Geert Sintobin over zijn legertijd: “Een tank is echt heel krap als je groot bent”

Geert Sintobin is een uiterst minzaam figuur op het Roeselaarse stadhuis. Weinig Roeselarenaars weten echter dat de algemeen directeur van de stad, die bijna 1,90 meter meet, als eskadroncommandant in zijn Leopardtank battleruns hield in het Duitse Bergen-Hohne.

Eerst beroepsofficier in het Belgisch leger! Dat was ook voor ons een beetje een verrassing?

Geert Sintobin : “Dat kwam bij mij ook niet als een priesterroeping en ik heb ook geen familieleden in het leger. Ik denk dat de KSA een klein beetje de trigger is geweest. Ik hield wel van de groet aan de vlag, de vendelformatie, de symbolen van onze jeugdbeweging, het kamp, de camaraderie. Ik heb me daar zot gejeund en ook het leiding geven, vond ik ontzettend leuk. En vanaf het middelbaar begon ik ernstig na te denken over een carrière in het leger.”

En die begon eigenlijk al in het hoger middelbaar?

“In het College volgde ik Latijn-wiskunde en na drie jaar studeerde ik de laatste drie jaar Latijn-wiskunde aan de Cadettenschool in Lier. Ik was intern en dan kon je eigenlijk maar twee dingen doen: sporten en studeren. En maar goed ook, want het niveau lag heel hoog. In het College vond ik de wiskundelessen al uitdagend, maar in de Cadettenschool was dat nog andere koek. Nu, we hadden daar ook elf uren wiskunde per week.”

Toen je afstudeerde aan de Cadettenschool kon je niet zomaar naar de militaire school in Brussel?

“Neen, ik moest opnieuw ingangsexamen doen. Ik was geslaagd en koos voor een carrière bij de landmacht. Ik heb tien jaar actieve dienst gedaan en heb het leger verlaten als kapitein.”

Je hebt wel voor een enorm actieve carrière in het leger gekozen?

“Ja, ik wilde per se bij de gevechtseenheden zijn. Slechts één op de tien militairen dient bij een gevechtseenheid en ik wilde dat absoluut. Ik ben gestart als pelotonscommandant van vier Leopardtanks. Op het laatst was ik eskadronscommandant en voerde ik het bevel over de bemanning van 13 Leopardtanks en een stafpeloton.”

Je bent bijna 1,90 meter groot en dan kruip je in een nauwe tank!

“Een tank is inderdaad niet zo comfortabel als je groot bent en al zeker niet als je met de luiken dicht rijdt ( lacht ). Met de luiken open zit er toch een stuk van je lichaam uit de tank. Maar die ongemakken vergeet je snel wanneer je battleruns uitvoert met je peloton op de oefenterreinen in Bergen-Hohne. De kick van dergelijke acties is formidabel.”

En toch laat je die kick staan voor een job in de publieke sector?

“Ja, en aan uitdagingen had ik geen gebrek. Ik heb twee buitenlandse operaties gedaan met de blauwhelmen op de grens van Kroatië en Servië en een Navomissie in Kosovo. Maar na zes jaar begon ik te beseffen dat het Belgisch leger echt ondergefinancierd is en dat er geen beterschap zou komen. Bovendien zou ik, zelfs als hoogste officier, nooit kunnen wegen op een besluitvorming om de strijdkrachten een groter budget toe te kennen. Dat is een politieke beslissing.”

“Vier dagen voor ik begon in Oostende was ik nog op missie in Kosovo”

En je werd OCMW-secretaris in Oostende?

“Ik zocht een job als leidinggevende, een job waarin ik mijn organisatietalent kon ontplooien en die ook aanleunde bij de juridische sector. Er kwam een vacature als OCMW-secretaris in Oostende, ik deed mee aan de examens, kwam er als beste uit en mocht op 2 januari 2000 starten. Vier dagen eerder was ik nog op missie in Kosovo en moesten we bij mijn terugkeer nog verhuizen van Leopoldsburg naar Oostende. Maar we hadden geen stress ( lacht ).

En toen kwam de Copernicus-omwenteling in de ambtenarij?

“En nam ik deel aan examens van de federale overheid om directeur-generaal Personeel te worden. Ik slaagde hier ook in en was met mijn 34 jaar de jongste directeur-generaal van het land.”

Maar Roeselare wenkte?

“OCMW-secretaris Georges Decoene ging met pensioen en ik deed opnieuw mee aan de examens. Dat is blijkbaar de constante in mijn leven: examens ( lacht ). In 2007 werd ik OCMW-secretaris in Roeselare en zeven jaar later was Roeselare de eerste centrumstad die de functie van stadssecretaris en OCMW-secretaris combineerde. En nu ben ik algemeen directeur van een stad met meer dan 600 medewerkers en een jaarbudget van 140 miljoen euro.”

Er waaide een nieuwe wind door het stadhuis?

“Je moet niet veranderen om te veranderen, maar wel omdat de maatschappij verandert. We hebben nog meer ingezet op klantvriendelijkheid door bijvoorbeeld aangepaste openingsuren en door een volle personeelsbezetting op zaterdagvoormiddag. En dat werkt, want ik kan rekenen op een ongelooflijk bekwaam en professioneel team. Al ons personeel samen zorgt ervoor dat de inwoners tevreden zijn. Voor die klanttevredenheid doen we het.”