Geert Vandorpe stopt na 42 jaar als brandweerman: “Erge dingen gezien, maar ik ging er nooit mee slapen”

Geert is met pensioen bij de brandweer. Zijn ‘pager’ (vooraan op de tafel) ligt al niet meer aan. (foto FODI) © FODI
Patrick Depypere
Patrick Depypere Medewerker KW

Sinds 1 december is Geert Vandorpe met pensioen als brandweerman. Hij was maar liefst 42 jaar in dienst als vrijwillig brandweerman. “Ik begrijp waarom het steeds moeilijker wordt om vrijwilligers te vinden.”

Geert (65 sinds woensdag 3 november) is getrouwd met Rita Nuyttens. Ze hebben twee kinderen Vincent en Ann-Sophie, en een kleinkind, Liam. Het echtpaar woont in de Koning Boudewijnstraat op de Sint-Amandswijk. Geert werkte ruim 30 jaar als atelierchef in het plaatbewerkingsbedrijf Isocab in Bavikhove. Begin 1979 begon hij als stagiair bij de plaatselijke brandweer. Tijdens het Barbarafeest van december 1979 werd hij benoemd tot brandweerman. Op 30 november 2021 nam hij afscheid.

Geert kreeg de microbe van de brandweer te pakken van zijn nonkel Lucien zaliger uit Bavikhove, die ook brandweerman was en die als kleermaker de kostuums maakte voor diverse brandweerkorpsen, zoals het korps in Ingelmunster. “Ik trad inderdaad in de voetsporen van mijn nonkel”, lacht Geert. “Ga je bij de brandweer, dan weet je dat dit geen lachtertje is. Als brandweerman word je vooral opgeroepen voor miserie. Gelukkig kon ik dat altijd van mij afzetten. In al die jaren maakte ik heel grote branden mee, onder meer in de firma’s Alva en Orotex in Oostrozebeke, de brand in het kasteel van Ingelmunster…”

Dood achter stuur

“Ik maakte ook een zwaar verkeersongeval mee in Oostrozebeke. De mama zat dood achter het stuur. Haar kindje zat achteraan, had enkel een gekloven lip, maar was constant aan het roepen naar de mama en zat ook te duwen in haar rug. Als er kinderen bij betrokken waren, dan moest ik wel even slikken. In al die jaren maakte ik van alles mee: van zelfmoorden tot wateroverlast, grote en kleine ongevallen,… Gelukkig ging ik er nooit mee slapen. Dat was een groot voordeel. Ik werd zelf ook geconfronteerd met twee ongevallen in 1983. Ik werd met mijn fiets omver gereden toen ik naar het brandweerarsenaal reed. En kort nadien viel ik tijdens een interventie door een dak.”

Geert was 42 jaar brandweerman maar nam nooit deel aan examens om hogerop te geraken. “Mensen commanderen? Sorry, dat wilde ik als vrijwillig brandweerman niet doen. Ik had al vijf dagen in de week verantwoordelijkheid op het werk. Ik had dus geen zin om hogerop te geraken en bevelen te moeten geven aan de brandweerlieden. Mijn lichting in 1979 bestond uit Geert Verhaeghe, Mario Theunis, Wilfried Delodder zaliger, Rik Rogiers en ikzelf. Wij waren de eerste lichting die les moest volgen in de brandweerkazerne in Roeselare. De reacties van de collega’s toen was: waarmee zijn ze nu bezig, wat denken ze wel? Maar nu is het nog veel erger. Ik begrijp heel goed dat er structuur en opleiding moet zijn, dat er ook aan bijvoorbeeld auto’s veel is veranderd. Maar al die opleidingen die je moet volgen, dat vind ik er zwaar over. Ik besef heel goed waarom er nu maar weinig vrijwilligers meer zijn. Je moet tegenwoordig meer dan de microbe hebben om door te zetten.”

Zoon Vincent is geen brandweerman geworden. “Hij had daar geen zin in en moest niet met iets beginnen om het maar twee jaar vol te houden. Ik zag er immers veel beginnen, maar ik zag er ook veel stoppen, vooral door het lessenpakket. Brandweerman zijn, vraagt inzet. Je moet de oefeningen doen. Gaat de pager (bieper, red.), dan moet je vertrekken. Je vrouw moet er ook achter staan, want anders lukt dat niet. Sommigen volgen één, twee of drie jaar de lessen en zien het dan toch niet meer zitten… Of het beter is sinds Midwest in het leven is geroepen? Ik vind van wel. Aanvankelijk was er veel commotie rond, maar nu verloopt het goed.”

Altijd gejeund

Sinds 1 december ligt zijn pager niet meer aan. “Ik kan nog verder doen, maar mijn tijd is gekomen om te stoppen. Eerlijk, als 65-jarige gaat alles een beetje minder vlot. De snelheid om naar ‘t Arsenaal te rijden, is er zelfs niet meer. Vroeger moest je als brandweerman stoppen op 60-jarige leeftijd, nu is dat 65 of ouder. Ik ga de vriendschap binnen de groep wel missen. Nu werkte ik nog enkel als chauffeur-pompist. Ik reed vooral met de auto’s rond. Van de ladderwagen tot de tankwagen, van de autopomp tot de 4×4… Ik moest al een tijdje geen brand meer betreden wegens mijn leeftijd. Sinds ik met pensioen ben, ben ik lid van de veteranen van de brandweer. Ik heb mij altijd gejeund bij de brandweer. Waarom zou ik dus nu geen deel uitmaken van de veteranen?”

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier