Cactusfestival: Een Naam met Namen

Roel Jacobus is zanger-bassist van Beuk en Cactusganger sinds de eighties. Hij brengt mee verslag uit op kw.be.

Zoals veel muziekliefhebbers van onder de Brugse torens kijk ik jaarlijks nieuwsgierig uit naar de namen van Cactusfestival. Ooit was dit een gratis toegankelijke reünie van klasgenoten, ploegmaten en vriendinnen uit de jeugdbeweging waar je blindelings heen ging. Sinds alom de ticketprijzen stegen, bepaalt voor velen het programma of je schaarse centen aanspreekt. De hefboom tot aankoop zijn vandaag de Namen met de grote ‘N’. Fenomenen die je met eigen ogen wil aanschouwen, die je gedachten koortsig doen kantelen naar: dit mag ik niet missen. Vorig jaar kantelde ik voor Thurston Moore en dEUS (20 jaar na het Cactus Café). Zowaar idem met The Kooks, die meer herkenbare deuntjes op hun palmares hebben dan je op het eerste gezicht zou denken. Ze passen in het Cactusrijtje van Paul Weller, Luka Bloom, George Clinton, Living Colour, Elvis Costello, Fun Lovin’ Criminals.

Wie trekt mij dit jaar over de streep? Op vrijdag Calexico (altijd feest en al veel te lang geleden) en Black Box Revelation (hoe zetten ze met twee man gvd zulk vol geluid neer?). Op zaterdag Charles Bradley die twee jaar geleden een Werchterse tent omver blies als figurant in de waanzinnige – ik herhaal wáánzinnige! – soulrevue van The Daptones.

Cactus hanteerde jarenlang een eenvoudige formule. Op vrijdag een opkomende Brugse band gevolgd door een swingend subgenre bijv. ska, blues, soul, funk. Op zaterdag resoluut rock en op zondag wereldmuziek. Met de jaren vervaagden de grenzen tussen de genres, groeide de concurrentie en verslapte het profiel. Ik zie u aan de toog en hoor graag of Cactusfestival anno 2016 weer een Naam op zich is.