Liesje Carlier werd verkozen tot gemeenteraadslid voor GroenLinks in Tilburg. De van oorsprong Vijvese neemt één van de zes zetels in. Ze woont al bijna acht jaar in Tilburg, samen met haar man Arnoud en hun zoontje Tuur.
Tijdens een project van vijf maanden in Brazilië leerde Liesje Carlier haar man Arnoud Plantinga kennen. Liesje is afkomstig uit Sint-Eloois-Vijve en haar man uit Dieren in het oosten van Nederland, niet ver van Arnhem. In 2010 gingen ze op zoek naar een woning. “We verkenden verschillende steden tussen Sint-Eloois-Vijve en Dieren en kwamen uit bij Tilburg, ongeveer een uur een 45 minuten rijden van mijn geboortedorp”, vertelt Liesje. “Ik vond hier een job in de zorg -en welzijnssector als communicatieverantwoordelijke, maar na vijf jaar wilde ik niet langer op een bureau zitten. Ik kon er mijn ei niet kwijt. Ik wilde meer betekenen voor de samenleving. Zo ging ik aan de slag als trainer bij Vluchtelingenwerk, waar ik als Belgische de Nederlandse cultuur overbracht aan vluchtelingen, en hield ik me bezig met mindfulness. Het project rond vluchtelingenwerk werd stopgezet, maar mindfulness doe ik nog steeds. Verder ben ik fulltime moeder en politiek geëngageerd.
“Ik voel me geen Nederlandse, maar wel een Tilburgse. Ik wil me inzetten voor mijn stad”
Engagement zit al lang in mij. Ik deed al stage bij Broederlijk Delen en was zeven jaar actief bij Chiro Oetsjiekoetsjie. Verder ben ik zot van Tilburg, door de mengelmoes van bijna 200 nationaliteiten en de vele maatschappelijke initiatieven.”
Zes zetels
Het politiek engagement kwam er via haar job bij Vluchtelingenwerk. “Ik vroeg aan de vluchtelingen of er niemand politieke ambities had, want de huidige politici zijn nagenoeg allemaal blank en dat is geen correcte afspiegeling van de Tilburgse samenleving. Er was ook een lokale politicus aanwezig en hij kaatste de bal terug naar mij. Ik was vereerd, maar twijfelde of ik wel genoeg vaardigheden heb voor een politieke carrière. Ik bekeek de verschillende programma’s en kon me het meest vinden bij GroenLinks: aandacht voor vluchtelingen en armoede. Voor mij gaat het meer om de stad dan om de politiek. Ik kreeg de vierde plaats op de lijst en dat zorgde ervoor dat ik vrijwel zeker verkozen zou worden. En zo geschiedde, op 21 maart vonden de verkiezingen plaats en voor GroenLinks waren die beter dan ooit. We gingen van vier naar zes zetels, op 45 in totaal. Daarmee zijn we na het rechtse Lijst Smolders en het progressief democratische D66 de derde Tilburgse partij. GroenLinks zit al 24 jaar in de coalitie. Het is nu afwachten hoe de gesprekken verlopen, maar het zou mooi zijn om onze status van langst besturende partij kracht bij te zetten. Hogere politieke ambities heb ik voorlopig niet, want ik voel me geen Nederlandse en ook niet volledig Belgische, maar wel Tilburgse. Ik heb zelfs de Nederlandse nationaliteit niet. Ik wil me dus vooral inzetten voor mijn stad, de zesde grootste van Nederland en qua omvang en structuur vergelijkbaar met Gent: een arbeidersstadje met een overwegend links bestuur en veel studenten.”
Directer
Liesje ervaart een aantal verschillen tussen Nederlanders en Belgen. “Een Nederlander is veel directer. Belgen vinden dat soms intimiderend, maar ik vind dat net gemakkelijk. Nederlanders praten ook makkelijker over gevoelens. Twee opmerkelijke cultuurverschillen zijn het aperitieven en het feliciteren van iemand met zijn verjaardag. Nederlanders vinden het not done om alcohol te drinken om 11 uur ‘s morgens. Voor hen is het dan ochtend, terwijl Vlamingen dat als aperitieftijd zien. En als hier iemand jarig is, dan feliciteer je niet alleen de jarige, maar ook de familie. ‘Gefeliciteerd met je zus’, ‘gefeliciteerd met je vader’, echt raar.”
Vogelnestjes
Op taalvlak kan Liesje snel switchen. “Mijn Waregems verleer ik niet. Maar als ik AN praat, is het een mengeling. Vlamingen vinden dat ik een Nederlands accent heb, terwijl Nederlanders een Vlaams accent horen. De ‘g’ en de ‘h’ blijven moeilijk. Toen ik begon over een goudvis, dachten ze dat ik een houtvis bedoelde.” (lacht) Liesje probeert af en toe nog terug te keren naar haar roots. “Een keer per maand of per twee maanden. Sinds de geboorte van Tuur is dat moeilijker. Het gebeurt nu vooral met de feestdagen. Voor de traditionele vogelnestjes met Pasen bij mijn ouders komen we met plezier terug en oudejaar vieren we nog altijd met de oud-leiding van de Chiro, the gang.” (Anton Peene)
Interview
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier