Het levensverhaal van Henri Lemineur (78) leest als een avonturenroman. Toch is niets verzonnen… Zijn prille kinderjaren bracht hij door in het kasteel ‘Royal d’Ardenne’, hij volgde zijn jeugdliefde naar Portugal en ontmoette de groten der aarde. Rode draad is zijn liefde voor trekpaarden en zo werden de garnaalvissers te paard zijn grote passie.
Henri Lemineur is geboren in het Waalse Libramont. “Dat landbouwdorp was mijn thuis: in de bossen, waar robuuste trekpaarden werden ingezet voor het zware werk. Ik had bewondering voor die paarden! Ik heb ook mooie herinneringen aan mijn kinderjaren: vanaf mijn 3 jaar verbleef ik regelmatig in Houyet, op het kasteel Royal d’Ardennes bij mijn meter – de zus van mijn vader – die getrouwd was met een rijke Engelsman. Daar kwam ‘le beau monde’ over de vloer: van koning Leopold tot prins Karel, ministers en zakenlui met hun vrouw of maîtresses… Als enig kind werd ik er vertroeteld.”
Jaar lang gehuild
Na zijn middelbare school Latijn-Grieks studeerde hij een jaartje rechten. “Maar dat was me iets ‘te recht’… Dan schakelde ik over naar iets wat me wel lag: in de eerste school voor journalistiek en communicatie bij Doornik heb ik alles geleerd over camerawerk voor tv en cinema, reportages en ‘l’art de la photographie’, waar je vooral leert ‘kijken’”, legt Henri uit. “Na mijn legerdienst in Kassel heb ik onmiddellijk het vliegtuig genomen naar Portugal. Ik was 22 en wilde naar het meisje met wie ik sinds mijn 14de correspondeerde. Zij betaalde zelfs mijn ticket, maar ik had geen toeristenvisum, werk- of verblijfsvergunning… We trouwden, ik leerde Portugees en vond een job in een publiciteitsagentschap.”
“In de jaren 70 keerden we terug naar België. Een jaar lang heb ik gehuild, ik voelde me hier niet goed meer in mijn vel en wilde terug, in tegenstelling tot mijn vrouw. We scheidden… Ik had een druk leven met mijn job als ‘chief producer’ bij Testaankoop en later als vennoot in een drukkerij. Dan besloot ik om op mijn eentje als zelfstandige verder te gaan in de publiciteitssector, tot ik vond dat het welletjes was geweest. Het speelde ook al langer in mijn hoofd om terug te keren naar Houyet en het kasteel. Wat een teleurstelling toen ik merkte dat er niets van het kasteel was overgebleven na een zware brand… Dat inspireerde mij om er een boek over te maken. Vijf jaar lang heb ik de archieven uitgeplozen in de bibliotheek van het Koninklijk Paleis en van de Wagons Lits Brussel… Het is een lijvige turf met unieke foto’s geworden!”
Henri en zijn huidige vrouw Kris besloten om in Sint-Idesbald te gaan wonen en Henri wilde alleen nog fotograferen als hobby. “Toen ik op een dag oog in oog stond met een trekpaard met de voeten in het zeewater was ik er ondersteboven van”, vertelt Henri. “Er is een hechte vriendschap ontstaan met de paardenvissers. Ik trok met hen naar zee, sorteerde mee de garnalen, kookte mee… Massa’s foto’s heb ik gemaakt van dit unieke ambacht en ik heb ze gebundeld in een boek. Zo ben ik officieel ambassadeur van de paardenvissers geworden.”
En dan is er de ‘Chouchou Colour Club’ van Henri… “Die is ontstaan door de opnames van een tv-programma met de Stienestekers”, lacht Henri. “Schepen Dorine Geersens riep toen naar de cameraman ‘daar is Henri, onze chouchou en fotograaf’. Ik had dan mijn rastamuts op met de kleuren die ook naar de Portugese vlag verwijzen. Zo ben ik BV’s beginnen aanspreken en fotografeerde ik ze met dat mutsje op hun hoofd. Alle foto’s staan op Facebook, en de club telt al meer dan 500 leden: van een trekpaard met mijn muts tot burgemeesters, schepenen, de gouverneur, ministers, artiesten enz.”
(MVQ)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
