“Carla blaft twee keer en dan duwt iemand op de knop voor de lift en kan Carla naar buiten voor een plasje.” Woonzorgcentrum Mariawende heeft enkele opvallende bewoners. Sommige mensen mogen hun huisdier meebrengen. Zo voelen ze zich er ‘zo thuis mogelijk’.
Zorgorganisatie Curando probeert ervoor te zorgen dat ouderen zolang mogelijk thuis kunnen wonen. Maar dat wordt moeilijker wanneer de zorgvraag onvoorspelbaar wordt, bijvoorbeeld wanneer ze minder mobiel zijn en eventueel kunnen vallen, stelt Dirk Notte, directeur van woonzorgzone Curando Oost.
Platteland
“Wanneer dat het geval is, kunnen ze bij ons komen wonen. Wij hebben de ambitie om die mensen zich hier ‘zo thuis mogelijk’ te laten voelen. Dat doen we door na te gaan hoe hun thuissituatie was. 95 procent van de mensen die bij ons komen, leeft op het platteland. Dat wil zeggen dat ze veelal belang hechten aan de natuur en eventueel huisdieren.”
Voor mensen die tijdelijk in een woonzorgcentrum verblijven, wordt via de sociale dienst meteen gevraagd naar hun thuissituatie. “Omdat we willen weten of er opvang moet zijn voor huisdieren, of planten water moeten krijgen, of de moestuin onderhouden moet worden… Alleen al het feit dat wij die vraag stellen, is erg belangrijk voor hun welzijn.”
Om in het woonzorgcentrum de thuissituatie te benaderen, kunnen sommige bewoners enkele zaken van thuis meenemen. “Soms gaat dat om een plant, die we op de kamer plaatsen, of om een struikje of boompje dat we hier in de tuin planten. In andere gevallen gaat het om een huisdier. Dat is iets moeilijker. We gaan sowieso eerst na of de komst van het dier haalbaar is. Als ons personeel er allergisch aan is, lukt dat sowieso niet. Bovendien moet het dier huiselijk zijn.”
Huiselijk is alvast Carla. Het hondje van Marnix leeft al bijna tien jaar in Mariawende, en is het er natuurlijk helemaal gewoon.
“Ze woont op de eerste verdieping, maar kan perfect zelfstandig naar beneden”, zegt werkneemster Sandra Vanhoutte. “Ze blaft twee keer en dan duwt iemand op de knop voor de lift die haar naar beneden brengt. Daar kan ze naar buiten voor een plasje, waarna ze opnieuw blaft om binnen te komen. De mensen van het onthaal kunnen dan de schuifdeur openen. Ze is net te klein voor de sensor”, lacht Sandra.
Ook Sandra’s vader Jozef nam een huisdier mee naar het woonzorgcentrum: zijn kat Mieke houdt hem dag en nacht gezelschap. “Zonder Mieke zou pa zich hier nooit zo thuis voelen. Toen hij hier de eerste dag woonde, was ze nog niet mee. Ik werd direct naar huis gestuurd om haar te halen.”
Zintuigen
Volgens directeur Notte past die aanpak in een bredere visie. Aan de hand van de zintuigen wil hij voor elke bewoner een thuisgevoel creëren. “We proberen ervoor te zorgen dat ze zien wat ze thuis zien – een vogelkastje, wat struiken… We proberen eten te maken dat ze herkennen van thuis. Als ze gaan wandelen in onze tuin, herkennen ze misschien ook de geuren uit hun tuin. Zo proberen we hun welzijn zo goed mogelijk te bewaken.”
Bewoner Michel is alvast heel tevreden: “Mijn katje Bonnie kan naar buiten als ze wil en wordt gesoigneerd als een koningin. Ik ben heel blij dat ze hier is.” (Arno Van Haverbeke)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
