“De dood is nog altijd een taboe, maar maakt deel uit van het leven”, zegt Lieselot D’Hoest. Deze Brugse begeleidt voortaan ongeneeslijk zieke mensen en hun gezin op het einde van hun leven. Daarvoor heeft zij in bijberoep Akaal opgericht. Dat betekent ‘ontsterven’.
“Tien jaar geleden overleed mijn papa Jan D’Hoest op amper 59-jarige leeftijd. Hij voelde zich al even niet goed en kreeg in het ziekenhuis het plotse verdict dat hij ongeneeslijk ziek was en nog drie maanden te leven had. Dat was voor mij de eerste keer dat ik zo dicht met sterven geconfronteerd werd. Het was een heftige periode, maar ik kijk er ook met veel warmte en dankbaarheid op terug”, vertelt Lieselot D’Hoest (43).
Gedenksteen
Toen al werden bij deze bachelor maatschappelijk werk, een oud-leerlinge van het Sint-Lodewijkscollege en het Sint-Andreasinstituut, de eerste kiemen gelegd van wat later Akaal zou worden. “Je stapt op die rollercoaster en je hebt geen idee wat je te wachten staat. Er moest van alles geregeld worden.”
“Mijn papa vroeg mij om mee zijn gedenksteen te gaan kiezen, ik hielp hem om zijn euthanasie documenten in te vullen. Hij wou thuis sterven, er werd palliatieve thuiszorg ingeschakeld. Ik heb ervaren dat mijn papa veel steun gehad heeft aan die palliatieve thuiszorg, maar dat er nood was aan iemand die een stervende en zijn familie in alles kon begeleiden”, vervolgt onze gesprekspartner.
Midlife-moment
Rond haar veertigste kreeg Lieselot naar eigen zeggen haar ‘midlife-moment’: “Ik werkte 20 jaar lang in de human resources sector en vroeg mij af of mij dat ook de komende 20 jaar energie en voldoening zou geven. Ik heb mezelf een reis naar de Sinaï-woestijn cadeau gedaan om in alle rust na te denken over mijn toekomst en ik ben gestart met vrijwilligerswerk op de palliatieve zorgeenheid van De Vlinder bij de Zwarte Zusters.”
“Daar stelde ik vast hoe belangrijk, nuttig en hartverwarmend die begeleiding van stervende patiënten tijdens hun laatste weken en dagen is. Maar ik besefte dat er nog iets meer kon gedaan worden, als je er vroeger bij bent en de patiënten en hun gezin langer kunt begeleiden. Als je hen kan helpen voelen wat in schoonheid afscheid nemen voor hen betekent. Als je het ook kan hebben over wat dat doet met een mens, over je wensen en zorgen, over de impact op je gezin.”
“Op dat vlak is er een grote nood, het is dus zeker niet zo dat ik met Akaal in concurrentie treedt met of mij in de plaats stel van de reguliere palliatieve zorg. Daar is de tijd beperkter en ligt er een grotere focus op het medische luik: meer comfort bieden en de pijn verlichten van de patiënten, zodat ze waardig kunnen sterven.”
“Er komt zoveel op jou en je familie af, als je dat fataal verdict gekregen hebt. Er moet zoveel geregeld worden, als iemand de stervende en zijn familie kan wegwijs maken, valt er een zware last weg. De dood is en blijft een taboe, voor velen is het een ver-van-hun-bed-show, die ze wegduwen. Of waarover ze niet willen praten.”
“Al is er in de Verenigde Staten sedert enkele jaren een death positive beweging, die de dood ziet als een gewoon menselijk, maar bijzonder onderdeel van het leven. Wij daarentegen hebben de dood uit onze huiskamers verbannen en achter gordijnen weggeborgen. Naar ik weet, ben ik de enige in West-Vlaanderen die hiermee professioneel bezig is. Enkel in Antwerpen is er nog een death doula of death midwife , zoals ze in de VS genoemd worden.”
Mantra
“Na enkele jaren ervaring als palliatief vrijwilligster voelde ik dat de tijd rijp was om Akaal op te richten. De naam verwijst naar een lied dat Ajeet Kaur enkele jaren geleden zong in de Magdalenakerk. Ze slaagde erin heel die kerk mee aan het neuriën te krijgen met een mantra dat de overledenen helpt een plek te vinden. Toen ik dat hoorde, wist ik het: Akaal wordt de naam van mijn nieuw project.”
“Voortaan werk ik nog drie dagen als human resources partner voor Boss Paints in Waregem, zodat ik Akaal voorlopig in bijberoep kan uitoefenen.”
“Wat ik doe? Elke vorm van begeleiding bij afscheid nemen en sterven. Van helpen in de administratie tot palliatieve hulp thuis. Begeleiden bij moeilijke gesprekken of helpen om een tastbare herinnering achter te laten voor je geliefden. Maar ook het plannen en vormgeven van een afscheidsviering. Er is geen vast traject: ik voer de persoonlijke wensen uit van mijn cliënten.”
Dankbaar
“Is voortdurend met de dood geconfronteerd worden niet deprimerend? Ik raak betrokken en leef mee met die mensen, maar het zou helemaal niet oké zijn, indien ik elke avond wenend naar huis kwam. Gelukkig heb ik thuis een warm nest, dat mij stabiliteit geeft. Ik ben verplicht om een beetje afstand te nemen van de stervenden. Van nature ben ik een levensgenieter en positief ingesteld. De confrontatie met de dood zorgt ervoor dat ik dankbaar ben voor het leven en voor al wat ik heb”, besluit Lieselot D’Hoest.
Meer info: www.akaal.be
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
