Abigael Van Eycken (18) wil eerste vrouwelijke, Belgische ambassadeur in Congo worden

“De jeugd van vandaag? Daar zit geen toekomst meer in!” Al te vaak wordt er vanuit bepaalde hoek nogal scherp op de hedendaagse jongeren gereageerd. Geen werklust, gepamperd, verslaafd aan spelletjes of fuifbeesten? De benamingen zijn legio. Kortrijkzane Abigael Van Eycken (18) countert deze vooroordelen. “Mijn doel in het leven? De eerste vrouwelijke, Belgische ambassadeur worden in Congo!”

We volgen de welbespraakte 18-jarige, terwijl ze op een drafje de regen probeert te trotseren. Ze is onderweg om een tatoeage te laten zetten, een beslissing die al langer door haar gedachten speelde. “Ik heb een moeilijke periode achter de rug, een erg moeilijke periode zelfs en mijn tattoo toont aan dat ik erin geslaagd ben de pagina om te draaien.” Abigael spreekt met hetzelfde zelfvertrouwen dat terug te vinden is in haar zelfzekere blik. “Ik koos voor de symbolen van het kaartspel, een duidelijke link naar het spel van het leven. Zelfs wanneer de kaarten niet goed verdeeld zijn, kan het spel nog gewonnen worden. Het is een beetje mijn filosofie geworden.”

Betaalbare prijzen

Haar geraffineerde woordenschat doet er heel even aan twijfelen of Abigael wel degelijk een Kortrijkzane is, van het sappige West-Vlaams is weinig te merken. “Jawel hoor, ik woon al jaren hier in Kortrijk. Mijn mama is vanuit Zaventem hierheen verhuisd toen we terugkeerden uit Congo.” Zaventem en Congo? De studente Politieke Wetenschappen heeft een erg brede waaier aan wortels zo blijkt. “Ik ben geboren in Kinshasa en woonde er ook acht jaar. Mijn mama is van oorsprong een Congolese dame en mijn papa is een Belg die naar ginder trok om er te werken. De eerste acht jaar van mijn leven volgde ik er onderwijs in Belgische scholen, waarop we naar België kwamen. We hebben familie wonen in Zaventem, waar we dan ook eerst verbleven en zo zijn we op zoek gegaan naar een betaalbare plaats om definitief te gaan wonen. Kortrijk sprong meteen in het oog vanwege de betaalbare prijzen en ondertussen hebben we hier ons leven kunnen opbouwen.”

Kortrijk beschouwt Abigael als haar thuis, maar als het van haar afhangt is dat allesbehalve definitief. “De stad telt heel wat leuke plaatsen, vooral voor jongeren dan. Ik ben geen shopaholic, maar ik ga bijvoorbeeld graag kuieren in het K-winkelcentrum. De relatief dure parking en het ontbreken van een echt hip café in de K, zorgen ervoor dat het niet altijd even druk is. Niet leuk voor jonge mensen die nog steeds krap bij kas zitten, maar natuurlijk wel leuk als je alles even wil ontvluchten. Ook de Standaard Boekhandel is voor mij een rustgevend punt in Kortrijk. Tussen de boeken, in de stilte, kun je echt ontspannen. Willen we de remmen losgooien, dan zijn er natuurlijk de cafés in ‘t Straatje. Je kan hier echt alle kanten uit en dat is best wel uniek.”

Op de dansvloer

‘t Straatje, de populaire fuifstraat aan het station, komt vaak in de media al is het dan niet vanwege de juiste redenen. Is een jonge dame als Abigael dan niet bang om net daar te gaan stappen? “Weet je, ik hoor en lees die verhalen natuurlijk ook.”

De zelfzekerheid in haar stem blijft aanwezig wanneer ze over dit heikele onderwerp spreekt. “Ik moet alleen bekennen dat ik zelf nog nooit zoiets heb meegemaakt. Meer nog, ik heb nog nooit enige schermutseling daar ter plaatse gezien. Ik weet het vaak ook maar nadien, via de media, dat er iets is gebeurd. Misschien ligt het aan mijn karakter? Als ik ga stappen met vrienden, ben ik terug te vinden op de dansvloer en niet zozeer buiten met een glas in mijn handen.”

Alleen maar positieve dingen en toch een vertrek uit Kortrijk plannen? Dat vraagt om details, details die Abigael zonder aarzelen geeft. “Ik zet nu alles op alles om mijn studies Politieke Wetenschappen met succes af te ronden. Als ik daarin slaag, dan is het mijn droom om de allereerste, vrouwelijke Belgische ambassadeur te worden in Congo. Een terugkeer naar mijn geboorteland is dan ook het uiteindelijke doel.”

Een waanzinnig doel, dat dankzij haar nuchterheid erg realistisch wordt. “Als ambassadeur zou ik me graag volop willen inzetten voor het opwaarderen van het Congolese onderwijs op Belgisch en internationaal niveau. Als klein kind heb ik de ongelijkheid van op de eerste lijn kunnen meemaken en mijn moeder en vader zijn er de sprekende voorbeelden van. In tegenstelling tot wat heel wat mensen denken, is het onderwijs in Congo van een solide niveau. Heel wat scholen worden er gebouwd met fondsen die afkomstig zijn uit België en heel wat van de leerkrachten en directieleden zijn dan ook uitgeweken Belgen. Dus uiteindelijk is het onderwijs daar erg gelijkend op hetgeen we hier op de schoolbanken leren. Meer nog, er wordt extra hard ingezet op talenkennis om zo iedere mogelijke kans in het leven te kunnen benutten.”

Zelfs wanneer de kaarten niet goed verdeeld zijn, kan het spel nog gewonnen worden

“Helaas worden de daar verkregen diploma’s hier absoluut niet naar waarde geschat. Mijn vader kwam zonder diploma, via het toenmalige Sabena, naar Congo en slaagde erin zich op te werken tot hij een erg degelijke functie had binnen het bedrijf. Mijn moeder volgde er hogere studies en kon die ook met succes afronden. Toen ze hier in België aankwam, kreeg ze echter het deksel op de neus. ‘Zou je niet beter gaan kuisen’ kreeg ze te horen, wanneer ze intensief naar werk zocht. Haar diploma’s werden als een vodje papier zonder waarde bekeken. Wat een Belg in Congo kan en mag, telt niet omgekeerd. Ik ben er zeker van dat ik als ambassadeur dit oneerlijke systeem zou kunnen helpen verfijnen.”

Kil en onverschillig

Een duidelijk plan en een sterk karakter: de West-Vlaamse grond had ook een positief effect op Abigael. Nog voor ze vertrekt zou ze wel één Congolese eigenschap willen achterlaten. “Het valt me meer en meer op hoe Vlamingen en Belgen afstandelijk worden”, besluit ze. “Ik zeg niet dat ze onbeleefd zijn, maar ze geven vaak de indruk nogal kil en onverschillig te zijn. Wanneer je mensen tegen het lijf loopt op straat, is het ook niet meer dan dat. De Congolese mentaliteit is veel opener en warmer, zelfs tegenover mensen die we niet kennen. Zo kun je als zwangere vrouw in Kinshasa over straat lopen en wanneer je plots honger krijgt, kun je bij wijze van spreken overal aanschuiven. Niemand zou het in zijn hoofd halen een toekomstige moeder honger te laten laten lijden. We kunnen beide landen en culturen natuurlijk niet vergelijken maar mochten we hier en daar een zaadje kunnen planten, dan kunnen we best wel een betere wereld cultiveren voor iedereen.”