Meewerkend priester Hans Devos (61) werd officieel verwelkomd in de Pastorale eenheid Onze-Lieve-Vrouw-van-Vrede regio Ieper. Nu vertelt hij openhartig over zijn door perfectionisme gevoede burn-out, die hij langzaam maar vastberaden achter zich wil laten.
Hans Devos is afkomstig uit een Roeselaars gezin waarvan beide ouders les gaven in een basisschool. “Vader deed dat in Wervik en moeder in Torhout”, vertelt hij. “Ze moest stoppen toen ze trouwden, maar ging weer aan de slag toen vader door ziekte niet meer kon werken. Hij werd eigenlijk verplicht een huisman avant la lettre te worden. Gelukkig kon hij zijn plezier vinden in muziek, onder andere klarinet spelen. Moeder en wij als kinderen, want ik heb drie zussen, hebben er alles aan gedaan opdat vader zich als hartlijder nooit in levensbedreigende situaties zou bevinden. Toch is hij overleden in 1982, toen ik in het eerste jaar van mijn priesteropleiding zat in Brugge.”
“Ik ben een workaholic en ben daarop vastgelopen”
“Ik heb de mooiste herinneringen aan de momenten waarop we thuis samen musiceerden en vierstemmig zongen. Mijn zussen zijn trouwens allemaal professionele muzikanten geworden: een celliste, violiste en pianiste. Ikzelf speel ook piano, blokfluit en heb een zwak voor renaissance- en barokinstrumenten. Door mijn moeder zo te zien zorgen voor mijn vader heb ik onbewust geleerd je te geven voor een ander. Nadien is het zorgen niet gestopt, want moeder werd zwaar ziek en overleed in 1996 uiteindelijk als een schim van zichzelf.”
Levensboek
Na zijn priesterstudies en wijding in 1988 heeft Hans, die nooit gedacht had op dat niveau te kunnen studeren, nog theologie afgewerkt. “Ik heb godsdienst, geschiedenis en filosofie gegeven in de derde graad van het St.-Lodewijkscollege in Brugge. Daar zat ik ook in de VKSJ-jeugdbeweging en was ook dirigent bij diverse koren. In september 2006 ben ik pastoor geworden in Oostduinkerke. Dat vulde een gat van wat ik miste op school: liturgie. Het enige wat ik miste in mijn parochie was de jeugd. Ik was zeer graag aan de kust en heb de gelaagdheid van de bevolking er leren waarderen: van de inwoners over toeristen tot de renteniers en expats. Het waren telkens boeiende contacten op een discrete manier. Ik heb ook moeilijke situaties gezien. Het is geen bladzijde die je omdraait, maar een levensboek dat je meedraagt.”
En toen kwam corona. “Als priester werd mijn professioneel en sociaal leven tot een minimum herleid. De vieringen met maximaal 12 mensen waren schrijnend en hebben er bij mij stevig ingehakt. In april 2021 was ik aan het einde van mijn Latijn. Ik ben nog herstellende, maar ik vond hier in Ieper een vangnet en kom terecht in een goed geolied parochieteam.”
Geneeskrachtig
Daarnaast put Hans kracht uit de muziek. “Dat betekent zowel therapie als genieten voor mij. Het is mijn zuurstof en dat heb ik ongetwijfeld van mijn vader, die een begenadigd muzikant was. Ondertussen heb ik ook trombone geleerd en doe ik het breviergebed al zingend. Helaas kan ik me niet engageren in het verenigingsleven, want onze vieringen vallen veelal op momenten wanneer zij repeteren.”
Ondertussen woont Hans op een appartement achter het station. “Daar kan ik de deur achter me dichttrekken als het me allemaal even te veel wordt. Ik ben eigenlijk een workaholic en ben daarop vastgelopen. Ik zal mijn limieten proberen te respecteren en mijn beperkte inzetbaarheid wel met evenveel enthousiasme uitoefenen. Het is vandaag een uitdaging om een geloofsgemeenschap levendig te houden, zeker als je je talenten wilt investeren in mensen.”
En kent Hans Ieper ondertussen al een beetje? “Uiteraard kwam ik hier als leerkracht geschiedenis al. Ik wees de leerlingen naast het gekende historisch onderwerp van de stad ook op de grootsheid van de Lakenhallen. De groene omgeving hier is machtig en geneeskrachtig om in te wandelen. Ik herinner me nog de wandelingen met mijn ouders en zussen toen we picknickten op de vestingen alsof het gisteren was!”
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
