Zij die iets van poëzie kennen, zeggen dat dichters verdichten. Dat ze meer kunnen zeggen met minder woorden. Een talent dat goed van pas zou komen om Eddy D’Haenens voor te stellen. Want eigenlijk is er een volledige krant nodig om u een idee te geven van wie hij is en wat hij doet en gedaan heeft. Hij heeft momenteel trouwens net een dichtbundel uit: ‘Het werd tijd’. Inderdaad, wachten heeft geen zin meer.
Des te meer omdat hij op 4 maart zestig wordt. Niets liet vermoeden dat er zoveel leven in zijn leven zou zitten toen hij opgroeide in de Sint-Amandswijk in Kerkhove. Het dorpsschooltje deed er denken aan ‘De Witte’, zegt-ie. “De klasjes werden verwarmd met een kolenkachel. En ernaast was er een smid letterlijk nog de paarden aan het beslaan.”
Het enige boek in huis was het telefoonboek
“Mijn vader werkte als arbeider in de fabriek van Bekaert in Zwevegem en mijn moeder was huismoeder. Het enige boek in huis was het telefoonboek. Een beetje een boutade, maar het scheelde niet veel.”
Toch durfde kleine Eddy dromen. Na het college in Avelgem, schreef hij zich in aan de VUB. Hij wou communicatiewetenschappen volgen en journalist worden, “omdat ik heel graag verhalen schreef.” Maar hij zat er nog maar goed en wel of “ik kreeg schrik. Ik was een jongen uit een dorp van 800 inwoners en was bang in de grote stad. Ik dacht dat ze me er zouden opeten,” lacht hij. Uiteindelijk studeerde hij voor sociaal assistent aan de Aerteveldeschool in Gent. “Tot mijn eigen verbazing en die van al mijn toenmalige klasgenoten, ben ik dat ook gebleven.”
Veel verhuisd
Eddy werkte in de bijzondere jeugdzorg en kwam uiteindelijk bij de Vlaamse overheid terecht, bij de VDAB. “Ik heb daar 7 of 8 verschillende jobs gedaan. Altijd heel tof. Nu ben ik er vooral bezig met de re-integratie van mensen met een beperking. Die mensen zijn allemaal gemotiveerd. Ze komen zelf vragen om weer aan het werk te kunnen. Ze willen iets zinvols doen. Werk is belangrijk, ook voor mij, maar het leven daarnaast is minstens even belangrijk.”
Mijn liefdesleven is niet op een bierkaartje te schrijven
Dat leven heeft zich trouwens een beetje overal afgespeeld. “Ik ben veel verhuisd. Het leven en de relaties hebben me alle kanten uit laten gaan. Ik heb lang in Gent gewoond, vijftien jaar, maar ook in Brussel, in Antwerpen, in Oudenaarde en op drie plekken in Kruishoutem. In Kortrijk heb ik twee jaar in de Doorniksewijk gewoond en nu acht jaar hier.”
Hier, dat is het Begijnhof. Een band met Kortrijk had hij niet. “Ik voel me nog geen Kortrijkzaan. Ik ben een vreemdeling in mijn eigen stad. Ik woon hier nu tien jaar. Door persoonlijke omstandigheden ben ik me beginnen interesseren in therapie en psycho-spiritueel werk. Ik heb ook een opleiding healing en reading en zo gevolgd. Er was daar een healing-dame, ze was 85 of 86, die zei: “Je huis moet je nooit zuiveren, dat zuivert zichzelf.” Waarom? Omdat er hier een goeie vibratie aanwezig, een goeie energie, van 800 jaar meditatie. Ik geloof dat. Je hebt hier wel een beetje de neiging om je te isoleren. Iedereen die hier woont heeft een zekere kwetsuur, een gevoeligheid, een verhaal. Ze zoeken rust in het begijnhof.”
Evenementen
Zelf heeft Eddy niet de neiging om zich te isoleren, wel integendeel. Al jaren doet hij van alles om mensen samen te brengen. Ook in het Begijnhof. “Ja, in het Sint-Annazaaltje, in het belevingscentrum boven het museum, organiseer ik geregeld evenementen. Els De Jonghe, een jonge cabaratière heeft er gestaan, Antje De Boeck met Ronny Verbiest, de band Zem heeft er gespeeld en Iris Pattyn heeft er gezongen. Ik verdien daar niets aan hé. Ik reken gewoon: wat heb ik nodig om uit de kosten te komen? De zaal zit altijd vol, tachtig mensen.”
Als er iets over gemengde huwelijken op tv was, werd ik als expert opgevoerd
Eigenlijk heeft Eddy altijd mensen samengebracht. Lang geleden zat hij bijvoorbeeld in de migrantenraad in Ronse.
“Omdat mensen vaak een heel negatief beeld hebben van migranten kwam ik op het idee om koppels te interviewen, waarvan een van de partners uit het buitenland was. Een Belgische vrouw en een Cubaan, een Belgische man van een vrouw uit Sri Lanka enzovoort…. Het verhaal van Jan-met-de-pet van en van Ahmed-van-naast-de-deur. Uitgeverij EPO bleek toen geïnteresseerd om die 20 gesprekken in boekvorm uit te geven. Dat boek verkocht heel goed en plots was ik de expert als er op tv iets over gemengde culturen gezegd werd. Ik zat bij Jan Van Rompaey, bij Goedele Liekens in ‘Vanavond niet, schat’ en bij Marlène de Wouters.”
Epo was content en ze schakelden hem geregeld in als ghostwriter. Hij bracht er ook twee dichtbundels uit die hem aanzien en publicaties in de betere literaire magazines opleverden.
Via zijn gedichten kwam hij terecht bij een collectief, The Drink Poet Society, waarmee hij ludieke optredens deed. “Het was in Moen, langs het kanaal Kortrijk-Bossuit. De Moen Sekte noemden ze ons in het dorp. We organiseerden cursussen, van tango over zweethutceremonies tot sacraal dansen.”
“Onder meer Kamagurka en Els De Schepper gaven er ooit lezingen. Ralph McTell, zanger van Streets of London, was er ooit te gast, net als Nestor Kornblum. En Wim Opbrouck is er een paar keer, helemaal gratis, met zijn Dolfijntjes komen optreden.”
Het werd tijd
Intussen was het 20 jaar geleden dat hij nog een dichtbundel geschreven had, maar nu is hij er dus weer, ‘Het werd tijd’. “Dat was wat sommige vrouwen zeiden. ‘Tijd dat je nog eens iets schrijft’. En dat werd dus deze dichtbundel over vrouwen. Of meer specifiek over mijn moeder, mijn geliefde en mijn dochter. De vrouwen of de vrouwelijkheid in mijn leven.”
“Het is ook het thema geweest in mijn leven, de afgelopen jaren. Mijn dochter is de voorbije jaren zwaar ziek geweest en gelukkig genezen, mijn moeder heeft Alzheimer gehad en is gestorven en mijn liefdesleven is ook niet op een bierkaartje te schrijven,” lacht hij.
Alle mensen zijn gelijk, maar tegelijk zijn we ook allemaal verschillend, anders. ‘Anders’ zoomt in op mensen die bewust of onbewust afwijken van de norm. Noem ze ‘buiten gewoon’.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
