“Geen toeters en bellen bij mijn afscheid”, had hij iedereen opgedragen, maar voor één keer werd er niet naar hem geluisterd. Na zijn allerlaatste spoed- en mugshift als verpleegkundige van de Torhoutse campus Rembert van het AZ Delta werd Edwin De Vriese (65) ‘s avonds in en om de garage van de spoeddienst door zijn naaste familie en een grote groep collega’s verrast.
Zichtbaar ontroerd nam hij, na bijna 44 jaar inzet voor het ziekenhuis en vele honderden patiënten, afscheid van een job die voor hem vooral een roeping was. Edwin en zijn vrouw Lieve Deprez (59) wonen in de August Vermeylenlaan in Torhout. Ze hebben een zoon Jan-Willem (32) en een dochter Marie-Alice (29). Ook Lieve werkt al vele jaren in het Sint-Rembertziekenhuis, met name in de sociale dienst. Ze leerde haar man trouwens in het ziekenhuis kennen.
Lieve had samen met de kinderen en hoofdverpleegkundige Wim Van Belle (50) van de spoeddienst het plan beraamd om Edwin de laatste avond van zijn lange loopbaan coronaproof met de collega’s uit te wuiven. Hij werd overstelpt met geschenken en alle aanwezigen kregen vanwege het gezin een doosje aangeboden met vijf artisanale melocakes van ruby chocolade met een luchtige frambozenvulling. Vijf chocoladezoenen ter vervanging van de échte kussen, die niet mochten. Ook overhandigden Lieve en de twee kinderen aan Edwin een ingekaderde afdruk van een artikel over 25 jaar mugdienst, in september 2009 verschenen in onze krant.
Totaal overdonderd toen de poort weer openging
In de namiddag had Edwin al felicitaties van de directie van AZ Delta gekregen, net als cadeaus van de spoedartsen en de hele dienst. Dus dacht hij dat hij effectief zonder veel tamtam met pensioen zou kunnen gaan, maar dat bleek totaal niet te kloppen.
“Toen ik omstreeks 21 uur terugkeerde van mijn allerlaatste mug-interventie en de poort van de spoedafdeling plots weer openging, kon ik mijn ogen niet geloven”, zegt hij. “Daar stond een grote groep collega’s, ook van het onthaal en de brandweer, samen met mijn naaste familie en enkele vrienden voor mij te applaudisseren. Ik was totaal overdonderd. Een warm moment was het uiteraard wel. Toen de Torhoutse Mobiele Urgentie Groep, kortweg de mug, in 1984 van start ging, had ik nooit kunnen denken dat ik ooit met pensioen zou gaan als enige overgebleven mugverpleegkundige van de oorspronkelijke ploeg. Na al die boeiende jaren.”
In startteam van mugdienst Sint-Rembertziekenhuis
Edwin startte als verpleegkundige in het Sint-Rembertziekenhuis op 1 juli 1978. Hij kwam terecht op de dienst interne geneeskunde, die pas enkele maanden verhuisd was naar de prille nieuwbouw.
“Ik werkte onder de dokters Philippe De Rudder en wijlen Danny Seurynck, met Katrien Verdonck als hoofdverpleegkundige. Toen waren de specialismen op de bewuste dienst heel divers: van longziekten tot cardiologie, oncologie en maag-darmziekten.”
In de pionierstijd was het roeien met de riemen die we hadden
Officieel op 18 februari 1984, maar in de praktijk al eind 1983, startte Sint-Rembert als eerste niet-universitair privéziekenhuis in Vlaanderen met een eigen Mobiele Urgentie Groep. Dat gebeurde onder impuls van de dokters-specialisten Georges Haesaert en wijlen Guido Billiet. “Ik werd aangesproken om deel uit te maken van het mugteam dat opgestart zou worden”, vertelt Edwin. “Ik was altijd al geïnteresseerd geweest in spoedgevallen en op onze dienst in het ziekenhuis kregen we geregeld met reanimaties te maken. Zo ben ik in 1984 als mugverpleegkundige gestart. Het was de pionierstijd: roeien met de riemen die we hadden. Ik deed dat werk ’s nachts, in combinatie met mijn job op de dienst interne geneeskunde overdag, waar ik tot 2002 actief bleef. Ik was er een tijdlang hoofdverpleegkundige.”
“In 2002 verhuisde ik voltijds naar de spoed- en mugdienst. Ik heb er de ombouw meegemaakt tot de huidige moderne accommodatie, net als de fusie met AZ Delta.”
Edwin startte als gegradueerde ziekenhuisverpleegkundige, maar bleef zich bijscholen, onder meer in oncologische verpleegkunde, intensieve zorgen en spoedgevallen. Hij heeft voorts de stages van veel studenten verpleegkunde begeleid, een opdracht waarvoor hij eveneens cursussen volgde.
Scheepsramp in Zeebrugge met 193 doden
Mensen reanimeren, levens redden, maar ook mensen zien sterven: Edwin heeft in die lange periode als spoed- en mugverpleegkundige heel wat crisissituaties meegemaakt. Maar dé interventie die hem voor altijd zou bijblijven, was de scheepsramp met de Herald of Free Enterprise op 6 maart 1987 nabij de haven van Zeebrugge. Daarbij kwamen 193 van de 539 opvarenden om het leven.
“Ik had die avond wachtdienst en hoorde in het journaal dat er aan de kust een ferryboot gekapseisd was”, herinnert Edwin zich alles als de dag van gisteren. “Even later liep de mugoproep binnen en diende ik naar Zeebrugge te vertrekken. Van gps was er nog geen sprake, maar gelukkig kende ik de kustgemeente goed, want ik had er familie wonen. In 1987 moesten de rampenplannen nog uitgevonden worden, dus was het een kwestie van improvisatie, gezond verstand en wat geluk. Het beeld van de twee sleepboten die op hun dek de eerste overlevenden en ook de eerste doden aan wal brachten, vergeet ik nooit. Plus het lawaai van de Sea King-helikopters die boven het wrak cirkelden en alles verlichtten. En hoe een vrouw van de rederij P&O een pamper en kleding ging zoeken voor een geredde baby die volledig naakt was. We trieerden de mensen volgens de ernst van hun toestand en ontdekten letsels, van snijwonden tot breuken, die ze vanwege hun verhoogde adrenaline niet eens gevoeld hadden. Toen we ‘s morgens om 4 uur naar het ziekenhuis terugkeerden, had zuster Gerda een grote pot verse warme soep, koffie, brood en beleg klaargezet.”
Vanaf nu een minder strikte planning
Hoe Edwin als net gepensioneerde zijn vrije tijd zal besteden?
“Bijspringen bij de kinderen, op de hond passen, tuinieren, meehelpen in het huishouden, wat meer uitstapjes met Lieve uitstippelen en in alle rust genieten van lezen, muziek en vooral een minder strikte planning. Ik kijk op fantastische jaren terug met grote collegialiteit. Die bijna 44 jaar zijn voorbijgevlogen. Ik ben dankbaar dat ik dit heb kunnen doen.”
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
