Feest op donderdag 20 mei in het woonzorgcentrum Sint-Henricus voor de 100-jarige Angèle Mandeville. Schepen Marc Vanwalleghem en voorzitter Bart Wenes waren namens de stad en het zorgbedrijf als eersten om Angèle in de bloemetjes te zetten en haar geluk te wensen met haar 100ste verjaardag. Met haar enige zoon Freddy Degrijse en schoondochter Monique Declercq hadden bij de verjaardagsdrink een aangename babbel.
Met Angèle communiceren gaat moeilijk: ze is hardhorig, verblijft overwegend op haar knusse kamer in haar zetel of bed en mist daardoor contact met de overige bewoners en ook wat er in de wereld rondom haar gebeurt. Angèle, geboren en getogen in Staden, heeft nog een broer André en een zus Adrienne, die op haar 24ste al overleed. Na de lagere school werkte ze in een atelier waar men voornamelijk soldatenkledij naaide. “Het was nauwkeurig werk en men was er erg streng”, vertelt haar zoon Freddy in haar plaats.
Toegewijde huismoeder
Lang heeft ze er niet gewerkt, want de Tweede Wereldoorlog brak uit. Ze huwde in het oorlogsjaar 1943 met bouwvakker-ijzerbinder Roger Degrijse. “Vanaf dan was mijn moeder een toegewijde huismoeder, ze kookte heel graag en erg lekker en ze heeft vele jaren al mijn kleren gemaakt. In haar jonge jaren gingen ze vaak naar zee en op latere leeftijd op reis met familie naar Italië, Frankrijk en dikwijls naar Duitsland. Mijn vader werkte immers in de oorlogsjaren enkele maanden als gastarbeider in de Duitse oorlogsindustrie en verbleef er in een Duits gezin, waar ze velen jaren op visite gingen.”
Moeder was een erg zelfstandige vrouw, ze wist goed wat ze wou
“Mijn vader Roger stierf op 4 januari 2010, vijf jaar woonde hij in het woonzorgcentrum Ter Berken”, vertelt zoon Freddy verder. Hem thuis verzorgen, zelfs met hulp van buitenaf, was niet meer mogelijk. Moeder Angèle bezocht hem bijna elke dag en ze ging meestal op en af met de stadsbus. In april 2017 verhuisde Angèle van haar woning in de Lindenstraat (Meiboomwijk) naar het wzc Sint-Henricus. Het was haar wens om in een woonzorgcentrum opgenomen te worden. “Ze is hier graag. Spijtig van haar hardhorigheid, wat sociaal contact bijna onmogelijk maakt”, zegt Freddy.
Gelukkig in wzc
“Ons moeder was nochtans een erg zelfstandige vrouw, ze wist goed wat ze wou”, vertelt Freddy verder. Ze had haar willetje, dat pakte soms goed, maar soms ook minder goed uit en ik kan het weten”, lacht Freddy. Haar vurige wens is om in alle eenvoud en in alle rust haar dagen verder in het wzc Sint-Henricus te kunnen doorbrengen, met bezoekjes van mijn vrouw en ikzelf. (AD)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
