“Een heerlijk moment”, zeggen Kris Blondeel en Krista Coucke dankbaar. In het schooljaar 2009-2010 waren ze gastgezin voor een meisje uit het Zuid-Amerikaanse Paraguay, en zovele jaren later is dat meisje – nu een vrouw van 32 – bij hen op bezoek geweest. “Ik noem hen nog altijd papa en mama”, zegt Paola Geraldine Marcos. “En voor de witloof in hamrolletjes met kaassaus alleen al zou ik naar hier komen”, lacht ze.
Het gezin van diaken Krist Blondeel en Krista Coucke is een bijzonder gastvrij gezin. Zij hadden vroeger vaak studenten van het internationaal uitwisselingsprogramma ASS voor een vol schooljaar in huis, en daaraan hebben ze heel goede herinneringen overgehouden. “Sommige van die studenten zijn ons zo dankbaar, dat ze nog altijd contact met ons houden. Paola is zo’n studente. Ze verbleef hier een heel schooljaar, in 2009-2010. Toen ging ze naar school in Waregem, in het Hemelvaartinstituut. Ze heeft mooie herinneringen aan die tijd. Dat we haar na al die jaren mogen terugzien, is heerlijk. Paola is een heerlijke vrouw, een echt familiemens.”
Paola Geraldine Marcos is nu 32. Ze is afkomstig uit Paraguay, een land in het midden van Zuid-Amerika dat ongeveer twaalf keer zo groot is als België en zowat 7,2 miljoen inwoners telt. Ze woont in de hoofdstad Asunción.
“Ik heb hier heel veel vrienden leren kennen, met wie ik nog altijd nauwe contacten onderhoud. k kreeg ook de kans om de Europese cultuur op te snuiven, want vanuit België trok ik ook naar de omliggende landen. Intussen heb ik in mijn land mijn studies als handelsingenieur afgemaakt, ben ik getrouwd en moeder van een zoon van twaalf, Carlo-Lars.”
“Mijn tijd in België was een uitzonderlijke mooie periode, waaraan ik nog vaak met heimwee terugdenk. Ik kwam hier terecht in een heel mooi en gastvrij gezin – ik noem Krista en Kris nog altijd mama en papa, ze zijn mijn tweede ouders. Het hele gezin Blondeel is voor mij familie, en dat blijf ik koesteren. Zij hebben ervoor gezorgd dat ik me hier snel thuis voelde, me kon integreren, de Belgische levensstijl leerde kennen – waaronder de echte Belgische keuken: ik heb hier toen voor de eerste keer witloof in hamrolletjes met kaassaus gegeten, en daarvoor alleen al zou ik naar België komen. (lacht) De liefde voor dit land en mijn Belgische familie is zo groot, dat ik ervan droom ooit naar hier te kunnen immigreren. Dit is een veilig land, met heel vriendelijke mensen.”
Structuur geleerd
Maar wat bracht Paoloa vanuit het verre Paraguay helemaal terug naar Oostrozebeke?
“Ik moest in het kader van mijn opleiding als commercieel ingenieur naar Madrid komen, voor een belangrijke bijscholing. Toen dacht ik: die kans laat ik niet liggen. Het is een blitzbezoek, maar het is zalig. Alles is hier nog hetzelfde als tien jaar geleden. Hier is het leven netjes gestructureerd, wat in mijn thuisland niet het geval is. Hier heb ik geleerd structuur in mijn leven te brengen. In mijn thuisland leef men van de ene dag op de andere, zonder al te veel planning. Nu ben ik zelf goed georganiseerd en dat heb ik hier geleerd. Het afscheid zal zeer zwaar zijn, maar ik kom zeker terug. Ik neem alvast een paar bokalen speculoospasta mee, want dat is overheerlijk!”, lacht Paola. (Julien Cluyse)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
