Anthony kijkt uit naar eindelijk weer concerten van Strike

De vriendschap die hij ervaart in Strike, de Torhoutse vzw waarvan hij al sinds de oprichting in 1998 voorzitter is, is voor Anthony Becelaere van wezenlijk belang. Dat corona daar nu al meer dan een jaar op weegt, zit hem dwars. “Persoonlijk contact is de lijm van elke vereniging”, zegt hij in onze reeks Interne Keuken.

Strike organiseert vooral concerten in de zware categorie, met metal en hardrock voorop, maar de spreidstand qua genre is groot. Want minstens even populair zijn de jaarlijkse Bierfeesten van de vereniging, met optredens vol Nederlandstalige ambiancemuziek.

“Al voor de vierde keer dienen we als gevolg van corona de Bierfeesten te verplaatsen”, sakkert Anthony. “De nieuwe datum wordt uiteindelijk 22 oktober 2022. Het evenement zal dan welgeteld twee jaar en zeven maanden later plaatshebben dan oorspronkelijk gepland. Dat houdt een mens stilaan niet meer voor mogelijk.”

Met z’n allen het fysieke contact missen

“We hopen wél om dit najaar twee concerten te kunnen organiseren in zaal Club de B. Eerst op vrijdag 12 november The Rumjacks, een Keltische punkrockband die in Australië is ontstaan. En vervolgens op vrijdag 3 december Support Your Locals met vier bands uit het genre van de metal en de zware gitaren.”

“Ik duim dat we die optredens niet nóg eens moeten verplaatsen en dat we in december in het stadspark eindelijk ook met de tweede editie van onze Winterbar kunnen uitpakken. Nu al maanden mogen we niets organiseren, kunnen we geen concerten of festivals bijwonen en beperken de bestuursvergaderingen van Strike zich tot online converseren. Het is welletjes geweest. We missen met z’n allen fysiek contact. We willen weer met onze plezante bende in levenden lijve bijeenkomen. Dat is wat ik veruit het meeste gemist heb de voorbije maanden.”

Blind vertrouwen in bestuur en medewerkers

“Toen corona in maart vorig jaar tot een eerste lockdown noopte, heb ik de actualiteit daaromtrent op de voet gevolgd en geprobeerd om alle regels na te leven. Maar zorgen heb ik me er niet echt over gemaakt. Toen dacht ik natuurlijk niet dat we een jaar later nog met de virusmiserie zouden zitten. Zeker niet toen alles in de zomer leek op te klaren. Maar kijk: plots ging het weer de slechte kant uit en mocht er bijna niets meer.”

“Als we met Strike een concert organiseren, voel ik uiteraard een vorm van stress. Dat is ook nodig om gefocust te blijven. Ik heb een blind vertrouwen in ons team en weet dat iedereen zijn uiterste best doet om onze evenementen te doen slagen, maar je weet toch nooit dat er iets foutloopt.”

Je kunt niet blijven terugvallen op Rock Torhout. Met nostalgie geraak je niet vooruit

“Ik blijf met al mijn energie voor Strike gaan. We moeten ervoor zorgen dat er in onze stad voldoende te beleven valt. Nostalgie is misschien wel leuk, maar je geraakt er niet mee vooruit. Je kunt niet blijven terugvallen op Rock Torhout, waarvan de laatste editie in 1998 plaatshad. Daar bereik je anno 2021 niets mee. Vandaar dat we met z’n allen volharden in ons streven om met concerten en evenementen uit te pakken. Van metalavonden tot Bierfeesten, alles moet kunnen.”

De puzzel van Strike valt perfect in elkaar

“Ik wil positief in het leven staan, maar ben toch vooral een realist. Ik ben geen dromer, maar iemand die met beide voeten op de grond blijft. Ik besef dat je nooit te oud bent om bij te leren, zelfs als je al 23 jaar events organiseert en jarenlang als dj muziek draait. Wie denkt dat hij gearriveerd is en alle wijsheid in pacht heeft, vergist zich. De sterkte van Strike is dat we veel verschillende leeftijden in de rangen hebben en elkaar op die manier uitstekend aanvullen. Onze vereniging is als een puzzel waarvan de stukjes aan het eind van de rit altijd perfect in elkaar vallen. We zijn met elkaar verweven. Lopen de meningen toch uiteen, dan bereiken we een consensus. Mocht dat niet zo zijn, dan kun je een verenging als de onze geen 23 jaar bijeenhouden.”

De max om naar Italië op reis te gaan

“De actualiteit, plaatselijk en in de wereld, interesseert me. Maar ik laat me er niet door opfokken. Ik kan dramatische berichten vrij goed van me afzetten, zeker als het om internationale problemen gaat. Je kunt daar uiteindelijk toch weinig tegen beginnen.”

“Ontspannen kunnen we met ons gezin door naar muziekfestivals te gaan. Ilse doet zoiets even graag als ik en ook onze dochters houden ervan, zelfs al zijn het optredens met zware muziek.”

“Een totaal andere vorm van ontspanning is met het gezin op reis gaan. Het liefst met de auto naar Italië, een prachtig land. We zijn er al verschillende keren geweest, onder andere naar het Gardameer in het noorden. Vooral de dochters gaan er graag, omdat er veel te beleven valt. Je moet er wél bijnemen dat het er toeristisch is.”

Werk als dj ontkiemde in oude feestzaal De Zwaan

“De keuken is op z’n zachtst gezegd niet mijn domein. Ik zou in principe mijn plan wel kunnen trekken om iets klaar te maken, maar ik kom er niet toe. Vooral dankzij mijn vrouw Ilse, die heerlijk kan koken. Ik ben daar blij om. Ik mag mijn voetjes elke dag onder tafel schuiven.”

“Nochtans kom ik uit een familie van koks. Mijn moeder Mia Cloet heeft via haar ouders de gloriejaren van de vroegere feestzaal De Zwaan op de hoek van de Oostendestraat met de Fraeysstraat gekend. Nonkel Pol zette de zaak destijds voort, wijlen nonkel Patrick runde jarenlang Bistro Windes en nonkel Johan bouwde IJsdelicatessen Cloet uit.”

“Ik ben niet in hun voetsporen getreden, maar wel in die van wijlen mijn vader Ignace Becelaere, in augustus 2007 veel te jong gestorven. Hij runde als laatste in de Boeiaardstraat de verdwenen familiale drukkerij Becelaere, die vele decennia het weekblad De Torhoutse Bode heeft uitgegeven. Zo ben ik in de drukkersstiel terechtgekomen, weliswaar in loondienst van Roularta, dat De Torhoutse Bode overgenomen had.”

“In feestzaal De Zwaan heb ik zoals gezegd niet de smaak van het koken te pakken gekregen, maar ontkiemde als jonge snaak wel mijn draaiwerk als dj Tône.”

Info: Strike