Zoon Tim Coutereel en zijn gezin uit de Nieuwstraat zijn goed gekend in Alveringem. Maar vader Jean – ook een geboren en getogen Alveringemnaar – ruilde goed 7 jaar geleden met echtgenote Tonia België in voor het zonnige Spanje. Wij kropen achter de pc en vroegen het koppel hoe het hen daar de voorbije jaren is vergaan.
Jean, kan je de dichte familie even schetsen?
Jean Coutereel: “Ik ben 65 jaar en geboren in de Putstraat in Alveringem. Mijn vrouw Tonia Loyson is 61 jaar. Mijn oudste zoon Tom woont samen met dochtertje Ona in Oostduinkerke, mijn tweede zoon Tim woont met zijn vrouw Stiene Defoer en hun drie zoontjes in Alveringem en Tony woont met zijn vrouw Sarah en hun vier kinderen in Diksmuide.”
Waarom kozen jullie ervoor om naar Spanje te verhuizen?
Jean Coutereel: “Het weer? Onze eerste optie was de Charente streek in Frankrijk. Het weer is daar echter niet zo heel verschillend van België en het leven is er duurder. En zo zijn we in oktober 2015 op goed geluk in Spanje naar enkele huizen gaan kijken. We vonden wat we zochten op het vlak van goed weer en betaalbare prijzen. Op 11 januari 2016 zijn we in ons dorp Real aangekomen.”
Waar wonen jullie precies?
Jean Coutereel: “Ons dorp is dus Real. De naam verwijst niet naar ‘koninklijk’, maar was zovele honderden jaren geleden in handen van de Moren. Vandaar de Arabische benaming van het dorp: Rahal of draak. Ons dorp maakt deel uit van drie gemeenten die naast en tegen elkaar liggen: Montserrat, Montroi en Real en ligt zo’n 35 kilometer ten zuiden van Valencia. Op een klein uurtje reizen we heel gemakkelijk met de lijnbus naar het centrum van Valencia voor 3,05 euro per rit. Onze woonplaats grenst aan een enorme vlakte van een kleine honderd vierkante kilometer waar in overstromingsgebied de paella-rijst wordt geteeld.”
Hoe bevalt jullie leven daar? Was verhuizen een grote aanpassing en zich integreren moeilijk?
Jean Coutereel: “Kijk, wij spraken nauwelijks één woord Spaans bij aankomst. We hoopten van ons in het Engels uit de slag te kunnen trekken, iets wat helemaal niet het geval was… In het begin hebben we dus behoorlijk wat communicatieproblemen gehad. Onze dichtste buren Paco en Toni hebben ons veel bijgeleerd aan de hand van gebarentaal en met veel goede wil van beide kanten. Onze buren zijn allemaal Spanjaarden, behalve de eigenaars van het vakantiehuis achter onze woning.
“We hoopten ons in het Engels uit de slag te kunnen trekken, wat niet het geval was”
Laat ons zeggen dat wij na 7,5 jaren voor een groot stuk ingeburgerd zijn, al zullen we waarschijnlijk altijd wel die ‘rare’ buitenlanders blijven die om 12 uur eten in plaats van om 14.30 uur en ’s avonds om 19 uur in plaats van om 22 uur. We kunnen ons ondertussen redelijk goed uitdrukken in het Spaans en spreken zelfs hier en daar een mondje Valenciaans dialect.”
Tijd over of tijd tekort? Wat doen jullie zoal?
Jean Coutereel: “Tijd genoeg. We onderhouden het huis, de tuin en het zwembad. En nu en dan gaan we ’s morgens, ’s middags of ’s avonds uit eten, onder ons tweetjes, met de buren of vrienden.”
Wat was het moeilijkste – praktisch en emotioneel – aan de verhuis?
Jean Coutereel: “De organisatie van de verhuis en het transport van de vele huisraad. Het effectieve vertrek vanuit Alveringem en het achter laten van de kinderen en kleinkinderen waren emotioneel. We houden contact via telefoon, sociale media en Skype, al zijn we nu ook geen familie die mekaar élke dag wil horen of zien.”
Missen jullie iets uit België of Alveringem? Volgen jullie nog het nieuws van hier?
Jean Coutereel: “We missen België niet echt; dit is nu onze thuis. Maar uiteraard dat we graag op de hoogte blijven van nieuws en gebeurtenissen. In de huidige wereld is dat ook niet moeilijk. Het gebeurt natuurlijk wel een keer dat we de kinderen en kleinkinderen missen. Een telefoon of mail is geen vervangmiddel voor menselijk contact. Gelukkig hebben we geen spijt van onze verhuis!” (AB)
(Anne Bovyn)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
