Anna Decadt (88) is al zeven jaar mantelzorgster voor haar man Jozef Verhelle (94), die aan parkinson lijdt. Op 4 juni waren ze 63 jaar getrouwd. “Mij hoor je nooit klagen”, zegt Anna. “En Jozef evenmin. Wij zijn nog altijd gelukkig en wij zijn dankbaar dat we nog samen zijn.”
In het begin van zijn diagnose met de ziekte van Parkinson, zeven jaar geleden, kon Jozef nog wandelen. De jongste drie jaar ligt Jozef bijna altijd in bed. Anna zorgt echter graag voor haar man. Ze helpt hem eten en drinken en doet huishoudelijke taakjes. Ze rijdt zelfs nog in de auto om boodschappen te doen. Gelukkig staat ze er niet helemaal alleen voor.
Familiezorg
Medewerkers van Familiezorg komen vijf tot zes keer per week twee uur per dag om te helpen met huishoudelijke taken. Naast Familiezorg vinden ze ook steun bij een verpleegster, die drie keer per dag komt. Ook hun kinderen proberen zoveel mogelijk hulp te bieden.
“Dat is natuurlijk niet altijd evident”, zegt Anna. “We hebben een dochter die in Limburg woont en een zoon die in Eeklo woont. Het spreekt voor zich dat wij van hen geen frequente hulp kunnen verwachten. Maar als ze komen, staan ze voor ons klaar en daarvoor zijn we heel erg dankbaar.” Hun andere dochter, Trui Verhelle (58), woont in Rumbeke en staat haar ouders ondanks haar eigen drukke leven zo goed mogelijk bij. Ze gaat regelmatig op bezoek en doet af en toe boodschappen.
Crisismomenten
“Ik vind het fantastisch als mensen in hun eigen huis oud kunnen worden”, zegt dochter Trui. “Bovendien is mijn vader nog zeer helder van geest. Tot een eindje geleden maakte hij nog elke dag zijn kruiswoordraadsel. Hij is wat hardhorig, maar we kunnen nog een gesprek voeren. Soms kunnen we helaas niet om crisisdagen heen. Onlangs kon hij bijvoorbeeld plotseling niet meer op zijn benen staan. Dergelijke crisismomenten wegen natuurlijk op mijn moeder en mij, maar we vinden altijd een oplossing. Aan de andere kant haal je er ook voldoening uit, uit het feit dat je voor iemand kan zorgen. En mijn vader is altijd ontzettend dankbaar als de kinderen en kleinkinderen op bezoek komen. Zijn kracht is zijn eeuwig optimisme: hij ziet altijd een lichtpuntje. Daar kunnen we iets van leren.”
Trui vindt het een heel goed idee dat er een provinciale campagne rond mantelzorg wordt georganiseerd : “Ik denk dat het belangrijk is dat mantelzorgers weten dat er heel veel organisaties bestaan om hen te helpen, want velen denken nog dat ze er alleen voor staan. Mijn moeder geniet van die hulp en zeker ook van het sociale contact.”
Aanvaarding
De jongste jaren gaat Anna nergens meer heen. Als ze boodschappen doet, zorgt ze ervoor dat er iemand anders bij haar man blijft. Ondanks het feit dat Anna’s leven de afgelopen zeven jaar volledig veranderd is, kan ze heel goed met de situatie omgaan en klaagt ze nooit: “Ik kan het gemakkelijk aan, want ik ben erg positief ingesteld. Vroeger heb ik op de palliatieve afdeling in het ziekenhuis gewerkt als vrijwilliger. Daar heb ik veel geleerd en ik kan me heel goed inleven. Ik aanvaard de situatie en ben vooral gelukkig dat we nog samen zijn. Ik klaag nooit en Jozef klaagt evenmin. Ik zie wel dat hij pijn lijdt en hij hoest veel, maar hij lijkt op de een of andere manier alles te verdragen. Wij zijn nog gelukkig samen en dat is het enige dat telt. Ik sta ter beschikking voor hem, voor de jaren die ons misschien nog gegeven worden.”
Sinds de lockdown in maart 2020 hebben Anna en Jozef ook geen bezoek meer gehad, maar zelfs daarvan hebben ze niet afgezien: “Ook dat aanvaard ik volledig. Het is nu zo, dus waarom niet gewoon de situatie accepteren zoals ze is? Veel mensen bewonderen mij, maar ik heb het er helemaal voor over. Ik ben er vooral fier op dat ik dat nog kan.” (SM)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
