Cindy Vanhoutte overwon drie keer kanker en wil praatgroep verbreden

Amper 35 is Cindy Vanhoutte en toch heeft ze de voorbije negen jaar al drie keer moeten vechten tegen borstkanker. Nu is ze toch al vijf jaar kankervrij. “Ik prijs me gelukkig dat ik hier nog rondloop”, klinkt het nuchter, “en naar de tweejaarlijkse controles ga ik nog altijd met knikkende knieën.” Nu heeft ze het plan opgevat om de bestaande praatcafés aantrekkelijker te maken voor ex-kankerpatiënten tussen 25 en 50.

Het eerste wat opvalt bij Cindy Vanhoutte uit Sint-Eloois-Vijve is haar schier onuitputtelijke optimisme. Je verwacht het niet meteen van iemand die nog niet zo lang geleden keihard strijd moest leveren tegen die vreselijke ziekte. “Ik ben al mijn hele leven optimistisch”, zegt ze. “Na wat me is overkomen, nog meer dan vroeger.”

Wat blijft je vooral bij van die periode waarin je kanker had?

“Dat ik een schim was van mezelf. Ik geraakte amper nog de trap op. Dat had onder meer te maken met de chemo. Ik had het zwaar en was bij momenten erg angstig en verdrietig, zeker toen mijn haar uitviel. Die periode ligt nu hopelijk definitief achter mij. Ik voel me in elk geval heel goed, bijna als voorheen.”

“Even heb ik met het idee gespeeld om een boek te schrijven”

Je onderhield een blog in die periode. Had je dat nodig?

“Dat werkte erg bevrijdend en bovendien krijg ik er nog steeds reacties op van lotgenoten die zich in de verhalen herkennen. Even heb ik toen met het idee gespeeld om een boek te schrijven over wat me is overkomen. Ik heb het uiteindelijk niet gedaan.”

Ben je veranderd door wat je is overkomen?

“Ja, dat vind ik wel. Ik heb het nu moeilijker met wie zich druk maakt over onbenulligheden. Dan denk ik wel eens over zo iemand: ‘Je hebt nog te weinig meegemaakt in het leven.’ Zelf besef ik maar al te goed wat een mooi cadeau het is om gezond te zijn.”

Vertel eens over dat praatcafé voor ex-kankerpatiënten. Eigenlijk bestaat het al, maar jij wil een versie voor jongere mensen?

“Ik ben al lange tijd een vaste bezoeker van de jongerenafdeling, maar daar kan je maar terecht tot je 35ste. Sinds kort ga ik naar het praatcafé in Waregem. Ik kom er graag, maar ben wel met voorsprong de jongste van het gezelschap. Na elk praatcafé kom ik dan ook telkens tot dezelfde vaststelling, namelijk dat 50- en 60-plussers toch andere bekommernissen hebben dan mensen die een stuk jonger zijn. Om er maar één te noemen: twintigers, dertigers en veertigers vragen zich wel eens af hoe het zal zijn als ze opnieuw moeten beginnen werken. Dat is een zorg die de 60-plussers meestal niet meer hebben.”

Wat me verbaast is, wat je nog allemaal doet. Je hebt een voltijdse job, twee bij-jobs en stelt je nu ook verkiesbaar. Is dat niet wat veel?

(lacht) “Ik doe veel, maar ik luister ook goed naar mijn lichaam. Ik neem zeker voldoende rust en probeer elke nacht toch negen uur te slapen. Als ex-kankerpatiënt heb ik dat nodig. Dat ik toch veel kan doen, is mogelijk omdat ik mijn agenda efficiënt plan.”

Wat drijft je om nu ook in de lokale politiek aan de slag te willen gaan?

“Ik ben klaar voor nieuwe engagementen en politiek heeft me altijd geïnteresseerd. Ik heb niet voor niets politieke wetenschappen gestudeerd. Ik vind zo’n engagement op het lokale beleidsniveau ook mooi. Daar wil ik graag een rol in spelen. Bovendien zit het ook een klein beetje in de familie. Mijn overgrootvader Remi Van Coppernolle was actief in de politiek. In de jaren zestig was hij eerste schepen in Anzegem. Mijn grootmoeder vindt het fantastisch dat ik me nu verkiesbaar stel. ‘Eindelijk een opvolger voor onze pa’, zo zei ze. (lacht) Ik blijf er nuchter bij. Je moet in eerste instantie wel verkozen worden natuurlijk. We zien wel. Mijn leven hangt niet af van de politiek, maar ik wil het wel graag beoefenen. Ik zal dus mijn uiterste best doen om een zitje in de gemeenteraad te veroveren.” (Freddy Vermoere)