Marc Van Hijfte, tandarts op rust in Bredene Duinen, is op 25 januari op 79-jarige leeftijd overleden. “Papa was 45 jaar lang de steun en toeverlaat van ontelbare Bredenaars. Hij had altijd een luisterend oor voor zijn patiënten, die hem vaak hun wel en wee toevertrouwden”, vertelt dochter Gudrun.
Bredene Duinen was de voorbije vijftig jaar dan wel de natuurlijke biotoop van Marc Van Hijfte, hij was voor alles een zoon van het Meetjesland. “Papa vertelde vaak over zijn jonge jaren op het platteland, die hij koesterde”, blikt dochter Gudrun terug. “Toen zijn ouders in 1953 naar Oostende verhuisden, was dat een grote stap voor de twaalfjarige jongen die hij toen was.”
Hard gewerkt
In Oostende wonen had ook zijn voordelen. Zo kwamen zijn neven maar wat graag op bezoek bij de familie aan zee. “Ook zijn schoolperiode was een mooie tijd. Papa hield wel van het gezag dat de priesters in het college uitstraalden. Hij had respect voor zijn meesters , zo vertrouwde hij ons later herhaaldelijk toe.”
Na zijn humaniora trok Marc naar de Universiteit Gent om er tandheelkunde te studeren. “Geen evidente keuze, want papa was toen vooral gefascineerd door automechanica.” Marcs vader vond die automechaniek maar niks, en dus werd het tandheelkunde. Een keuze waarvan ze vooral in Bredene gelukkig zouden worden. Toen Marc in 1971 zijn praktijk vestigde in de Ant-werpenstraat, was hij de eerste tandarts op Bredense bodem. “Papa was datzelfde jaar getrouwd met onze mama Christine Claus, die onderwijzeres was. Ze vestigden zich in Bredene op aanraden van Louis Van Hijfte, onze grootvader, en ook omdat er nog geen tandarts was. Hij heeft er heel zijn leven hard gewerkt.”
Gregoriaans koor
Ook toeristen vonden in de zomer de weg naar zijn kabinet dat intussen verhuisd was naar de Duinenstraat. “Ook zij wisten dat papa nooit neen zei tegen een patiënt met een dringend probleem. Velen werden later vaste klanten.”
De drukke praktijk betekende wel dat er Marc weinig tijd restte voor hobby’s. “Papa zette zich vooral in voor de kerkgemeenschap. Hij organiseerde de kersttoneeltjes voor de middernachtmis, was verantwoordelijk voor de misdienaars, zong in het parochiekoor en het Gregoriaans mannenkoor van Watou en zorgde voor de logistieke ondersteuning van de zondagsmis in rusthuis Wackerbout. Hij werd voor dat alles gerespecteerd in de gemeente.”
Hij was altijd oprecht geïnteresseerd in de mensen. En discreet. Wat in zijn kabinet werd verteld, bleef in zijn kabinet.
In 2016 zette Marc, gedwongen door een wankele gezondheid, een punt achter zijn loopbaan “Sportieve hobby’s had hij niet, maar hij kon zich heel goed bezig houden. Zeker toen onze grootmoeder langs mama’s zijde bij hen in kwam wonen. Papa’s voormalige kabinet werd omgebouwd tot een gezellige kamer voor haar en tot haar dood in 2017 is papa altijd haar toeverlaat geweest. Zij konden het echt heel goed met mekaar vinden. Mama wierp niet zelden tegen: Hela, dat is wel mijn mama, hé .”
Luisteren
Lezen en luisteren naar radio Klara, daarmee vulde hij zijn dagen na enkele gezondheidsproblemen. “Nu, grote drukte, daar was hij nooit een grote fan van. Vrienden bezoeken, een op een, daar bloeide hij in de herfst van zijn leven wel nog van open. Hij sprong dan in de auto om zijn familie in het Gentse te bezoeken.”
“Luisteren naar de verhalen van zijn patiënten en mensen in het algemeen, daar was hij een kei in. Hij was altijd oprecht geïnteresseerd. En discreet, want voor papa bleef een toevertrouwd geheim een geheim. Wat in zijn kabinet werd verteld, bleef in zijn kabinet. En we wisten als kinderen al snel dat we daar uit de buurt moesten blijven als papa aan het werk was. Maar ook al had hij een luisterend oor, hij zei ook altijd onverbloemd zijn mening. Je wist wat je aan papa had…”
Zijn verzwakte hart werd Marc uiteindelijk fataal. Hij laat naast echtgenote Christine ook drie kinderen, dochter Gudrun en zonen Jeroen en Wouter, en acht kleinkinderen na, die hem hard zullen missen, net als al zijn dierbaren.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
