Jan Puype (53) een van de slachtoffers van seksueel misbruik in de kerk mocht vandaag op gesprek bij paus Franciscus. De paus bood zijn excuses aan aan de slachtoffers en de overlevers van deze feiten die met hem in gesprek gingen. Maar dat is voor Jan niet genoeg. “Spreken over vergiffenis en excuses is niet genoeg. De kerk moet actie ondernemen om deze fouten goed te maken.”
Vandaag stond Jan Puype (53) oog in oog met paus Franciscus, een jaar nadat hij zijn aangrijpende misbruikverhaal vertelde aan heel Vlaanderen in ‘Godvergeten’. Hij werd van zijn twaalfde tot vijftiende misbruikt door een priester in het Heilig Hartcollege van Waregem. Toen hij er op internaat zat, werd hij ontelbare keren door de man in kwestie aangerand. “Hij gaf me telkens een kruisje wanneer hij me weer achterliet”, zucht hij.
Jan was een van de vijftien slachtoffers, die in de late namiddag de paus mocht ontmoeten en met hem in gesprek mocht gaan. Een gesprek dat voor Jan erg beladen was. “Het voelt voor mij dubbel en nu na het gesprek blijf ik toch wat op mijn honger zitten”, vertelt Jan.
“Ik heb geen duidelijke antwoorden gekregen en blijf wat op mijn honger zitten”
“Ik heb geen duidelijke antwoorden gekregen en blijf wat op mijn honger zitten. Nu heb ik vooral het gevoel dat het pingpongspelletje terug begonnen is. De bisschoppen leggen het bij de paus en de paus dan op zijn beurt terug bij hen. En zo blijven we bezig. Dit moet nog allemaal verder even binnenkomen bij mij en ik zal de tijd nemen om dit te laten bezingen. Hopelijk kan ik dan een analyse maken van het gesprek en op een berekende manier hierop terugkijken.”
Hoge verwachtingen
Jan geeft toe dat hij met hoge verwachtingen naar het gesprek trok. “Misschien lagen mijn verwachtingen wel te hoog. De paus gaf met zijn excuses wel een signaal, maar dat was niet voldoende voor mij. Ik ben hier niet tevreden over. Deze voormiddag sprak hij ook nog over vergiffenis, maar dat heeft er voor mij niets mee te maken.”
“Eenmaal de paus terug in Rome is, zal alles terug naar het oude normaal gaan. Zij zullen gelukkig zijn in hun wereld en wij, de slachtoffers, zullen dag in dag uit opnieuw tegen een muur botsen. Ik ben naar binnengegaan met een kil gevoel en zo ben ik ook van een kale reis terug gekeerd. Ik had gehoopt op meer, maar dat was wellicht een ijdele hoop, een illusie.”
Actie nodig
“Zelf heb ik wel kunnen vertellen wat ik wou zeggen”, gaat Jan verder. “Ik heb duidelijk gesteld dat het tijd is voor daden en niet voor woorden. Spreken over vergiffenis is een lachterje. Iedereen weet wat er gebeurd is en over welke zware feiten het hier gaat. Vergiffenis of excuses zullen niets veranderen. Wij moeten de pijn en het leed verbijten. Wat zijn we met excuses en zijn die wel oprecht? Voor hen is het de gemakkelijkste oplossing.”
Voor Jan is het duidelijk tijd voor actie. “Ze zeiden dat ze ermee bezig zijn, maar de tijd van loze woorden is voorbij. De paus zei dat hij het persoonlijk zou bekeken, maar ik weet niet of dat uiteindelijk ook zo zal zijn. De kerk moet absoluut actie ondernemen als teken dat ze ons willen helpen om dit achter ons te laten. Die bisschoppen moeten ontslagen worden. Maar tot nu toe komt er geen enkel duidelijk signaal dat ze ook maar effectief iets zullen doen.”
“Het zou pas een sterk signaal zijn als de kerk de kost van psychologische begeleiding van de erkende slachtoffers op zich zou nemen”
Jan hoopt dat er dankzij de parlementaire onderzoekscommissie na ‘Godvergeten’ nog wat kan veranderen. “Ik hoop dat de politiek wat druk kan zetten op de kerk om toch in actie te komen. Als slachtoffers van seksueel misbruik in de kerk hebben we het zwaar. Om daarmee om te gaan is de juiste psychologische begeleiding nodig. Dat komt al vlug neer op 600 euro per maand. Als de kerk die kost op hen zou nemen, zou dat een sterk signaal zijn. Of dat ze eventueel aan de erkende slachtoffers maandelijks een deel uitbetalen in afwachting tot een akkoord hierover, dat zou al veel betekenen voor ons. Het kan ons concreet helpen en pas dan zouden we zien dat de kerk het oprecht meent met ons als slachtoffers en ons als evenwaardig acht”, besluit Jan.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
