Anna Malecka, de vrouw achter schepen Matthijs Samyn: “Ik ben te rechtuit en heb geen pokerface”

Anna Malecka houdt van Roeselare. Dat is maar best ook, want als partner van schepen Matthijs Samyn is ze heel vaak in het straatbeeld te zien. “Dat zijn leuke momenten samen”, legt Anna uit. “En we willen zo vaak mogelijk genieten van quality time met ons gezin.”

Is je leven drukker geworden nu je partner Matthijs schepen in Roeselare is?

Anna Malecka: “Amai, en nog geen klein beetje (lacht). Ik herinner me dat hij vorig jaar rond deze tijd een afspraak had met de burgemeester die hem vroeg om schepen te worden. Toen hij thuis kwam, hadden wij daar een familiegesprek over en hij zei toen dat zijn leven er helemaal anders zou uitzien. Matthijs zou niet langer de combinatie moeten doen van politiek en zijn job in het ziekenhuis in Tielt. Hij vertelde dat hij veel meer thuis zou zijn. Ik heb hem al gezegd dat ik niet weet in welke thuis hij nu meer is, maar het is alleszins hier niet (lacht).”

Maar je vindt het niet echt erg?

“Maar neen, het is echt de job van zijn leven. Het is wel heel hard werken, zijn werk begint op maandagmorgen en duurt tot zondagavond. Het is geen job voor één persoon, maar eigenlijk voor de hele familie. Wij proberen als gezin gewoon te genieten van onze ogenblikken samen. Dat kan een gezinslunch zijn of samen frietjes gaan eten tot eens een avond gezellig thuis zijn. Ik probeer ook zo veel mogelijk mee te gaan met Matthijs als dat kan, ja, ook met de kinderen. Ik ben ontzettend trots op mijn man en op zijn verhaal. En we zijn twee totaal verschillende mensen, maar we vullen elkaar zeer goed aan. Matthijs maakt plannen, droomt soms groot, gaat er ook voor, terwijl ik hem probeer met de voetjes op de grond te houden. En de ene keer lukt dat beter dan de andere (lacht).”

Jij leeft nu toch een beetje in de schaduw van je man?

“Maar dat vind ik helemaal niet erg. Ik werk nu al drie jaar bij de poetsdienst van Motena en dat is een job van 7.30 uur tot 16 uur en op vrijdag ben ik thuis met ouderschapsverlof. Dat is perfect voor mij. Ik kan me nu volledig concentreren op mijn gezin. Ik wil ook een 100 procent betrokken mama zijn en dat lukt me nu. Ja, ik leef in the perfect flow.”

Je hebt ook al op verschillende plaatsen gewoond in de wereld?

“Ik ben geboren in Polen, maar op mijn zeventiende ben ik naar Engeland vertrokken waar mijn beste vriendin woonde en werkte. Ik wilde er ook een beter leven uitbouwen. Ik ben maar een dag in Engeland gebleven, want andere vrienden die in Ierland woonden, belden me en overhaalden me om onmiddellijk naar Ierland door te reizen, omdat het daar beter was. Wat ik ook deed. Ik kon er onmiddellijk beginnen in een supermarkt en dat was best een uitdaging. Ik kon geen Engels en ik herinner me dat ik de som op de eindafrekening van de klanten cijfer per cijfer zei. Wanneer iemand 153 euro moest betalen, vroeg ik gewoon ‘one, five, three euro, please’ (lacht).”

“Maar het ging snel voor mij in Ierland. Ik wilde werken en kreeg kansen. Na een half jaar was ik al trainee manager in een andere supermarkt. Ik was toen nog altijd maar zeventien jaar. Een droom was uitgekomen en ik was door mijn verhuizing, door mijn job en door mijn werkkracht volwassen geworden.”

En op een bepaald ogenblik kwam je naar België?

“Dat was in september 2013. Ik kwam met mijn kinderen Dawid en Maja, die in Ierland zijn geboren, naar hier. Ik begon toen te werken bij McDonald’s. Ik heb dat enkele weken gedaan en maakte in oktober de overstap naar… Boury. Ik was daar een beetje de multitasker. Ik hielp mee met de afwas, stond mee in voor het onderhoud, hielp in de B&B, verzorgde het ontbijt op zondagmorgen, zette de zaal van het restaurant mee klaar. Het was een ongelooflijke leuke job en het hele team voelde voor mij als één grote familie. Het was zes jaar meer dan 100 procent geven, maar die band met de hele Boury-familie mis ik toch vaak. Ik moest stoppen wegens ernstige rugproblemen en daar heb ik wel van afgezien. Echt, ik miste mijn job ontzettend hard.”

In het begin had je het in Roeselare niet altijd makkelijk?

“Dat klopt. Ik was gewoon om iedereen op straat te begroeten in Ierland, maar hier gebeurt dat blijkbaar niet. Ik werd ook lange tijd niet voor vol aanzien. Ik was het Poolse meisje dat gescheiden was en naar hier kwam met twee kinderen, ze zagen mij als een gelukszoeker. Ik heb echt moeten aantonen dat ik zelf mijn boontjes kon doppen.”

Heb je zelf politieke ambities?

“Neen, ik vrees dat ik te rechtuit ben. Ik heb geen pokerface. In de politiek is er niet veel zwart-wit en met grijs heb ik soms problemen. Een politicus zwijgt vaak op bepaalde momenten, maar ik zou dat niet kunnen.”

Wat wil je nog afvinken op je bucketlist?

“Ik zou zeer graag een opleiding voor hondentrimster volgen. En ik wil absoluut eens een skireis maken. Ik heb nog nooit op de latten gestaan boven op een berg en iedereen zegt dat dit een machtig gevoel is. En als ik toch mag dromen: ik zou graag een vakantiehuisje hebben voor ons gezin in de Dordogne. Voilà, meer moet dat niet zijn (lacht).”