Sedert kort heeft de Saint Georges Memorial Church een nieuwe dominee. Voorlopig blijft reverend Andrew McMullon verweesd achter, want erediensten mogen nog steeds niet heropgestart worden.
Dominee Andrew McMullon toont trots de grote sleutel van de hoofdingang van het Engels kerkje, zoals de Saint Georges Memorial Church in de volksmond wordt genoemd. Toch is het met een dubbel gevoel dat hij deze Britse bedevaartplaats betreedt. “Ik ben blij om te zien dat alles nog in orde is, maar aan de andere kant mis ik de gezellige drukte van bezoekers en gelovigen.”
Royal Air Force
“Ik ben 23 jaar ‘padre’ (aalmoezenier in het Britse leger, red.) geweest bij de Royal Air Force”, aldus dominee Andrew McMullon, die eigenlijk volgend jaar met pensioen kon gaan. “Zelfs voor wie me zei dat ze niet religieus of zelfs atheïst waren, stond mijn deur altijd open. Ik heb onder andere in Noord-Ierland, Falklandeilanden, Irak en Afghanistan dienst gedaan . Het was tragisch om de neveneffecten van die conflicten te zien.”
“Het ergste geweld en de grootste armoede heb ik gezien in Kabul en Kandahar ( Afghanistan, red .). Al ga ik er nog steeds van uit dat de mens van nature niet slecht is . Iedereen wil vooruitkomen in het leven, maar dat lukt niet altijd even makkelijk. Het wordt vooral bepaald door de plaats waar je geboren bent en welke leiders je hebt in je land.”
Levendige kerkgemeenschap uitbouwen
“Ik was priester in een landelijk gebied in Noord-Engeland, in de Yorkshire Dales. Er zijn ongeveer 9000 inwoners. En toen kwam deze vacature op mijn pad en was ik meteen verkocht. Rondtrekken met mijn camper kan ik nog binnen vijf jaar. Dat is normaal de termijn die je doet als je aan deze opdracht begint. Ik ben blij te horen dat de Ieperse deken ook een groot voorstander is van oecumene. Ik kan dit alleen maar toejuichen.”
“Daarnaast wil ik dat men de Saint Georges Memorial Church niet ziet als een museum of pelgrimsoord voor de slachtoffers van de Eerste Wereldoorlog, maar dat het ook een emotionele, mentale en morele halte kan zijn voor iedereen die een eigen verhaal of trauma een plaats wil geven. Het doet me daarom pijn dat we hier voorlopig geen diensten mogen organiseren. Ik wil er immers een levendige kerkgemeenschap van maken. Dat doen we nu op geregeld tijdstippen online, maar dat geeft niet dezelfde vibe als live.”
Technisch werkloos
“Mijn vrouw Lorraine is gelukkig ook mee. Ze is gepensioneerd als verpleegster en hoopt hier eventueel vrijwilligerswerk te kunnen doen. Misschien een ideale manier om al doende Nederlands te leren. We hebben samen vier kinderen. Rebecca is nu voltijds moeder, maar heeft vroeger op een kostschool gewerkt. Sarah werkt als dokter op de spoeddienst van Leeds. Rachel helpt mee in Oxford om een coronavaccin te ontwikkelen en dan is er nog onze zoon Daniël die in mijn voetsporen is getreden. Niet als dominee, maar wel bij de RAF. Ondertussen hebben we ook al 8 kleinkinderen”, vervolgt de dominee.
“Wel jammer, dat we ze nu niet zullen kunnen uitnodigen om hier Kerstmis te komen vieren. We huren een huis met veel slaapgelegenheid, maar mogen voorlopig niemand ontvangen. Dit doet me trouwens denken aan het feit dat ik ook geen huisbezoeken mag doen bij parochianen of mensen die dat vragen. Ja, ik ben echt technisch werkloos. Die hele corona is een afschuwelijke periode, die sommige mensen zelfs paranoia maakt.”
Relaties herstellen
Ook over de brexit heeft de dominee een duidelijke mening. “Ikzelf zat bij de ‘remainers’ (lid blijven van de Europese Gemeenschap, red.) , maar het is anders uitgedraaid. Het zal de Britten volgens mij niet weerhouden om naar het vasteland te trekken. Het is nu aan de politici om dit op te lossen en te zorgen dat het werkt. Eigenlijk vertoont dit grote gelijkenis sen met 100 jaar geleden, want in 1920 waren Europa en Ieper ook volop aan de heropbouw bezig. Nu zullen de relaties ook hersteld moeten worden zoals na elke breuk. Al ben ik er zeker van: we zijn buren en kunnen eigenlijk niet zonder elkaar.”
En waar droomt de dominee nog van willen we tot slot nog weten. “ Ik ben geoloog van opleiding en zie waar ik nu sta. Ik heb de roeping van God beantwoord en ben tevreden met het traject dat ik tot nu toe afgelegd heb. Als ik nu nog foto’s kon nemen zoals de Britse mode- en portretfotograaf David Bailey, dan zou dat helemaal top zijn. Mijn hobby is immers fotografie en dat helpt om het rustiger aan te doen”, besluit dominee Andrew McMullon. (SD)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
