Carlos Valcke geeft fakkel door van Valcke Prefab Beton

Op zijn 67ste laat Carlos Valcke de dagdagelijkse leiding van Valcke Prefab Beton los, maar alles helemaal loslaten kan hij niet. “De liefde voor de stiel, de mensen, de machines… Dat is mijn leven”, zegt de ondernemer, die tot rust komt op zijn paard in Heuvelland.

Met een carrière van ruim veertig jaar als ceo van een bedrijf met 440 werknemers, hoort Carlos Valcke (67) tot een selecte club van belangrijke ondernemers in de Westhoek. “Ik groeide op naast de firma en had altijd veel bewondering voor de mensen die werkten met grote kranen”, vertelt hij over zijn jeugd. “Als kind vond ik dat fantastisch en tegen dat ik 18 was, kon ik dat ook allemaal. Ik was zodanig verslingerd op de stiel dat de oudere gasten me spelenderwijze leerden hoe je met graafmachines en bulldozers moest omgaan. Dat was nog voor er veiligheidswetgeving bestond.” (glimlacht)

Wat is jouw rol nog in het bedrijf?

“Ik ben nog voorzitter van de raad van bestuur. De dagdagelijkse leiding is nu voor mijn zoon Charles. Ik kijk nog een beetje mee over de schouder. De coach die iedereen zijn werk laat doen, maar alles in het oog houdt. De liefde voor de stiel, de mensen, de klanten, de machines… Dat is mijn leven. Ik ben daarin opgegroeid. Ik heb maar één keer iets anders meegemaakt en dat was in het leger, waar ik deel uitmaakte van een gevechtseenheid. Voor de rest was het allemaal economie en bouwkunde dat de klok sloeg. Maar ik ben onlangs 67 geworden. Ik heb lang genoeg getrokken en gesleurd aan het bedrijf.”

Welke wijze raad heb je jouw zoon meegegeven toen hij de fakkel overnam?

“Dat hij het niet te lang mag doen. De buitenwereld beseft niet hoe heftig het is om ceo te zijn van zo’n bedrijf. Alle dagen moeten er obstakels genomen worden. Het risico is heel groot. Je werkt met zo veel mensen waar je verantwoordelijk bent voor hun broodwinning én voor hun veiligheid. De verkoop moet vlotten en bij ons is die sterk afhankelijk van de conjunctuur. Eerst had je de coronapandemie die heel ontwrichtend was en nu de oorlog in Oekraïne. Dat maakt het ondernemerschap onzeker. Mensen staan er niet bij stil dat een onderneming plots kan verdwijnen. We hebben al voorbeelden gezien in de streek van bouwbedrijven die in korte tijd failliet gegaan zijn: Goudeseune in Kemmel, Hardy, Van Maercke…”

Wat is de grootste uitdaging voor Valcke Prefab Beton?

“De energie- en transportkosten in bedwang houden en het vinden van goed personeel. We zijn een grote werkgever, maar de instroom kunnen we niet meer vinden in eigen streek. Als we er vinden, leren we ze op en dan vertrekken ze weer na twee jaar. Door dat jobhoppen gaan de skills verloren. Voor een bedrijf is dat zeer negatief.”

De liefde voor de stiel, de mensen, de machines… Dat is mijn leven

“De oudere mensen die de gasten moeten opleren, worden er een beetje moedeloos van. We hebben de jeugd misschien te veel in de watten gelegd. De regelgeving op vlak van sociale wetgeving is zodanig gefaciliteerd dat het een circus geworden is.”

Je bent een man van de streek en woont ook nog steeds in Ieper.

“Ik woon in ’t Seminariehof, ook wel Klein-Seminariekasteeltje genoemd, een historisch buitenverblijf van de dertiende bisschop van Ieper uit 1758. Dat ligt tussen de Poperingseweg en de Adriaansensweg, schuin achter Bybastis. Ik woon nog in Vlamertinge, de buur links is Brielen en de overkant van de straat is Ieper. Ik heb dat helemaal gerestaureerd en werkte daar zelf in mijn verlof aan. Het was mijn levenswerk in mijn jonge jaren, eind jaren tachtig. Het is een uitzonderlijk huis qua geschiedenis en bouwstijl. Het werd gebouwd door dezelfde architectenfamilie die het Merghelynckmuseum bouwde.”

Wat doe je in jouw vrije tijd?

“Ik ben bezieler van een paardenpension, Jeff’s Valley, in Loker, vlakbij Dranouter. Twintig jaar geleden ben ik beginnen paardrijden als hobby om mijn hoofd een beetje te ontspannen. Heuvelland is de plaats bij uitstek om dat te doen. Ik voelde me daar sterker van worden, zowel mentaal als fysiek. In 2007 verloren we onze uitbater Jeff Verdru door een bom uit WO I die ontplofte. Met de club namen wij de uitbating over, tot de eigenaars in 2014 zeiden dat ze het zouden verkopen. Maar je moet weten: alles wat verkocht wordt in Heuvelland, wordt residentieel. De begoede mensen uit Kortrijk en Roeselare kopen daar een oude hoeve, en maken er een tweede verblijf van, als ze er al geen vakantiehuis van maken. Dus heb ik het maar zelf gekocht en daar een mooi paardenpension gebouwd, om iets terug te doen voor de streek.”

Hoezo?

“We krijgen mensen vanuit alle lagen van de maatschappij over de vloer. Het is er heel aangenaam. De jonge mensen noemen dat een ‘positieve vibe’. Iedereen is welkom. Ook voor kinderen is er een aanbod met pony’s en alpaca’s. We werken ook samen met Equisense, dat hippo-therapie met paarden aanbiedt aan mensen met psychische problemen, en we hebben mensen die er werkstraffen moeten uitvoeren. Ik heb daarin geïnvesteerd met mijn eigen spaargeld en we werken niet met subsidies. Natuurlijk had ik iets anders kunnen doen met dat geld, maar ik wil iets terugdoen voor de streek. In de Westhoek is de nabijheid van de natuur een troef. Ik mag heel de dag stress hebben, als ik ’s avonds tien minuutjes rijd naar Heuvelland en aankom in Jeff’s Valley, dan is dat punthoofd weg.