Het Zonnebeekse Polygoonbos verbergt enkele bunkers uit de Eerste Wereldoorlog. Op Bunkerdag kregen nieuwsgierige bezoekers een unieke inkijk, met duiding door Duitse soldaten en hun geschut. “Bezoekers mochten alles betasten, behalve de re-enactors.”
Achtung! Een eenmalig bordje maakte voorbijgangers afgelopen zondag attent op een verscholen paadje in het Polygoonbos van Zonnebeke dat leidde naar een Duitse bunker. “Dit is Duitse Gründlichkeit”, wees Kristof Blieck uit Vleteren. “Ik sta hier als Duitse soldaat uit 1917. Met onze vereniging van re-enactors wilden we deze bunker even tot leven brengen voor Bunkerdag. We hebben ze wat aangekleed en duiding gegeven aan bezoekers.”
Gasklok
Eierhandgranate, steelhandgranaten, machinegeweren en een originele gasklok uit gietijzer decoreren de voormalige Duitse bunker. “De munitie en projectielen zijn replica’s, maar wel met het juiste materiaal, uitzicht en gewicht. Bezoekers mochten alles betasten, behalve de re-enactors”, grapte Kristof. “In de bunker konden liefst vijftig mensen zitten en zelfs rechtstaan. Doorgaans werden bunkers niet te hoog gebouwd om ze verborgen te houden. Vanuit deze bunker tussen de tweede en derde frontlinie werden bevelen gegeven aan de Duitse troepen in dit bos, waar weinig bomen recht bleven door de beschietingen.”
“Gekitteld”
“Bombardementen hebben dit bouwwerk wat ‘gekitteld’, zoals we hier zeggen”, aldus Blieck. “We noemen dit een bomzekere bunker: zelfs een rechtstreekse treffer uit het zwaarste geschut kon hem niet deren. Ze bouwden dergelijke bunkers, met muren tot 1,20 meter dik, tot aan de derde linie met behulp van betonmolens. Bunkers in de tweede en eerste linie bouwden ze met behulp van prefab blokken, zandzakken en tonnen gevuld met beton. Er is nu wel schade zichtbaar, maar dit werd veroorzaakt door achtergebleven munitie uit het bos, die binnen de bunker tot ontploffing werd gebracht na de oorlog.”
Vleermuizen
Nu heeft de bunker alleen nog nut voor de natuur: vleermuizen gebruiken ze als schuilplaats. “Soldaten gebruikten hem ook alleen om te schuilen. Het grondwater stond te hoog, zoals je ook nu nog kan zien. ‘Wonen’ deed men in loopgraven en putten rond zo’n bunker. Behalve de oorlogstegenstanders vormden het weer en de natuur de grootste vijanden.”
Granaatscherven
Maske vor die Brust, staat te lezen op een van de bordjes bij de bunker. Blieck haalde een Duits borstpantser boven voor de bezoekers. Kobe Quaghebeur (17) uit het Roeselaarse Rumbeke mocht het pantser even passen. Hij en z’n oma Miky Wesemael (70) luisterden aandachtig. “Ik ben naar hier gekomen, omdat de Eerste Wereldoorlog me enorm interesseert”, vertelt Kobe. “Deze bunker is mooi en geeft een blik op hoe het er echt aan toe ging in die tijd: overleven aan het front. Dit borstpantser is zwaarder dan het lijkt. Ik draag nu 15 kilo en toch gingen kogels er los door. Het moest vooral bescherming bieden tegen rondvliegende splinters en granaatscherven.”
Kogelimpact
Kobe kreeg ook een helm op zijn hoofd met extra pantser. “Deze pantserplaat voor een Duitse helm weegt 3,5 kilo”, aldus Blieck. “Met de helm erbij heb je meer dan 5 kilo op je hoofd. De plaat werd opgezet om even boven de loopgraaf te gluren naar de vijandelijke linies en bood bescherming tegen een kogel tot op een honderdtal meter. Maar dan mocht je het kinriempje niet dragen, zodat de helm van je hoofd kon vliegen. Je kon je nek breken door de impact van een kogel tegen dit pantser op de helm.”
“Het laten dragen van pantserkledij is altijd een belevenis, want iedereen mispakt zich aan het gewicht”, weet Blieck. “En dan moesten soldaten nog met geweer en munitie door de modder geraken. Hier konden mensen zich eens inleven aan het voormalig front met relicten in hun handen in plaats van ze te aanschouwen achter glas in een museum.” (TP)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
