“Denk je echt dat we in Brugge hoog en droog zitten? De Russische president Poetin, die dreigt met een kernoorlog, vormt ook een gevaar voor West-Europa”, zegt de Brugse Oksana Kovalenko. Ze was acht maanden in Kiev en bracht haar bejaarde moeder mee.
De Oekraïense Oksana Kovalenko (49) woont al twintig jaar in Brugge en is gehuwd met Patrick Desloovere, een elektrisch ingenieur die bij de technische dienst van het AZ Sint-Jan werkt.
“Ik was boekhoudster voor een groot bedrijf in Kiev en leerde Patrick al chattend kennen, toen ik via het internet Engels wou leren. De rest is geschiedenis”, glimlacht Oksana.
Genocide
Enkele weken voor de oorlog in Oekraïne uitbrak, haalde zij haar 80-jarige mama met een toeristenvisum voor gezondheidsredenen naar ons land. “Het is hard voor mijn papa, tante en nicht, die in Kiev achtergebleven zijn. Ik heb elke dag met hen contact via de sociale media. Dagelijks stel ik dezelfde vraag: leef je nog?”
Oksana vertoefde de voorbije acht maanden bij haar ouders in Kiev. Zij noemt de oorlog die de Russische president Poetin ontketende een ‘genocide’: “In feite is hij daar al acht jaar mee bezig, sinds de bezetting van de Krim. Maar mijn landgenoten in Oekraïne blijven strijdvaardig, ook al hebben ze minder wapens dan de Russen.”
“Ze strijden met de wapens die ze hebben of vervaardigen. Vrouwen en tieners maken molotovcocktails met piepschuim, zigeuners stelen Russische tanks en bejaarden geven Russische soldaten water, vermengd met poeder dat je diarree bezorgt!”
Oksana Dulher (56) en haar man Kalynchuc Vadyn baten al vier jaar restaurant Opus Latino in Ter Steeghere uit, maar vertoeven al 22 jaar in Brugge: “We zijn afkomstig uit de grensstad Tehernivtsy, maar zijn in 1999 uit Oekraïne gevlucht. Ik was verpleegster, mijn man was kok. Na jaren van vrijwilligerswerk in AZ Damiaan in Oostende en bij Familiezorg hebben we onze eigen horecazaak opgestart.”
“De oorlog heeft de Bruggelingen met Oekraïense roots dichter bij elkaar gebracht. Voordien hadden wij weinig contact, iedereen was hard aan het werken. Nu komen we samen om hulpgoederen naar Oekraïne te sturen. Vooral pampers en babyvoeding, daar is grote nood aan. Want de bevolking van Kiev durft nauwelijks nog op straat te komen om te gaan winkelen.”
Luchtalarm
“Mijn zus woonde in Kiev, ik heb haar overtuigd om westwaarts te trekken naar mijn schoonmoeder in Tehernivtsy, waar het wat veiliger is. Al is daar ook recent al het luchtalarm afgegaan. Veel Oekraïense vrouwen zijn midden in de nacht, met hun baby op de armen, zonder extra kleren, gevlucht. Bij temperaturen van min 2 graden. Ze proberen tot aan de grens te geraken, om van daaruit naar West-Europa te trekken. De mannen niet, die mogen het land niet uit, omdat ze moeten vechten tegen de Russen.”
“Gelukkig kunnen we op steun rekenen. Er is een solidariteitsactie onder de Brugse restaurantuitbaters en mijn ex-collega’s verpleegkundigen verzamelen materiaal en kledij. Een Gentse verpleegkundige zal met drie oude ambulances naar Oekraïne vertrekken. Huisartsen en apotheken zorgen voor eerste hulppakketten. Er bestaat een heel netwerk van vrijwilligers en hulpverleners. We vormen een gesloten What’sApp-groepje, want de Russen luisteren de sociale media af…”
Oksana Kovalenko vult aan: “Het verheugt mij dat de internationale solidariteitsactie eindelijk op gang gekomen is. Blijkbaar beseften de West-Europese landen aanvankelijk de ernst van de situatie niet. Vijf dagen lang stond Oekraïne er alleen voor. Enkel Polen en Letland begrijpen heel goed dat zij de volgende slachtoffers kunnen zijn, als Poetin het in zijn hoofd krijgt.”
