dat ik me heel misselijk voelde, alsof ik ieder moment moest overgeven. Het maakte me nog ellendiger. Iedereen die mijn kamer binnenkwam, was geëmballeerd als poolreizigers. Het voelde alsof er 38 uren in een dag waren in plaats van 24. Ik was juist goed genoeg om niet naar intensieve zorgen te moeten, maar had wel zuurstofbuisjes in de neus. Ik kreeg tot twee liter extra zuurstof per dag. Het heeft nog zeker vier dagen geduurd voor het gepiep weg was.”

Had je in het ziekenhuis contact met andere patiënten?

“Nee, maar ik hoorde in de naburige kamer wel soms een bejaarde mens roepen achter de verpleegsters alsof hij een ober riep op een terras. In het begin vond ik dat soms grappig, want wellicht wist hij niet hoe de knop werkte. Na een dag of twee hoorde ik hem niet meer. Toen ik de maandag thuiskwam, bleek hij hier te liggen. Dan slik je wel even. Maar zelf heb ik nooit gevreesd voor mijn leven.”

Vanaf wanneer begon je weer beter te worden?

“Vanaf de zaterdag – vijf dagen na mijn opname – kreeg ik weer een beetje energie. Dat was de eerste dag dat de afstand van mijn bed naar het badkamertje geen marathon leek. Daardoor besef ik ook dat je longen niet kan sparen. Je hebt ze constant nodig. Bij de minste inspanning moest ik hijgen als een oud ventje. De smaakzin kwam even snel terug als het wegging. Niet snel daarna zei de dokter dat ik thuis kon uitzieken. De maandagnamiddag kon ik naar huis.”

Verliep je herstel vlot?

“De dokter zei dat ik zeker nog een week niet zou kunnen werken omdat mijn longen maar voor de helft hersteld waren. Dat was ook zo. Na een paar dagen wilde ik helpen in de zaak, maar tegen de middag waren de batterijen leeg en moest ik zeker een uur slapen. Voor mij was dat wel moeilijk want door de coronacrisis hebben we het heel druk in het uitvaartcentrum, met bijna een verdubbeling van het aantal uitvaarten in april.”

Heb je anderen besmet?

“Voor zover ik weet niet, mijn vrouw en zonen zijn niet ziek geweest omdat ik vanaf het moment dat ik de eerste symptomen kreeg in zelfquarantaine ging.”

Hoe voel je je nu?

“Ik voel me momenteel heel goed. Alleen merk ik wel bij uitvaartplechtigheden waarbij ik soms drie kwartier aan het praten ben, dat ik soms de neiging krijg om te hoesten, mijn longen zijn nog geen 100 procent.”

Heeft covid-19 je leven veranderd?

“Ik had veel tijd om na te denken toen ik hele dagen alleen in het ziekenhuis lag en dan stond ik er wel eens bij stil dat al dat haasten niet goed is. Ik heb er mijn lessen uit getrokken. Ook in onze stiel kan het anders. Soms komen ze met tienen om de uitvaart te bespreken – kinderen, kleinkinderen maar ook soms neven en nichten – maar nu mag dat niet meer en mogen er maximum twee mensen komen. We stellen vast dat dat ook werkt. Dat zijn dingen die we toch mee willen nemen naar het postcoronatijdperk. Ik zie er het positieve van in: ik ben er sterker en rijker uitgekomen.”


Kurt Ameel

Kurt Ameel werd geboren op 15 juni 1968 in Kortrijk. Hij is getrouwd met Ann D’hellem en papa van twee volwassen zonen: Baptiste (23) en Achilles (20). Hij volgde de lagere school in het Sint-Michielsschooltje in de Elverdingestraat in Ieper, middelbaar in het Atheneum. Daarna volgde zijn legerdienst.

Vanaf zijn vijftiende werkte Kurt mee in de zaak van zijn ouders Leo Ameel en Jeannine Verschelde. Kurt en Ann namen 14 jaar geleden de twee zaken over van zijn ouders: Uitvaartzorg Leo en Taxi Leo, die gehuisvest zijn onder hetzelfde dak in de Dikkebusseweg in Ieper.