Een van mijn stiekeme liefhebberijen is naar willekeurige foto’s en schilderijen kijken, op zoek naar dubbelgangers van vrienden en kennissen. Hoe graag we ook uniek willen zijn: er is altijd wel iemand in de wereld met griezelige gelijkenissen. Het is me al vier keer voorgevallen dat ik mezelf meende te herkennen.
De eerste keer was ik nog een puber en ik zag mezelf in de krant bij een artikel van The Dandy Warhols. Zelfs de buik was identiek. Dat gaf me in elk geval wel het idee dat ik me er niet voor hoefde te schamen. De tweede keer was met vrienden in de Provence. Het affichebeeld van een festival vertoonde eenzelfde profiel als dat van mij. Ook in een museum zag ik me gewaagd geportretteerd. Vorige week herkende ik mijn gelaat bij een populair verhaal dat op Facebook wordt gepost. Ook al is de buik in dit geval toch minder en de huid wat slapper, de gelijkenis van het gezicht is best wel treffend.
Misschien boek ik echt een reis
Omdat het maandag 1 april was en ik nog eens snakte naar een oude en flauwe aprilgrap, postte ik op mijn Facebookpagina dat ik op zoek ben gegaan naar meer info over de foto. Dat deed ik ook echt. Maar ik schreef er ook bij dat ik de originele foto heb gevonden, dat de titel ‘Passami il sale, Monica!’ is (‘Geef me het zout door, Moniek!’) en dat ik nu wel naar Italië op reis moet. Dat klopt natuurlijk niet. Iets met korreltjes zout. Het verhaal klinkt me intussen wel zo vertrouwd in de oren, dat ik misschien echt een reis zal boeken naar een Italiaanse stad. Goedgelovig als ik ben, vang ik soms gretig mijn zelf gekweekte aprilvis. (Tine Moniek)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
