Bloemenmeisje Germaine en ‘hare vint’ Roland staan samen op de banner van E3 Saxo Bank Classic. In het echte leven zijn zij het echtpaar Paulette en Laurent Geers-Vanneste, gekend als de stichters van Banketgebak Geers in Kortrijk. Dat Paulette een passie heeft voor toneel en kledij en Laurent een begenadigd beeldhouwer is, is minder geweten. “Wij houden alle twee van kunst en podiumkunsten”, aldus Laurent.
De slogan ‘Germaine houdt dit jaar haar handen thuis’ is een knipoog naar 2012 toen Germaine als bloemenmeisje letterlijk over de buik van winnaar Tom Boonen wreef. Nu spoort Germaine de sportliefhebbers aan om thuis naar de wielerwedstrijd E3 Saxo Bank Classic te kijken. Ze krijgt daarvoor de hulp van ‘hare vint’ Roland.
“Ik hoop dat iedereen in zijn huis blijft in deze barre coronatijd”, zegt Paulette Vanneste (75), die dus voor de tweede keer bloemenmeisje Germaine is. ‘Hare vint’ Roland is al 54 jaar haar echtgenoot Laurent Geers (76), met wie ze Banketgebak Geers stichtte aan de Sint-Janskerk in Kortrijk. Hij als bakker-patissier, zij als winkelbediende.
Laurent en Paulette zijn de ouders van Ellen en Johan, die nu de zaak runt, en de grootouders van Charlotte, Stefanie, Alexander, Dries, Guus en Thomas. Dat Paulette een passie heeft voor toneel en kledij en Laurent een begenadigd beeldhouwer is, is minder geweten. “Wij houden alle twee van kunst en podiumkunsten”, aldus Laurent.
Operettemuziek
Paulette volgde de opleiding regentaat snit en naad aan de Maricollen in Brugge. Haar grote passie is toneel spelen. Ze doet dit al decennia lang bij onder meer toneelgroep Izegrim, de Kortrijkse Revue en het Kortrijks Lyrisch Toneel.
“Het is een uit de hand gelopen hobby. Mijn vader speelde toneel en zong in cabarets: vroeger was er in elke café of zaak wel café chantant en livemuziek te horen. Bij ons thuis luisterden we altijd naar operettemuziek. Ik deed niets liever dan ook op het podium staan en gekke bekken trekken”, vertelt Paulette, die ook een passie heeft voor kledij.
“Ik heb altijd al kledij verzameld. Mijn meter had mooie groene schoentjes die ze nog droeg toen ze 92 jaar was. Ik kon die niet wegdoen. Ook haar hoedjes, handtassen, gehaakte kanten handschoenen, juweeltjes en accessoires heb ik bewaard.” Leuk detail in Paulettes verzameling is een jurk van Ann Salens. “Toen we in 1966 in Antwerpen woonden, was zij een buur en nog gewone modiste, helemaal nog niet bekend. Zij zat op de stoep te haken en wilde voor mij een wit kleedje maken. Toen ik zwanger was haakte ze er, telkens het kleedje krapper werd, een stukje tussen tot ik hoogzwanger was.”
Vrij als vogels
Laurent volgde tegelijkertijd een opleiding voor bakker en hoger kunstonderwijs aan de academie van Antwerpen. “Het was de enige plaats waar de opleiding voor patissier in het Nederlands werd gegeven. Ik zat er drie jaar op kot, overdag ging ik naar de lessen en ’s avonds volgde ik lessen beeldhouwkunst. Na ons huwelijk zijn we in Antwerpen gaan wonen. Het was de tijd van Ferre Grignard en de hippieperiode met de jazzcafés De Muze en De Mok, de Gard’ Civique en de Zigeunerkelder. Dansen, optredens, pintje drinken en genieten. We waren zo vrij als vogels”, vertelt Laurent, die nog dagelijks in zijn atelier zit.
“Door beeldhouwkunst kan je proberen om iets wat mooi is, vast te houden. Het is een microbe, een onweerstaanbare drang om iets te maken. Ik ben begonnen met tekenen, maar had moeite met schaduwen, diepte creëren. Overal zie ik bijzondere vormen of beelden in.”
Zo maakte Laurent ooit een koud buffet met kaas, ham, brood, boter en meer, in Italiaans marmer. “Dat lag in een soort etalage. Mensen die het zagen vroegen ons of we nu ook in charcuterie deden. Die dachten dat het echt was”, lacht Paulette, die nu opnieuw een cursus naaien volgt. “Allemaal 70-plussers. We jeunen ons.”
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
