Wim Vannobel is een warme bakker, die zijn brood, eclairs en andere producten nog altijd aan huis brengt. Zeker in deze coronatijden blijkt de waardering groot bij veel mensen, die de eenzaamheid trotseren. “Wij bakkers zijn vaak de eerste bij wie mensen hun hart kunnen luchten.”
Wim Vannobel (56) volgde zijn vader André op als warme bakker in bakkerij Vannobel bij de kerk van Oostvleteren. “Onze specialiteit? Brood aan huis leveren”, vertelt Wim. “Ik was amper vijf jaar toen ik mijn vader vergezelde op broodronde. Je brood aan de man brengen, dat siert onze job.”
“In de loop der jaren verdwenen veel bakkers, waardoor we onze ronde hebben uitgebreid naar Westvleteren, Woesten, Pollinkhove, Reninge, Noordschote en Poperinge. Onze klanten zijn ouderen op het platteland en jongeren, die het gewoon zijn om pakjes aan huis te krijgen.”
Met zo’n vijfhonderd klanten is bakkerij Vannobel uitgegroeid tot een monument in de Westhoek. Het blijft natuurlijk keihard werken. Van 6.30 uur ’s ochtends beginnen we, door weer en wind, in het weekend en op feestdagen. Op een gegeven moment moesten we kiezen tussen nog een broodronde en het voortzetten van de winkel. We namen uiteindelijk iemand in dienst om in de winkel te staan, zodat deze na 65 jaar toch in het dorp blijft.”
Sociaal contact
Sinds de uitbraak van corona blijven Wim en Mia brood ronddragen. “Corona heeft veel veranderd”, aldus Wim. “Oudere mensen zijn bang om buiten te komen. Nog altijd. Velen durven zelfs niet meer naar de winkel komen en bestellen nu meer producten uit onze kruideniersafdeling, zoals charcuterie en kaas.”
“Onze broodronde is belangrijker dan ooit. Ook voor het sociaal contact. Wij, bakkers, zijn vaak de eerste bij wie mensen hun hart kunnen luchten. De verhalen zijn leuk, maar vaak ook triestig. Er heerst veel eenzaamheid. Ouderen zien bijna niemand meer en willen hun kleinkinderen knuffelen. Jongeren missen dan weer hun vrienden. We moesten de broodronde wel wat veiliger organiseren. De mensen kunnen elke maand een factuur krijgen, waarna ze het verschuldigd bedrag overschrijven.”
Cornflakes en appels
De broodronde is gebleven, maar de bakkerswereld is sterk veranderd. “In de tijd van mijn vader waren hier zo’n acht bakkers gevestigd voor 1.300 mensen. Een landbouwer at toen nog vier keer brood per dag, maar de gastronomie is veranderd. Vlug vlug een potje cornflakes of een appel. Ik hoorde van een leerkracht dat ze de broodeters in haar klas snel herkent, want de andere leerlingen hebben halfweg de voormiddag hun suikers verbrand.”
André Vannobel deed de stiel 35 jaar, Wim heeft al 31 jaren op de teller. “Stoppen? Dat is nog niet aan de orde. Dit is een prachtige job: elke dag creatief bezig zijn en verse producten leveren. Ik ben intussen de laatste bakker van het dorp, dat toch altijd een bakker nodig heeft. Wij blijven bakken en het weinige dat we over hebben, schenken we aan de bewoners van een opvangcentrum in Alveringem. Brood mag nooit verloren gaan.”
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
