Wie ‘pijl en boog’ zegt, denkt meestal aan indianen of aan Robin Hood, maar in dit geval is dit allesbehalve zo. Berenice Vanhonsebrouck uit Handzame leerde op 20-jarige leeftijd via Cupido’s pijlen niet alleen haar man Jean-Pierre Willaert kennen, maar ook de liefde voor het schieten op liggende wip.
“In 1973 kwam ik met de schutterssport in contact via het schutterslokaal van de ouders van mijn man Jean-Pierre”, zo begint Berenice (70) haar verhaal. Ze woont met haar man Jean-Pierre Willaert langsheen de Tulpenlaan in Handzame. Ze hebben een zoon, Kristof. “Het lokaal van Jean-Pierres ouders luisterde naar de naam De Brakke en daar was tot voor kort de frituur aan de overweg in de Kronevoordestraat gelegen. Mijn schoonvader in spe was alvast vragende partij dat ik die sport zou beoefenen. De liggende wip is een discipline van het boogschieten waarbij op een wip geschoten wordt die op 17 meter afstand staat. Die wip is een metalen constructie met een reeks pinnen waarop de vogels worden vastgezet: één hoofdvogel, twee zijvogels en een dertigtal kleine vogels. Die vogels zijn plastieken blokjes waaraan kleurige pluimen bevestigd zijn en elk een puntenwaarde hebben.”
Vijf op zeven
“In 1981 trokken we van De Brakke naar café De Zwaan in Edewalle”, vervolgt echtgenoot Jean-Pierre (71). “Daar ontstond de vereniging Schutters Edewalle De Vrienden. Daar bleven we onze hobby beoefenen tot in 2007. Een volgend hoofdstuk in onze geschiedenis werd geschreven bij Ronny Vierstraete in café De Warande in Werken, waar we actief bleven tot in 2020. Corona gooide, net zoals bij zoveel verenigingen, wat roet in het eten, maar doordat Ronny met z’n café stopte, moesten we terug op zoek naar een nieuw onderkomen. Maar waar vind je een locatie waar je vanop 17 meter afstand een pijl kan afschieten? Gelukkig kunnen we nu al een paar jaar terecht in het maïsdoolhof in Werken. Eigenlijk neemt deze sport een groot deel van onze vrije tijd in beslag. Elke tweede en vierde zaterdag van de maand is iedereen welkom bij ons om te komen schieten op liggende wip, maar eigenlijk zijn we ermee bezig op vrijdag, zaterdag, zondag, maandag en dinsdag, vijf dagen op zeven dus.”
Koningin
Berenice gaat verder met het verhaal: “Bij boogschieten is het zo dat iedere deelnemer een inleg betaalt. De hele inzet wordt dan verdeeld onder de deelnemers, eerlijker en mooier kan je je prijzen toch niet verdelen? Eigenlijk geven we alles weg wat we binnenkrijgen. Onze clubinkomsten moeten we halen uit de verkoop van drank en lotjes. Een vereniging runnen in de gemeente is een aangename bezigheid, maar het is tegelijk ook hard werken. We zijn helemaal geen superieuren wat onze sport betreft, maar we mogen ons toch wel tot de betere middenklasse rekenen. Vroeger won ik al eens een kampioenschap of was ik de koningin. Dat betekent dat je de wedstrijd wint waarbij je drie schoten mag afvuren op de top. In het begin nam ik ook altijd deel aan de wedstrijden met de boog van Jean-Pierre, maar al snel wil een echte schutter zijn eigen wedstrijdmateriaal.”
“Eigenlijk geven we alles weg wat we binnenkrijgen”
“Een boog moet in de eerste plaats goed in de hand liggen en hoeft helemaal geen fortuin te kosten. Je kan de prijzen een beetje vergelijken met een fiets, die gaan ook van goedkoop naar peperduur. Maar het is niet omdat je een boog hebt die veel geld kost, dat je daarom een kampioen wordt. Laat ons zeggen dat je voor een boog tussen de 300 en de 2.500 euro neertelt. Weet je dat we begin de jaren 2000 samen met de Weekbode nog een tornooi organiseerden? Gedurende acht jaar was er een criterium waarbij er voor 100.000 Belgische franken – nu is dat 2.500 euro – prijzen te verdienen viel. Er kwamen in die tijd een twaalftal verenigingen op af. Ik ben ondertussen ook bestuurslid van de vereniging terwijl Jean-Pierre het secretariaatswerk doet. Ik werd tijdens de avond van de sportlaureaten begin maart ook gehuldigd omdat ik 25 jaar in het bestuur zit. Op zaterdag 23 maart werd ik gevierd omdat ik 50 jaar schutter ben. Bij Schutters Edewalle De Vrienden. Het werd een gezellige avond waarbij ik nu eens niet verantwoordelijk was voor de bar, maar eens aan de andere kant van den toog mocht zitten om te genieten tijdens een mooi verzorgde receptie”, besluit Berenice.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
