Een verjaardagstaart met 100 kaarsjes is sowieso al een heugelijke gebeurtenis maar in coronatijden krijgt het geheel een erg bijzondere twist. Camille Vandekendelaere vierde zopas zijn honderdste verjaardag in het wzc La Châtellenie in Komen-Waasten, een gebeurtenis die ze niet meteen zullen vergeten. “Een virus? Ik heb de oorlog meegemaakt, dus zo’n virus maakt me niet bang hoor!”, klinkt het.
In het bijzijn van alle andere bewoners, het verzorgend personeel en een accordeonist vierde de kranige eeuweling zijn verjaardag. Van extern bezoek was er geen sprake, al liet Camille dat niet meteen aan zijn hart komen.
“Familie? Ik denk dat ik ze allemaal heb overleefd, dus die kunnen alvast niet meer komen en kinderen hebben we nooit gehad. Toch zitten hier een paar knappe verpleegsters en die vertroetelen me volop, dus ik ben content!”, glimlacht Camille.
Relativeren
De spraakwaterval zag in zijn leven heel wat crisissen komen en gaan en heeft dan ook geleerd de zaken te relativeren, al is de rebelse kant nooit ver weg. “Ik heb de oorlog geweten! Dus zo’n virusje maakt me heus niet bang hoor. Trouwens, ik heb ondertussen al mijn vaccin gekregen. Het onderhoud is dus gedaan en ik kan er weer voor een paar jaar tegen.
“Natuurlijk was het moeilijk dat we geen bezoek mochten ontvangen maar ik had hier meer dan voldoende volk om te plagen. Trouwens, ik heb een paar vrienden die me stiekem toch gedag kwamen zeggen hoor. Ze wisten hoe ze stiekem tot aan mijn raam konden komen en zo konden we toch zwaaien naar elkaar. Ik ben dan misschien wel oud maar zo eenvoudig krijgen ze me niet klein!”
Jeugdliefde
De voormalig timmerman trouwde met zijn jeugdliefde en denkt nog dagelijks aan zijn rijkelijk gevulde leven. “Het was de knapste van allemaal en ze koos voor mij”, lacht hij. “We deelden lief en leed en heel even had ik schrik. Op een dag vertelde de dokter haar dat ik onvruchtbaar was. ‘Als je kinderen wil ga je van vent moeten veranderen’, riep hij.”
“Hij kreeg al even snel het antwoord terug dat ze voor altijd bij mij zou blijven. Het was een harde tante en ze was niet op haar mond gevallen. Elf jaar geleden kwam ze helaas te overlijden en ik heb nooit meer een andere vrouw gezocht. Trouwens, met al die schone dames hier heb ik meer dan mijn handen vol. Ik heb geen tijd voor iets nieuws!”
Of dergelijk moment vieren in een rusthuis, zonder bezoek, niet extra moeilijk is? “Goh, ik ben hier in 2019 aangekomen en ik klaag niet”, sluit Camille af. “Ik heb hier alles wat ik wil en van tijd tot tijd zetten we de boel nog eens op stelten. Wat heeft een mens van mijn leeftijd uiteindelijk nog meer nodig?”, besluit een tevreden Camille.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
