Fiene (16) maakt via sociale media pijn en amputatie bespreekbaar: “Het taboe doorbreken”

Begin augustus koos Fiene Verstraete ervoor om haar linkerbeen te amputeren om zo de constante en haast ondraaglijke pijn de wereld uit te helpen. “De beste beslissing van mijn leven”, zegt ze. “Sindsdien werk ik keihard aan de weg terug richting normaal leven.” Dat verhaal doet ze op sociale media uitgebreid uit de doeken. “Zo wil ik het taboe doorbreken.”

De Ingelmunsterse Fiene Verstraete, die op 1 december haar zeventiende verjaardag mag vieren, heeft een fenomenale wilskracht. Toen ze in 2014, na een verzwikte enkel in de balletles, te horen kreeg dat ze aan CRPS – Complex Regionaal Pijnsyndroom – leed, stortte haar wereld aanvankelijk in. De chronische pijnaandoening werd veroorzaakt door een te strak aangespannen gipsverband, waardoor de zenuwen werden aangetast. En dat bezorgde haar de klok rond helse pijnen. “Zelfs een licht laken of een zuchtje wind over mijn been was ondraaglijk”, blikt ze terug.

Fiene, die nu het vijfde jaar schoonheidszorg aan het Sint-Jozefsinstituut volgt, bleef vechten en probeerde alle mogelijke behandelingen uit. Alleen is CRPS niet te genezen. Daarom nam ze enkele maanden geleden een ingrijpende beslissing: een amputatie van haar linkeronderbeen moest haar van die helse pijnen verlossen. “Het is de enige oplossing die me nog rest”, zei ze eind juni aan onze krant. “Mijn ouders waren aanvankelijk geen voorstander, maar na een tijdje begrepen ze dat dit de enige manier was om me weer levenskwaliteit te bieden.”

Loodzwaar hoofdstuk

Op 10 augustus ging Fiene onder het mes in het AZ Antwerpen. “Die dag zal ik nooit meer vergeten. Het was allemaal zo dubbel. Aan de ene kant voelde ik een enorme opluchting, maar ik besefte ook dat ik een onomkeerbare beslissing nam. Ik sloot een loodzwaar hoofdstuk af.”

Op sociale media wil ik tonen dat het leven allesbehalve perfect is – Fiene Verstraete

De operatie verliep erg vlot en na drie weken rust startte Fiene haar revalidatie op. “Ik weet nog dat die eerste ochtend na de operatie erg bizar aanvoelde. Op de recovery lag ik te lachen en te huilen tegelijkertijd. Van blijdschap. Ik had voor het eerst in zes jaar geen pijn meer in mijn been. Ik was haast vergeten hoe dat was, al heb ik wel nog een tijdlang last gehad van fantoompijn. Mijn hersenen voelden de pijn in mijn linkerbeen nog, ook al was dat fysiek niet meer mogelijk. Dat is nu gelukkig verdwenen.”

De revalidatie zelf evolueert goed, maar is niet te onderschatten, zegt Fiene. “Ik ben gestart met spierversterkende oefeningen en sinds 26 september trainde ik ook al met een prothese, maar nu ligt alles stil omdat ik nog een bijkomende operatie nodig heb. Er groeien stukjes bot terug en die moeten eerst verwijderd worden. Maar door de coronacrisis is er voorlopig geen datum vastgelegd. Ik moet dus even afwachten.”

Ook de benefiet die georganiseerd werd om Fiene en haar ouders te helpen met het betalen van de vele ziekenhuisfacturen, werd door corona geannuleerd. Al konden verschillende steunacties wel nog net doorgaan. “Het was hartverwarmend te zien hoeveel mensen iets voor ons organiseerden”, glundert Fiene. We denken er aan om op 15 augustus 2021 de benefiet opnieuw te organiseren, uit dank voor iedereen die ons gesteund heeft.”

En dankbaar is Fiene zeker. “Het belangrijkste is dat ik de weg richting een normaal leven definitief heb ingezet”, beklemtoont ze. “Mijn leven is nú al een pak beter geworden. Ik geniet vooral van de kleine dingen in het leven: afspreken met mijn vriendinnen is nu een pak makkelijker, ik kan weer zonder problemen in de auto zitten en gewoon zonder pijn in mijn bed liggen… Zalig. Of zonder kopzorgen een bad nemen, je kan je niet voorstellen hoezeer ik daarvan kan genieten.”

Vijfduizend volgers

Fiene vecht keihard terug, maar wil haar verhaal ook met de wereld delen. “Omdat er nog een veel te groot taboe rust op CRPS en amputaties. Terwijl heel veel mensen hiermee geconfronteerd worden”, klinkt het. ” Op haar Instragrampagina Fiene’s Fightplaatst ze regelmatig updates over hoe haar situatie evolueert en toont ze ook haar amputatie. “Heel bewust, want ik wil dit bespreekbaar maken. Bovendien wil ik tonen dat het leven allesbehalve perfect is. Op sociale media probeert iedereen zich van zijn beste kant te tonen, maar zo stuur je een onrealistisch beeld de wereld in. Dat wil ik doorbreken.”

Mijn toekomst? Die zie ik heel normaal. Eerst mijn diploma halen, daarna misschien psychologie studeren en dan huisje-tuintje-boompje – Fiene Verstraete

Die aanpak slaat aan, want ruim vijfduizend Instagrammers volgen Fiene ondertussen. En quasi evenveel op TikTok. “Daar sta ik best van te kijken, al zie ik mezelf niet als een rolmodel. Ik wil gewoon tonen dat mijn verhaal óók de werkelijkheid is.” Door vaak foto’s en filmpjes te posten, wordt Fiene ook zelf stilaan een bekend gezicht op sociale media. “Al is dat allesbehalve mijn bedoeling”, glimlacht ze. “Onlangs werd ik tijdens een wandeltochtje in Brugge nog herkend, gek toch? Maar de reacties zijn unaniem positief. Al die (virtuele) schouderklopjes sterken me nog meer in mijn beslissing.”

Huisje-tuintje-boompje

Ruim drie maanden na haar operatie wint Fiene nog elke dag een stukje zelfstandigheid terug. “Het is nog wachten op mijn definitieve en op maat gemaakte prothese, die hoop ik begin 2021 te hebben. Maar ik kan alweer wandelen en hoef niet langer voor alles hulp te vragen aan mijn ouders. Op termijn wil ik weer helemaal alleen mijn mannetje kunnen staan, net zoals vroeger. Op dat vlak beschouw ik mijn operatie als een breekpunt. Er is een leven voor en na mijn amputatie.”

“Haar toekomst ziet Fiene rooskleurig tegemoet. “Ik heb geen nood aan gekke dingen. Normaal is al voldoende. Mijn diploma halen, misschien daarna psychologie studeren en dan huisje-tuintje-boompje. Meer hoeft dat echt niet te zijn. Een jaar geleden had ik nooit durven dromen dat ik nu al zó ver zou staan. Ik sta ‘s ochtends weer met een glimlach op. Volgende zomer wil ik ook een studentenjob doen en ik droom stiekem van een modellencarrière. Maar ik wil stap voor stap vooruitgang boeken. Deze week kon ik voor het eerst sinds lang weer écht naar school gaan, tussen mijn klasgenoten en vriendinnen. Wel nog met de rolstoel, maar ik was doodgelukkig om er eindelijk weer bij te zijn.”

“Ik hoop dat iedereen die het moeilijk heeft, de juiste hulp krijgt. Voor mij betekent dit een wereld van verschil. En laat ons alsjeblieft mentale problemen bespreekbaar maken. Gezondheid is het allerbelangrijkste, zowel fysiek als in het hoofd. Daar ben ik me meer dan ooit van bewust.”