Amin Srasra is een veelzijdig man. In de Kortrijkse schouwburg is hij naast programmator ook degene die zich bezighoudt met participatie en het stimuleren van jong talent. In bijberoep is hij danser en choreograaf. Hij is leraar Engels-Frans en heeft ook het diploma toegepaste architectuur op zak. Al is het niet daarom dat hij zichzelf als bruggenbouwer bestempelt.
“Ik vind het altijd moeilijk om in twee woorden te zeggen wat ik doe,” zegt Amin, een warme man met wie iedereen om kan. “Ik zou mezelf als pedagoog willen bestempelen. Het opvoedkundige is een hoofdbestanddeel van wat ik doe. Ik wil iets meegeven aan de mensen met wie ik werk. Ik mik daarbij vooral op de jeugd en op getalenteerde artiesten die nog niet de naam en de faam hebben en die kansen verdienen. Ik wil mensen een trapje hogerop helpen, ze over de hindernissen helpen waar ze zonder steun niet over geraken. Vandaar dat ik mezelf graag als bruggenbouwer zie. Als kind wou ik echt bruggen bouwen. Letterlijk. Vandaar dat ik architectuur ging studeren. Maar eenmaal je die wereld leert kennen zie je hoe belangrijk geld en connecties er zijn. Het ontbreekt er aan menselijkheid.”
Mensen zoals jij en ik
“Ik ben activistisch en humanitair en ik geloof ook dat iedereen dat moet zijn”, aldus Amin. “Op dat vlak ben ik nogal uitgesproken. Hoe komt dat? Wij zijn echt super open opgevoed. Het feit dat ik een andere afkomst heb, zal er ook wel iets mee te maken hebben. Ik heb Tunesische roots. We waren destijds de enige familie met een migratieachtergrond in Deerlijk. Waardoor ik de neiging had om me een beetje te verstoppen. Thuis kregen we van mama te horen: “Iedereen is uniek, iedereen doet zijn best en iedereen houdt van iedereen.” Maar op een bepaalde leeftijd kom je tot de constatatie: Dat is echt geen waar, mensen menen het niet altijd even goed. Je merkt dat mensen een bepaald beeld van je hebben omdat je er wat anders uitziet. Het is ongelooflijk belangrijk voor iedere doelgroep om rolmodellen te hebben. In het derde middelbaar ben ik ooit naar een theatervoorstelling geweest van Chokri Ben Chikha met Haider Al Timimi en zo. Ik weet nog dat ik dacht: ‘Wauw, daar staan echt mensen die eruitzien als ik op dat podium.’ Dat had een immense impact op mij. Als je je niet herkent in de mensen die op het podium staan, kan je jezelf niet wijsmaken: ik kan dat ook.”
Wereldvreemd
Amin werd ook met dat gebrek aan representatie geconfronteerd toen hij zes jaar lang lesgaf. “Van de veertig leraars op de school waar ik actief was, was ik de enige met een migratieachtergrond. Bijgevolg kreeg ik zowat alle problemen in mijn bakje van leerlingen met een migratie-achtergrond. Terwijl ik net als mijn collega’s eigenlijk gewoon mijn vakken moest geven.
Veel leerkrachten beseffen niet hoeveel impact ze hebben op die jongeren. Ik herinner me nu nog opmerkingen van mijn schoolmeester uit het zesde leerjaar. Ik ben 33
Het is soms schokkend hoe leraars omgaan met leerlingen met een andere etniciteit. Als je voortdurend op iemand zeurt, onophoudelijk laat blijken dat je niet in hem gelooft, hoe zal hij reageren, denk je? Veel leerkrachten beseffen niet hoeveel impact ze hebben op die jongeren. Ik herinner me nu nog opmerkingen van mijn schoolmeester uit het zesde leerjaar. Ik ben 33. Een leerkracht is een opvoeder en moet die jongens stimuleren en motiveren. Het maakt niet uit van waar ze komen. Jawel, soms moet je ook rekening houden met hun achtergrond. Ik hield altijd superveel rekening met gezinssituaties. Je zag het nog tijdens de lockdowns, waar veel scholen ervan uitgingen dat in ieder gezin vijf pc’s voorhanden waren. We zijn soms zo wereldvreemd. We hebben zelf een huisje met een tuintje, maar we vergeten dat lang niet iedereen dat geluk heeft. Ik hou van mensen. En ik probeer hen te begrijpen.”
Jongens dansen ook
Anderen begrijpen en zelf begrip vinden, daar gaat het om. Zo duurde het even voor Amin als kind kon duidelijk maken dat hij wou dansen. “Mijn vader was destijds een fervent voetballer en trainer. Hij heeft in Tunesië nog op hoog niveau gespeeld. Ik moest dus voetballen, want ik was de enige zoon van vier kinderen. Maar dat ging me echt niet af. Ik heb dat twee jaar uitgehouden en toen heb ik gezegd: “Papa, ik doe dat echt niet graag.” Daar kon hij mee leven, maar ik moest een andere sport doen. Dat werd handbal. Ook niet echt mijn ding. En vervolgens basket. Dat vond ik wel leuk. Toevallig was het de enige sport waar mijn vader een hekel aan had”, lacht Amin. Toen hij wou dansen, was het zijn moeder die tegensputterde. “In die tijd zag je vrijwel geen jongens in de dansschool. Uiteindelijk ben ik bij een crew terechtgekomen in Gent, onder leiding van Azzedine Benzaza, iemand met Algerijnse roots. Na verloop van tijd gaf ik er zelf les en je zag alles snel evolueren: meer jongens, meer diversiteit.”
Naast zijn job in de Schouwburg is Amin in bijberoep danser en choreograaf. Zo is hij ook bezig als coach in vzw Passerelle, een platform voor dans in Kortrijk. “We organiseren workshops voor jongeren die geen mogelijkheden tot cultuurparticipatie hebben en streven ernaar om met hen een voorstelling te geven. Aanvankelijk gingen we ze zelf rekruteren. Via OKAN, via bepaalde jongerenwerkingen of instellingen. Maar nu zien we ze zelf komen. En dat doet deugd.”
Thuis in Kortrijk en Tunesië
Amin is tegenwoordig een huis aan het verbouwen in Kortrijk, maar in een verdere toekomst hoopt hij ooit iets te kunnen doen in Tunesië.
“Sinds mijn vader onlangs gestorven is, voel ik alsmaar meer de drang om daar iets te betekenen. Dat land trekt me erg aan. Ik voel me daar… ‘Thuis’ is een groot woord. Want ik voel me hier ook thuis. Ik ben hier super graag. Zeker in Kortrijk. Maar daar worden er helemaal geen vragen gesteld. Hier ben ik de Tunesiër, daar is er niemand die zich afvraagt wie of wat ik ben. Ik had het daar vaak over met mijn leerlingen. We spraken vaak over discriminatie, mensenrechten en racisme. En ik zei daar soms: ‘Als ik gewoon in trainingspak in een winkel binnenga, dan merk ik vaak dat mensen hun handtas wat steviger vastnemen’. Perceptie kan schrijnend zijn. Gelukkig zijn er ook veel mensen die me wel graag zien komen.”
Alle mensen zijn gelijk, maar tegelijk zijn we ook allemaal verschillend, anders. ‘Anders’ zoomt in op mensen die bewust of onbewust afwijken van de norm. Noem ze ‘buiten gewoon’.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
